Els Van Steenberghe

Theater: Vurige, voorspelbare ‘Domino’

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

‘Domino, the musical’ is – in tegenstelling tot ‘Domino, de zoektocht’ geen flop. Maar een voltreffer is het evenmin.

De man die ons jaren geleden op een zonovergoten dijk van Blankenberge ‘Anne!’ deed brullen, zag zondagavond met grote ogen en een fijne glimlach hoe acteurs Jurgen Delnaet en Maaike Cafmeyer zijn doorbraaknummer zongen. Of beter: beleefden, speelden en vertolkten alsof hun leven ervan af ging.

Dit duo zorgde hiermee voor hét absolute hoogtepunt van de avond: een moment waarop sappig spel en sterke zang perfect versmolten. Delnaet is in theatermiddens vooral bekend als de wat ernstiger acteur die vaak samenwerkt met het gezelschap De Tijd en filosofisch getinte theaterteksten gevat weet te vertolken. Als de grofgebekte womanizer François is van die filosofische inborst niets te merken. Maar aan spelkwaliteit en spelplezier heeft hij geenszins ingeboet. Integendeel. Samen met Maaike Cafmeyer (die als François’ vrouw Anne een even glansrijke en guitige prestatie neerzet), zorgt Delnaet voor de beste spelmomenten tijdens de voorstelling. Al wist ook Anne Mie Gils (als buurvrouw Linda) te bekoren.

De manier waarop regisseur Frank Van Laecke (die dit jaar ook al Fiddler on the Roof regisseerde) en auteur/dramaturg Allard Blome de Clouseausongs in het verhaal verweefen, is doordacht. Over het schrale verhaal zélf is te weinig nagedacht. Het is echt te mager. Het is een te voorspelbare opeenvolging van (soms pathetische) scènes die uit een doordeweekse televisiefictiereeks lijken geplukt. We volgen het reilen en zeilen van het leven in het dorpje Swentibold. Deborah De Ridder speelt het nieuwe buurmeisje dat de vlinders in haar buik voor de stoute buurjongen Sam (musicaldebuut van Alexander Metselaar) negeert. De Ridder acteert met weinig verbeelding en zingt knap maar bezondigt zich tijdens dat zingen soms aan het te veel aanzetten van de emoties. Metselaar debuteert en doet dat verdienstelijk.

Alle Clouseauhits passeren de revue op een aanstekelijk wijze dankzij sterke zangpartijen, het spelenthousiasme van de hele ploeg (inclusief ensemble) en de doordachte setting. Het gezellige huisjesdecor oogt als een vette knipoog naar Allemaal Indiaan (1999) van Alain Platel en Arne Sierens, een knap (dans)stuk over een kleurrijke volkswijk. De uitgekiende lichtregie en bonte kostuums maken het visuele plaatje af.

Wat ontbreekt om Domino, de musical ( * * ) écht naar een topniveau te tillen, is de moed om ‘herkenbaarheid’ niet als een schaamlapje voor oppervlakkigheid te hanteren maar voluit voor een sterk verhaal te kiezen dat de verbeelding van het publiek én de acteurs prikkelt.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.domino-demusical.be

Een fragment:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content