Theater: Walsen met de miserie

© Stef Stessel
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

De Roovers vieren hun twintigjarig bestaan met een voorstelling ‘grand cru’. Naast het volledige gezelschap, staan ook enkele jonge honden op de scène en last but not least maestro Mauro Pawlowski die het hart van Alsemkomt hartverscheurend schoon laat kloppen.

The Play = Alsemkomt

Gezelschap = de Roovers

In een zin = Alsemkomt toont wanhoop op een verrassend hoopvolle manier. Daar zit het kwieke spel van de Roovers tussen (ze lijken allemaal de rol van hun leven te spelen), aangevuld met een Wouter Hendrickx die eindelijk nog eens de planken tot splinters speelt én uitmuntend begeleid door maestro Mauro Pawlowski.

Hoogtepunt = Barman Harry (Luc Nuyens) besluit dat hij na meer dan twintig jaar eindelijk moet durven uit zijn café komen, de straat oversteken en een wandeling maken. Hij gaat, vol moed, blijft enkele seconden weg en stuift dan gillend het café in. Te bang, te onzeker en te verslaafd aan de ellende en de drank.

Quote = ‘Ik ben bang om te leven maar nog banger om dood te gaan.

Dat is toch wat ge wilt zeggen ?

Daarom zit ik hier, verzopen op de bodem van een fles. En ik zorg ervoor dat ik zat blijf om niet te voelen hoe ik in mijn schoenen sta te beven en mezelf niet te horen huilen en bidden.’

Meer info: www.deroovers.be

Zijn ogen staan nog steeds op ‘100% melancholisch’, zijn vingers zijn er nog wat virtuozer op geworden, zijn coolness is onveranderd. Maar zijn stem! Zijn stem is er iets rauwer en daardoor nog wat meer intrigerend op geworden. We hebben het over Mauro Pawlowski. De man staat op de scène samen met de Roovers (dat zijn: Robby Cleiren, Sara De Bosschere, Luc Nuyens en Sofie Sente) in Alsemkomt, het derde, laatste en meteen allerbeste luik van hun Dollarcyclus.

Als Pawlowski zich aan een potje theater waagt, houd u dan vast aan de takken van de bomen want het levert niet zelden vuurwerk op. Samen met Ramsey Nasr maakte hij een tijdje geleden de theaters onveilig met De vreemde smetten en enkele jaren geleden vertimmerde hij in Theater Zuidpool Shakespeares Macbeth tot een onvergetelijk rauw en indringend ’theater/rockconcert’. Ook dat is een probleempje bij Pawlowski, hij maakt/werkt mee aan dingen waar nog niet altijd ‘labeltjes’ voor beschikbaar zijn.

Dat is in Alsemkomt geen probleem. De creatie kan rustig onder het noemertje muziektheater geklasseerd worden. Uitstekend muziektheater, welteverstaan. Pawlowski laat zich braaf op een stoel naast zijn versterker zetten, ergens in een hoekje van het decor – dat uit niets meer bestaat dan twee schuin opgestelde troebele glaswanden met een lange houten cafétafel ervoor. De achterwanden bestaan uit het soort glas dat je in oudere voordeuren van, bijvoorbeeld, versleten bruine kroegen terugvindt.

En daar bevinden we ons. De Roovers spelen Eugene O’Neills The Iceman Cometh, een stuk over een café waar de cafégangers – een achttal kornuiten – zó trouw cliënteel zijn dat ze er eigenlijk niet meer vertrekken. Elk van de klanten (maar evengoed de baas en de barman) torsen een levensverhaal met zich mee dat zo zwaar is dat ze nauwelijks nog méér kunnen dan zich op een caféstoel hijsen en zich vol laten lopen met goedkope whisky. Uiteraard steekt er een frisse wind op wanneer een van de klanten besluit te stoppen met drinken en zijn leven weer in eigen handen wil nemen. Stefaan Degand speelt die man zo wervelend dat het decor er net niet van gaat rinkelen. Al blijft de vraag of hij zijn drinkebroers ook echt zal kunnen vermannen en waarom hij zijn leven ineens over een andere boeg gooit …

Alsemkomt toont wanhoop – zowel de existentiële wanhoop van elke mens maar evengoed de wanhoop en moedeloosheid waardoor een krakkemikkig functionerende samenleving verteerd wordt – op een verrassend hoopvolle manier. Daar zorgt het kwieke spel van de Roovers voor (ze lijken allemaal de rol van hun leven te spelen), aangevuld met een Wouter Hendrickx die eindelijk nog eens de planken tot splinters speelt én uitmuntend begeleid door maestro Mauro die het vuur aan de lont steekt en dat vuurtje ook weer dooft, met enkele prachtig puur gezongen ballads die, uiteraard, 100% melancholisch zijn maar toch vol levensvuur zitten. Donker en driftig, tegelijkertijd.

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Els Van Steenberghe

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content