Els Van Steenberghe
Theater: Roep maar!
‘Het wijde land’ van Toneelhuis, Olympique Dramatique en tg STAN broeit wellustig terwijl tennisballen in het rond vliegen en Koen De Graeve al tierend een scheve schaats rijdt.
The Play = Het wijde land
Gezelschap = Toneelhuis / Olympique Dramatique / tg STAN
In een zin = Een ‘interactieve’, wervelend gespeelde versie van Arthus Schnitzlers ode aan de ontrouw.Wel jammer dat niet alle scènes even sprankelend gespeeld worden. In tegenstelling tot de fantastische tekst.
Hoogtepunt = De achtermuur van de scène wordt tot squashmuur gemaakt. Friedrich en Otto (Geert Van Rampelberg) meppen de tennisballen om ter hardst tegen de muur. Het is een vlammende scène die de vlammende haat tussen beide haantjes weergeeft. Want Otto blijkt de (nieuwe) minnaar van Friedrichs vrouw te zijn… Maar evengoed de scène waarin Koen De Graeve, Charlotte Vandermeersch en Stijn Van Opstal hoog boven de scène bengelen, tussen de gloeilampjes en de liefdeshormonen…
Score = * * *
Quote = ‘De ziel is als een wijds land.’
‘Als er iets is, moet ge roepen hé?’, tiert Sara De Roo naar het derde middenbalkon. Want na een rondvraag van Damiaan De Schrijver – die als fronsende droogkomiek de voorstelling even stillegde om te polsen of alles nog duidelijk is – blijkt dat de acteurs niet verstaanbaar zijn. Gevolg: De Roo en Koen De Graeve herbeginnen hun scène. Al schreeuwend, deze keer.
Dat gedol met het publiek en met elkaar kleurt deze leutige, ‘interactieve’ versie van Arthur Schnitzlers Het wijde land. De Graeve vertolkt Friedrich, een flamboyante zakenman die ‘uit liefde voor zijn vrouw’ (De Roo) menig scheve schaats rijdt. Hij vermoedt onterecht dat zij – net als hun vrienden en kennissen – hetzelfde doet. Die slippertjespoppenkast is al bezig wanneer je de zaal betreedt. De zeven acteurs (stuk voor stuk klasbakken) slenteren rond of hangen in ouderwetse plastic terrasstoelen. Hun ogen schieten van links naar rechts. Als geile jagers zoeken ze naar ‘wild’. Tot er zachte pianomuziek weerklinkt. Friedrich sluit de ogen en luistert. Het getokkel blijkt afkomstig te zijn van bovenbuur en beste vriend Korsakov. Het drama dat zich vervolgens voltrekt, tart alle verbeelding.
Toch overtuigt hun stuk nog niet helemaal. Zo scherp en gelaagd als de zinnen zijn, zo vlak is het spel soms. Hadden we dat moeten roepen?
Smaakmaker:
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Els Van Steenberghe
De volledige recensie lees je woensdag 6 november 2013 in Knack Focus.
Meer info: www.toneelhuis.be en www.stan.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier