Modegoeroe Tom Ford zette de stap van catwalk naar filmset met dit tragische liefdesdrama, een kijk op een dag uit het leven van een door verdriet gekwelde man (Colin Firth). Alles in deze film ademt smaak en stijl uit.
Van de catwalk tot de filmset: zo groot is de afstand niet. Kijk maar naar de vele modellen die de overstap maken naar de film of de modehuizen die de jongste jaren steeds vaker cineasten inschakelen om met artistieke kortfilms hun nieuwe collecties te presenteren. Modeontwerpers die zelf achter de camera gaan staan én er dan nog complimenten voor krijgen, zijn wel uitzonderlijk. Het perfecte voorbeeld: Tom Ford, met zijn verrassend sterke debuut A Single Man.
Vreemd lijkt het niet, dat de open homoseksuele Amerikaanse modegoeroe zich baseerde op een korte roman van Christopher Isherwood, toch een icoon van de Brits-Amerikaanse gay cultuur. Zelf omschrijft Ford zijn zelf gefinancierde film als ‘Isherwoods autobiografie vermengd met mijn autobiografie’, wat veel zegt over zijn persoonlijke aanpak. Het daaruit voortvloeiende tragische liefdesverhaal draait rond één dag – 30 november 1962 om precies te zijn – uit het leven van een door verdriet gekwelde man.
Wanneer George (een spectaculair perfecte Colin Firth), een Britse docent in L.A., zijn partner verliest in een auto-ongeval, raakt hij verlamd door hartzeer. Depressief besluit hij een einde aan zijn leven te maken, en dit pakkende elegische drama toont zijn laatste dag op aarde. Twee mensen kunnen zijn wanhopige beslissing mogelijk veranderen: zijn glamourrijke buurvrouw en ex-vriendin Charlotte (Julianne Moore) en de engelachtige, maar door hem geobsedeerde student in mohair trui (Nicholas Hoult).
Ford kent én houdt van zijn filmklassiekers. Niet alleen roept de chique en fijnzinnige stilering associaties op met het werk van Douglas Sirk, Pedro Almodóvar en Todd Haynes, er zijn ook een pak directere verwijzingen. Zo lijkt de muziek bij het begin op die van Hitchcocks Vertigo, kijk je bij een gigantisch billboard van Psycho recht in de ogen van Janet Leigh, knipoogt hij met het wisselen van sigaretten naar Bette Davis’ Now Voyager en geldt een plotse Technicolorsequentie in een bankgebouw als hommage aan The Wizard of Oz.
Dat alles heel retro-authentiek oogt en het design feilloos is, mag gezien Fords faam als luxeontwerper niet verbazen. Alles ademt smaak en stijl uit: van Moores popartjurken over Firths pakken tot diens modernistische huis – inclusief glas- en houtstructuur van de beroemde architect John Lautner. Ford voegt er wel mooi zijn eigen stijlfiguren aan toe, zoals het plots verhogen van bepaalde kleuren in het grotendeels verzadigd kleurenpalet om veranderende emoties weer te geven. Die zin voor detail weerspreekt niet de empathie of het sentiment.
Het elegant gefilmde A Single Man slaagt er bewonderenswaardig goed in om Georges existentiële crisis, veranderende kijk op de lasten van het leven en diepe gevoelens voor zijn vriend eerlijk en genuanceerd weer te geven.
