Theater: The Terminator is back

FC Bergman beschiet in ‘Terminator Trilogie’ het publiek met verrassende, tragikomische scènebeelden waar de knagende eenzaamheid én de spelersmoed van af spat.

Hoe maak je theater over een man die gek wordt van eenzaamheid zonder een tearjerker te ensceneren? Het zeskoppige collectief FC Bergman beantwoordt de vraag in Terminator Trilogie ( * * * ) zonder woorden maar met grijszwarte beeldenpoëzie.

Ze roofden de lokale kringloopwinkel leeg en laadden ook het personeel, het cliënteel én hun huisdieren in de camionette. Alles en iedereen dropten ze op een troosteloze vlakte van de Antwerpse haven, pootten er een tribune neer en beslisten wie de triestigste kop heeft om een eenzame sloeber te spelen. Stef! De tengere Stef Aerts (bekend van de film Adem) kreeg de eer.

In dit stuk tast hij zijn grenzen als speler af en tracht ze te overschrijden. Het lukt hem behoorlijk. Al mag zijn mimiek wat indringender en zijn bewegingen nog iets speelser (of beter: dansanter) worden tijdens de speelreeks. Aerts’ tengerheid maakt zijn personage broos én zijn spel breekbaar. Op de doorregende première speelde hij net te scherp. Hij oogde zelfs als acteur eenzaam en miste zichtbaar zijn Bergmanmaten. Die trekken jolig voorbij aan de eenzaat en bezorgen de creatie een beestig frivool randje.

Conclusie? Terminator Trilogie schetst de wanhoop én de dartele schoonheid van de existentiële eenzaamheid. Mooi, moedig maar nog niet volgroeid.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.fcbergman.be

De volledige recensie lees je volgende week (23 mei 2012) in Knack Focus.