Theater: Jan Fabre gaat de mist in

De solo die Jan Fabre schreef en regisseerde voor een van zijn ‘krijgers der schoonheid’ Cédric Charron is een mistige ode aan elke vader.

The Play = Attends attends attends… (pour mon père)

Gezelschap = Troubleyn

In een zin = Fabre toont zich een meester van de soberheid die het zijn performer mogelijk maakt kwetsbaar zichzelf te zijn en een persoonlijk vaderverhaal te vertellen dat door de strakke vertelling en de mooie filosofische Fabrezinnen uitgroeit tot een verhaal waar elkeen zich in kan herkennen.

Hoogtepunt = Charron kijkt vertwijfeld het publiek in en richt zich haast verontschuldigend zacht tot zijn vader. Pakkend.

Score = * * *

Quote = ‘Ik leef om de elegantie van het nutteloze te ervaren’

Je vader leren kennen, is als jarenlang door mistige landschappen schrijden alvorens eindelijk een klaar zicht te krijgen op hoe die mens denkt en voelt. Dat is zowat de visie van Jan Fabre in Attends attends attends… (pour mon père), waarin hij meer dan enthousiast met de rookmachines speelt. Het stuk is een solo voor een van zijn ‘krijgers der schoonheid’ Cédric Charron.

Charrons vader was niet meteen in de wolken toen zijn zoon verklaarde dat hij door het leven zou dansen. Intussen is de man trots op zijn zoon. Charron werkt al vijftien jaar samen met Fabre en dat zie je. Zijn lichaam is getraind en ijzersterk dankzij de torenhoge eisen die Fabre aan zijn dansers stelt.

Hierdoor overtuigen de gedanste scènes in deze mistige performance het sterkst. Althans, in eerste instantie. Charron speelt zichzelf, de zoon van zijn vader en de zoon van zijn ‘artistieke vader’ Fabre. Drie rode microfoons liggen op de scène. Een microfoon ligt perfect in het midden van de scène. Als Charron die microfoon gebruikt, spreekt hij over zichzelf. Met de microfoon die uiterst links op de scène ligt, spreekt hij zijn vader aan. Met de foto die uiterst rechts op de scène ligt, spreekt hij Fabre (zijn artistieke vader) aan.

Charron speelt ook Charon (een Griekse mythologische figuur die de veerboot bedient waarmee de doden naar het dodenrijk worden gebracht). Daardoor wordt de performance een soort repetitie voor een afscheidsritueel.

Zo gracieus als Charron beweegt, zo onzeker spreekt hij. Toch krijgt die oprechte, simpele en zachte, haast verlegen manier waarmee hij zich tot zijn vader(s) richt uiteindelijk iets aandoenlijk. Fabre heeft het talent zijn dansers boven zichzelf uit te tillen waardoor je schrikt hoe klein en frêle ze zijn wanneer je hen na de voorstelling tegen het lijf loopt. Nu doet hij het omgekeerde, hij toont zich een meester van de soberheid die het zijn performer mogelijk maakt kwetsbaar zichzelf te zijn en een persoonlijk vaderverhaal te vertellen dat door de mooie filosofische Fabrezinnen uitgroeit tot een verhaal waar elkeen zich in kan herkennen. Al had dat ook met wat minder mist gekund.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.janfabre.be