Treme: simpele maar aangrijpende televisie
David Simon strikes again met ‘Treme’, een aangrijpende serie over New Orleans na Katrina.
Treme – Seizoen 1Warner Home Video
Reeks: ****
Extra’s: ***
Enkele weken geleden trok David Simon in een interview met The New York Times van leer tegen de Amerikaanse nieuwswebsite Grantland. Die had begin maart een grote onlinecompetitie georganiseerd waarin uitgemaakt werd wie het beste personage is van The Wire, Simons meesterlijke tv-serie over het leven in de straten van Baltimore. Simon had met zijn reeks de problemen van de Amerikaanse grootstad en de ‘war on drugs’ willen aanklagen, en hij vond het schandalig dat Grantland de complexe thema’s gereduceerd had tot de vraag of Stringer Bell cooler is dan Omar. Het zegt iets over de ernst waarmee de man zijn werk bekijkt: voor Simon is een tv-serie niet zomaar wat licht wekelijks entertainment, hij mikt veel hoger.
Die drang naar meer voel je in elke scène van Treme, Simons nieuwe reeks. Treme gaat over hoe enkele inwoners van New Orleans hun leven weer op orde proberen te krijgen na de doortocht van de orkaan Katrina, maar ook over de lakse houding van de overheid tijdens en na de storm, de weerbaarheid van een Amerikaanse grootstad en het belang van muziek voor een gemeenschap. Over misdaad gaat Treme niet, en dat is meteen het grootste verschil met The Wire: omdat veel criminelen New Orleans zijn ontvlucht na Katrina en pas veel later terugkeerden, staan in dit eerste seizoen – dat van start gaat drie maanden na de storm – de modale inwoners van de stad centraal. Denk aan de restauranthouders, bouwvakkers, organisatoren van Mardi Gras… en vooral aan de muzikanten natuurlijk, want Treme is in de eerste plaats een ode aan de muziek van New Orleans, en de rol van de stad in de jazzgeschiedenis, compleet met opnames in liveclubs en optredens van straatmuzikanten.
De Omars en Stringer Bells mogen dan afwezig zijn, veel factoren die van The Wire zo’n verslavende en indrukwekkende televisie maakten, heeft Simon gelukkig wel meegenomen, zoals de zwarte humor, de perfect geschreven en erg authentiek klinkende dialogen en de tegelijk realistische, maar poëtische visuele stijl. En er zijn hier ook weer enkele personages die je meteen in je hart sluit, zoals de universiteitsprofessor Creighton Bernette (een geweldige John Goodman), die via YouTube zijn tirades tegen de overheid met de wereld deelt, of de trombonespeler Antoine Batiste, wiens libido even groot is als zijn instrument lang. Gemakkelijke televisie is Treme allerminst, en in een bepaald opzicht is de reeks zelfs moeilijker te kraken dan The Wire: daar had het eerste seizoen met de Avon Barksdale-zaak nog een duidelijke rode draad, terwijl de belevenissen van de verschillende inwoners van New Orleans maar wat door elkaar lijken te lopen. Wie doorbijt, vindt wel opnieuw een prachtige serie waarin de verhalen van gewone mensen gevat worden in simpele, maar aangrijpende televisie.
Stefaan Werbrouck
FOCUS TRAKTEERT: Win 5 boxen van ‘Treme’ – Seizoen 1
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier