Theater over het ergste

In een wondermooi decor trachten De Roovers woorden, danspassen en muziek te vinden die het ergste in een mensenleven – de dood van een kind – vertolken. Toneel met (te) veel weerhaken.

The Play = Het verdriet en de rede

Gezelschap = De Roovers

In een zin = De muziek raakt, de woorden van Frost/Dewulf oogsten verwondering en de dans van Vanden Eynde creëert hoop. Maar de acteurs blijven te lang steken in ’tekstanalyse’.

Hoogtepunt = Terwijl de ouders schreeuwend en ruziënd in huilen uitbarsten om het overlijden van hun kind, blaast Luc van Lieshout een troostend wijsje en vat Charlotte Vanden Eynde een teder huppeldansje aan. Dit alles in een warm belicht cocondecor. Eindelijk versterken spel, dans, muziek en beeld elkaar.

Score = * *

Quote = ‘Twee zonder liefde kunnen niet leven zonder geheimen. Twee mét liefde kunnen niet leven met.’

Na Van Groeningens The Broken Circle Breakdown en Maya Sannens (De Tijd) ruwe maar ontroerende theaterversie van Pieter Frans Thomèses Schaduwkind presenteren ook De Roovers een stuk over het ergste wat een mens kan overkomen: je kindje verliezen. Ze doen dat in een setting van Stef Stessel waar zwart en wit de enige kleuren zijn en een groot, wit voilegordijn spiraalvormig is opgehangen. Sober en mooi, net zoals de woorden die Sofie Sente en Luc Nuyens uitspreken.

Neen, ze wilden niet zo nodig focussen op ‘het ergste’ maar wél op de schoonheid waarmee Robert Frost dat verdriet verwoordt in zijn gedicht Home Burial (meesterlijk vertaald door Bernard Dewulf). Daarin beschrijft Frost hoe een vader zijn kindje begraaft onder het gekwelde oog van de moeder. Hoe maak je van een prachtig gedicht sterk theater? Nuyens en Sente doen, samen met Charlotte Vanden Eynde, Luc Van Lieshout én Joseph Brodsky’s essay over dit gedicht, een poging.

Dat ‘pogen’, tonen de acteurs in het begin van de creatie ongemakkelijk duidelijk. Eerst brengt Nuyens het gedicht alleen, vervolgens analyseren Sente en Nuyens het gedicht. Het lijkt alsof je een tekstrepetitie bijwoont waarin de acteurs zoeken naar en discussiëren over de betekenis van de versregels. Dat gedraal levert erg stroef toneel op. Gaandeweg transformeren Nuyens en Sente tot de vader en de moeder die hun kind in de tuin begraven. Pas dan – wanneer de acteurs doen waarin ze uitblinken: personages en hun woorden vertolken – ontstaat een zinderende symbiose tussen spel, muziek en dans. Die sobere dans van Charlotte Vanden Eynde – teder balancerend tussen spelend meisje en vechtende vrouw – doet de scène als het ware wiegelen. Vanden Eynde huppelt, schrijdt, springt en kronkelt van Nuyens naar Sente en terug. Ze verbeeldt het verdriet maar evengoed de liefde én de afstand tussen beide ouders. Intussen zoekt Luc Van Lieshout met zijn trompet naar klanken vol troost. Klanken die als het ware een gordijn omheen het verdriet hangen.

De muziek raakt, de woorden van Frost/Dewulf oogsten verwondering en de dans van Vanden Eynde creëert hoop. Maar de acteurs blijven te lang steken in ’tekstanalyse’, terwijl ze veel overtuigender zijn wanneer ze uiteindelijk de woorden en emoties simpelweg vertolken.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.deroovers.be