Theater: Te donkere ‘Parasites’

Vincent Hennebicqs ‘Parasites’ is zó vuilniszakzwart dat het niet meer raakt.

‘Ze zeggen dat het een aardedonker stuk is. Daarom kom ik kijken. Omdat mijn leven ook zo zwart is’. Het gefluister van de oude dame in het zitje naast me zorgde voor het meest aangrijpende moment van de avond. Toegegeven, die openhartigheid wás rakend. Maar een beetje voorstelling moet zo een moment toch kunnen evenaren? Parasites ( * * ) kon dat niet.

De jonge regisseur Vincent Hennebicq trapt in een val waar veel beloften in lopen: uit puur enthousiasme zowel de scène, de kostuums, het spel als de regie flink inzepen met betekenis. Die overdosis theatersemiotiek zorgt voor een zodanig vinnig en beladen scènebeeld dat het de desolaatheid en gebrokenheid van het stuk (van cultauteur Marius Von Mayenburgs) neutraliseert. Ondanks de potige spelprestaties van de jonge acteurs – met Lucie Debay’s vertolking van de suïcidale zwangere vrouw als topprestatie.

Simon & Garfunkels The Sound of Silence leidt de voorstelling stemmig in. Ook het zuur geurtje en de stapel vuilniszakken (die zelfs een deel van de zaal inpalmen) verraden dat Hennebicq kosten noch moeite spaart om de zwartheid en ellende van Von Mayenburgs parasitaire wereld (en bij uitbreiding de hedendaagse samenleving) te ensceneren. Dat blijkt ook uit het openingsbeeld. De personages staren het publiek wankelend (van de stress, de drank of een combinatie van beide) aan. Allen zijn ze gehavend door het leven. De zwangere buik van de ene vrouw is een even grote last als de gehandicapte vriend van de andere vrouw of de werkloze status van de toekomstige vader alias dronkenlap. En dan hebben we het nog niet gehad over de mislukte bejaarde man die met zijn wagentje – een aftands golfkarretje – de gehandicapte vriend aangereden heeft. Alle personages worstelen met het gruwelijke lot en de last die het leven is. Medemensen ervaren ze als vernietigende parasieten. De gruwel wordt bij momenten zowel spelmatig als scenografisch zo aangedikt dat het amper nog raakt. Dat is jammer.

In al hun enthousiasme zijn deze makers die beroemde leuze ‘less is more’ uit het oog verloren.

Parasites is evenwel een beloftevolle voorstelling die parels van gruwelmomenten aaneenrijgt met minder sterke scènes. De acteurs zijn talentvol en de regisseur is een gedreven maker die oprecht zoekt naar een actuele, inkervende vertaling van de tekst naar de scène. Dat hij hier in een te expliciete visuele vertaling blijft steken (of uitglijdt) is een beginnersfout die vooral zijn vuur verraadt.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.théâtrenational.be