Ja, er worden duivels uitgedreven in Beyond the Hills, maar verwacht geen nieuwe Exorcist.
Regisseur Cristian Mungiu – eerder in Cannes winnaar van de Gouden Palm, voor zijn abortusthriller 4 Months, 3 Weeks en 2 Days (2007) en ook dit jaar maakt hij kans met Bacalaureat – maakte eerder een intrigerende parabel over toewijding en vriendschap (al kan het ook lesbische liefde zijn) versus het instituut religie.
Voichita en Alina, vertolkt door de in Cannes bekroonde Cosmina Stratan en Cristina Flutur, zijn samen opgegroeid in een weeshuis, maar het leven heeft hen uit elkaar gedreven: Alina is in Duitsland gaan werken, Voichita is in Moldavië ingetreden in een afgelegen orthodox klooster dat meer weg heeft van een christelijke sekte. En dan keert Alina terug om Voichita ervan te overtuigen samen met haar te emigreren. Alleen blijkt God een geduchtere concurrent voor hun vriendschap dan verwacht. En omdat de rebelse Alina zich alsmaar hysterischer begint te gedragen – ze beledigt nonnen, ze spuwt op iconen – voelt de priester die deze strenge geloofsgemeenschap bedient zich genoodzaakt in te grijpen. Alina moet in haar biecht een checklist van 464 zonden doorlopen. Wanneer dat niet helpt, wordt ze met hondenkettingen aan een kruis geketend.
Waargebeurde feiten
De Roemeense cineast Cristian Mungiu vertrok voor zijn in hartje winter gesitueerde drama van waargebeurde feiten die destijds veel stof deden opwaaien: in 2005 stierf een 23-jarige Roemeense vrouw in een klooster in Tanacu aan de gevolgen van een duiveluitdrijving – eerder was ze overigens als schizofreen gediagnosticeerd. De priester en vier nonnen werden gearresteerd, geëxcommuniceerd en tot een gevangenisstraf veroordeeld. Journaliste Tatiana Niculescu Bran baseerde twee romans op die feiten, boeken die Mungiu voor zijn – ook al in Cannes gelauwerde – scenario inspireerden.
Het krasse aan dit strakke drama vol religieus fanatisme en morele bekrompenheid – zonder dat die echt worden veroordeeld – is de formele bravoure: in een bezwerende tableaustijl, met ultraprecieze en lang aangehouden shots, benadrukt Mungiu zowel de suspense als de onverschilligheid.
Luc Joris
