A Royal Affair ligt in de lijn van kostuumdrama’s als Amadeus, Dangerous Liaisons en The Madness of King George: klassiek maar met een frisse, eigentijdse aanpak.
Hoewel de Deense koning Christiaan VII zijn land gedurende meer dan veertig jaar bestuurde, wisten zijn onderdanen helemaal niet dat ze een gek op de troon hadden. De macht was feitelijk in handen van zijn vrouw Caroline en vooral in die van zijn lijfarts Struensee, een hervormer die ruim twintig jaar voor de Franse Revolutie al probeerde de ideeën van de Verlichting ingang te doen vinden. Het puike Deense historische drama A Royal Affair kijkt met kille precisie en sensuele gloed naar die aparte relatie en de smeuïge intriges aan het 18e-eeuwse hof in Kopenhagen.
‘Er is iets rot in ’t rijk van Denemarken’, zoveel is duidelijk, maar wanneer de pas aangestelde Johann Friedrich Struensee (de immer intrigerende Mads Mikkelsen) dat stukje Hamlet wil citeren, wil zijne majesteit (de in Berlijn bekroonde Mikkel Boe Følsgaard) het niet horen. Wel krijgt de lijfarts meteen al een opdracht: ‘Maak haar grappig. Ik wil een grappige koningin.’ Anno 1766 is de schizofrene en manisch-depressieve Christiaan getrouwd met de vijftienjarige Britse prinses Caroline Mathilde (Alicia Vikander). Die moet eerst niet van Struensee weten, maar wanneer ze in zijn buurt een kopie van Jean-Jacques Rousseaus Du contrat social spot, is haar nieuwsgierigheid gewekt. Struensee begint niet alleen een geheime verhouding met de koningin, hij schopt het de facto tot regent. Maar de revolutionaire ideeën die de listige Struensee – zeg maar de Deense Raspoetin – doordrukt, worden gehaat door de corrupte koninklijke adviseurs en het conservatieve politieke establishment. Of om in de geest van de Franse Revolutie te blijven: er gaan koppen rollen.
A Royal Affair ligt in de lijn van kostuumdrama’s als Amadeus (1984), Dangerous Liaisons (1988) en The Madness of King George (1994): klassiek maar met een frisse, eigentijdse aanpak. Regisseur Nikolaj Arcel, die momenteel werkt aan een adaptatie van Stephen Kings The Dark Tower-reeks, geeft de intriges en de opmerkelijke driehoeksverhouding een moderne schwung en snijdt op een grimmige, dubbelzinnige manier thema’s als macht, weerstand en hervormingen aan. En passant maakt hij duidelijk dat een epoquefilm niet synoniem is met pruikerig: het weelderige productiedesign en de schilderachtige fotografie maken van dit hofdrama een prachtig kijkstuk.
Luc Joris
