Guido Lauwaert
Theater: Slechte vrienden redden zichzelf
Goed dat er volkstoneel is. Maar wat is echt volkstoneel tegenwoordig? Het is enkel te vinden in carnavalstoeten. De parade van Aalst is daar het mooiste voorbeeld van. In het theater is er een adreswijziging. Tot eind vorige eeuw was de politieke onvrede nog enigszins aanwezig. Momenteel is het eerder een familiale kwestie uit de volkse sfeer die in de postkoets zit.
Politieke kritiek moet je van toneelauteur Jo Van Damme niet verwachten. Maar in het uitdelven en reinigen van een oud familiaal zeer is hij een kei. Het wordt er met de jaren maar sterker op. Al is niet alles even krachtig. Sinatra [2013] en Guernica [2012] waren steengoed. Dat is niet het geval met zijn nieuwste boreling Slechte vrienden ( * * * ). Zoals naar jaarlijkse traditie ging de voorstelling tijdens de Gentse Feesten in première en wacht de productie een tournee tot eind van het jaar, met een vijftigtal voorstellingen, wat lang niet mis is. Het plot is echter zwak en kent een paar flauwe momenten. De voorstelling wordt echter gered door de inzet van Chris Van den Durpel [Eddy] en Bob De Moor [Roger]. Tempo, timing en clou’s tonen aan dat de twee acteurs echte vrienden zijn. Het spelen van slechte is dan ook een kolfje naar hun hand.
TWEEGEVECHT
Het plot is simpel. Eddy en Roger werken in een drukkerij, waarvan de baas geen cultuurbarbaar is en voor het jaarlijks personeelsfeest niet het traditionele mosselsouper voorziet, maar een theatervoorstelling. Voor de rollen wordt beroep gedaan op het personeel. De nieuwste is een bewerking van een boek van de van nostalgie druipende baas: een romannetje van Karl May. Met twee acteurs. Wie kunnen dat anders zijn dan de westernhelden Old Shatterhand en Winnetoe. Eddy noch Roger balen ervan. Bovendien kunnen zij elkaar niet uitstaan. Onderhuids is wel te vinden dat de baas het stuk gekozen heeft om de vredespijp tussen beiden op te graven. De voorstelling is dan ook een tweegevecht met enerzijds realistische toestanden en anderzijds verbeelde literaire fragmenten, zo eigen aan het leven in het Wilde Westen.
SNEER EN STAMP EN KLOP
De voorstelling moet het niet hebben van het verhaal. Het zijn de oneliners die de lach grijpen. Zonder figuurlijke en letterlijke sneer en stamp en klop op het hoofd geen volkstoneel, dat zijn aard uit het marionettentheater haalt. De teksten worden bijzonder expressief gebracht, zonder echter in het schmieren te vervallen, want dan zit je in de revuestijl en neemt het showelement de overhand. Daar heeft regisseur Walter Janssens voor gepast. Hij heeft alle aandacht op de twee acteurs gelegd. Wat helaas maakt dat de actie voor weinig afwisseling zorgt. Tachtig procent van de tijd staan de twee acteurs naast elkaars en vliegen de clausen over en weer. Nooit eens een verrassing. De kartonnen gevel van de saloon bijvoorbeeld die omver valt. Of een vergezicht dat naderbij komt. Er is wel een kampvuur[tje] met een bot van een kip die gebraden wordt. Bot en vuurtje worden helaas te slap uitgebuit.
DODEN EN GEWONDEN
Een vrolijke bedoening, deze productie van vzw TWIJFEL, en eenmaal ingespeeld zal de voorstelling aan kracht winnen. Het moet voor zowel sheriff Bob De Moor als opperhoofd Chris Van den Durpel niet moeilijk zijn er wat EEL scheve actie en schuine vertolking in te gooien. Is dat het geval dan wacht deze voorstelling enkele doden en gewonden door een overdaad aan lach en verbazing. Wat deze productie ten zeerste verdient. Want, ondanks het mierengeneuk, Slechte vrienden is zijn toegangsprijs ten volle waard. En hoe de afloop is gaat deze bizon lekker niet vertellen. Die is te mooi om er mee rond de totempaal te dansen.
Guido Lauwaert
SLECHTE VRIENDEN – auteur Jo Van Damme – productie vzw Twijfel – info: www.thassos.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier