Theater: Wat drupt daar in het struikgewas?

TG Struiken speelt in ‘The only good woman is a dead woman’ de pannen van het gammele dak. Onversneden spelerstoneel dat nog flink kan groeien.

Als we dit jaar een prijs voor de meest baldadige kusscène uitreiken, dan gaat deze heel waarschijnlijk naar de scène tussen Guy (in versleten, grauw ondergoed) en Sandra (in fletse regenjas en rode rolstoel), alias de acteurs Jan Sobrie en Kyoko Scholiers. Beide spelen alsof hun leven ervan afhangt in deze tweede worp van het jonge collectief TG Struiken. In die bewuste scène happen ze in elkaar als twee spartelende vissen die elkaars ingewanden willen proeven. Neen, dat van die vissen verzinnen wij niet. De zoenscène speelt zich namelijk af naast een aquarium met daarin twee vissen. De voorstelling The only good woman is a dead woman ( * * ) bulkt van zulk gelaagde beelden-met-een-knipoog.

Trouw aan de missie van hun collectief – ‘geen megalomane decors, geen speciale effecten, maar een terugkeren naar fantasie en het spel pur sang’ – vullen auteur/acteur Jan Sobrie, regisseur Geert Van Dyck, actrice Evelien Van Hamme en gastactrice Kyoko Scholiers de verwachtingen met deze creatie slechts deels in.

Het openingsbeeld is ronduit prachtig, hilarisch en aangrijpend tegelijkertijd. Mede dankzij Giovanni Vanhoenackers knalrode decor. Dat bestaat uit een bloedrood, gigantisch plastieken zeil waarop een soort metalen huisje (zonder wanden) prijkt. En in dat ‘huis’ hangt een badende vrouw. Het is een weinig subtiele doch geslaagde verwijzing naar de manier waarop Guy van Cauwenberghe brood op de plank brengt: als brandweerman. De dag dat hij het leven van een jonge vrouw redt, zorgt voor een kentering in zijn muisgrijs leven als moederskindje.

Het verhaal – met die typische, melancholische Sobrietoets – is zorgvuldig geconstrueerd en dat blijkt ook uit het decor. Elk attribuutje (van schuurspons, over rode jurken tot dode hond) blijkt een metafoor voor (gebeurtenissen uit) het leven van Guy. Sobrie is als auteur (te) aardig op dreef en struikelt over te veel woordgrapjes. Nog wel meer facetten aan deze voorstelling hebben last van een ’te’: iets te karikaturale uitwerking van de personages, soms te schmierend spel én – misschien wel het belangrijkste – te weinig lucht en stiltes in het spel waardoor het allemaal wat te druk en te vlak wordt. Door snel te acteren, verliezen de acteurs de diepte van hun spel.

The only good woman is a dead woman garandeert een fijne toneelavond met mooie beelden die laveren tussen tragiek en pure komedie maar mist vooral een pittigere, rigoureuze regie die de scènes niet alleen letterlijk scherper en betekenisvoller uitlicht.

Smaakmaker:

Duik from tg. STRUIKEN on Vimeo.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.tgstruiken.be