Guido Lauwaert
Theater: Manke Giovanni
Johan Heldenbergh waagt zich aan een theatertekst in amfibrachen. Het werd een tragikomedie. Tragisch voor de acteurs, dramatisch voor het publiek…
Johan Heldenbergh focust zich net als Arne Sierens op de tussenlaag van de maatschappij. Waar de arbeiderslogica uit de voorsteden zorgt voor armoede zonder honger. The Broken Circle Breakdown en Massis The Musical waren daar een treffend voorbeeld van. Puntgaaf. Dat is jammer genoeg niet het geval met Giovanni ( * * * ). Een verhaal dat literair mank loopt en verdwaalt in onbenulligheden. De auteur was de regisseur. Had hij de regie in andermans handen gelegd, had wat scheef is rechtgetrokken kunnen worden.
De wielrenner Jempi Monseré is de rode draad. Drie vrouwen trekken en vieren hem, Colette, Martine en Lilly. Colette was verliefd op Jempi, maar Jempi wist het niet en had een zoon bij een ander. Ze had een verhouding met een andere renner en kreeg een zoon. Met dezelfde naam als de zoon van Jempi: Giovanni. Martine, zus van Colette, opent een ijssalon, in de volksmond een crèmerie, die ze uit compassie Giovanni noemt, naar de kort voordien verongelukte zoon van Jempi. Dat haar neef ook Giovanni heet is handig. Na de verbouwing arriveert Lilly, op zoek naar Giovanni, want ze is zwanger. De stoere bink is echter verdwenen. Met een kermismeid en de noorderzon? Wie van de toeschouwers het weet aan het eind van de voorstelling krijgt een Dame Blanche. Met of zonder slagroom?
De tekst is geschreven in amfibrachen, al houdt de auteur dat niet altijd vol. De nadruk wordt wel op deze antieke versvoet gelegd. Hij bevordert het komisch element. De versvorm staat echter de vlotheid in de weg, waardoor de tragikomedie, zoals de auteur zijn nieuwste stuk noemt, tragisch voor de acteurs en dramatisch voor de toeschouwers is. De theatrale taal van Heldenbergh is goed maar niet briljant en juist dat extraatje heeft een talent nodig om met versvoeten te gloriëren.
Bij momenten wordt er flink gelachen. Dankzij de drie dames. Joke Devynck [Colette], Anouk David [Martine] en Laurence Roothooft [Lilly] halen het onderste uit hun kunstkan. Ze schreeuwen, janken en klagen op de juiste toon, en de motor van hun borsten- en billenwerk draait rond. Aan hen ligt het dus niet dat deze voorstelling geen gevoel van tijdverlies oplevert.
Ook de decorontwerper, met in zijn zog de hele technische ploeg, treft geen schuld van deze halfvolle, halflege productie. Op het toneel staat een pracht van een crèmerie. Een omgebouwde treinwagon met de ijle sfeer kenmerkend voor het werk van Edward Hopper. Hij heeft heel wat schilderijen en tekeningen gemaakt met treinen en cafetaria’s. Misschien daardoor dat de Amerikaanse schilder op het netvlies blijft plakken. En omdat het publiek aan beide kanten van de crèmerie zit.
Guido Lauwaert
GIOVANNI – tekst & regie Johan Heldenbergh – productie Compagnie Cecilia – info & speellijst: www.compagniececilia.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier