Els Van Steenberghe
Theater: Shakespeariaanse zwijnerij
‘King Lear 2.0’ is Theater Antigone’s bruisende, (te) tierende, bloedende en visueel fascinerende versie van Shakespeares gelijknamige stuk. Hoofdrol? De narrendochter!
The Play = King Lear 2.0
Gezelschap = Theater Antigone
In een zin = Deze monoloog van de narrendochter die haar vader zoekt, is een rakend portret van een geknakte straatmadelief én een opgestoken middenvinger naar de nietsontziende machthebbers.
Hoogtepunt = Het moment waarop het meisje haar glazen kist achteruit schuift en het scènebeeld pure horror wordt. Hierin toont zich de meesterlijke regiehand van Raven Ruëll.
Score = * *
Quote = ‘Kunstenaars maken de waarheid. Politici maken enkel drukte.’
Als een brutale straatmadelief – met zwart kaptruitje, knalgele nagellak, ‘smokey eyes‘ en een regenjekker met camouflageprint – stormt Berdine Nusselder het piepkleine podium op en kruipt op haar glazen kist: sneeuwwitje is herrezen en ze is de dochter van King Lear’s nar die, na de dood van King Lear, op zoek gaat naar haar vader.
Als een op hol geslagen TGV schreeuwt, blaast en spuwt Nusselder woorden in haar microfoon en kijkt woedend om zich heen. Gevolg: je zit erbij en kijkt ernaar. Nusselder laat je niet toe de woorden te proeven, laat staan empathie voor het verhaal van haar personage te voelen. ‘Dit wordt een ramp’, voorvoel je. Tot het woord ‘vader’ valt en Nusselder eindelijk gas terug neemt, haar microfoon eventjes weglegt en daardoor aan integriteit wint. Al kan ze het tieren niet altijd laten toch groeit ze machtig mooi in haar rol naarmate de voorstelling vordert.
Die groei maakt ze dankzij de meesterlijke regie van Raven Ruëll. Na zijn periode als artistiek lid van de KVS heeft Ruëll zich in het conservatorium van Luik op het lesgeven toegelegd. Toch is hij al die tijd ook verbonden gebleven aan Theater Antigone waar hij onder andere en samen met Jos Verbist het beklijvende Baal maakte.
Ook met deze King Lear 2.0 toont hij opnieuw wat voor een uitmuntend regisseur hij is die een tekst (in dit geval van Jean-Marie Piemme) tot een tintelende partituur voor zijn speler(s) maakt. Elk woord krijgt een eigen (gevoels)kleur. Regisseren betekent voor Ruëll de kwetsbaarheid van zijn personages teder aanzetten. Hij moedigt zijn acteurs aan tot even klein als virtuoos spel en prikkelt hen met een tactiel arsenaal van rekwisietjes en een monumentaal scènebeeld. Niet alleen een glazen kist, ook een bloedend zwijn en een set messen, pruiken en een pluim behoren in dit geval tot die spelattributen.
Het maakt deze monoloog van de narrendochter die haar vader zoekt tot een prachtig vormgegeven, virtuoos geregisseerd en soms te enthousiast gespeeld stuk dat niet alleen een rakend portret van een geknakte straatmadelief is maar bovenal een opgestoken middenvinger naar de nietsontziende machthebbers.
Els Van Steenberghe
Reportage als smaakmaker: http://www.focus-wtv.tv/video/king-lear-20-van-theater-antigone-kortrijk
Meer info: www.antigone.be en www.lestanneurs.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier