Theater: Gruwelgras

Inne Goris, Dominique Pauwels, Kurt D’Haeseleer, Peter Verhelst en Ief Spincemaille wagen zich in “Hoog Gras” aan een bevreemdend experiment: (het) doden tonen.

NaDe Misdaad, Onvoltooid Verledenof LIGHT presenteert ook theatermaker Inne Goris een voorstelling waarin ze de dood explicieter dan ooit in de ogen kijkt en van haar publiek hetzelfde vraagt. Geen gemakkelijke klus. Want Goris stopt haar sterkste troef – het op de toneelvloer exquis beeldhouwen met licht, lijven en klanken – in een filmkader.

Hoog Gras ( * * * ) groeide uit Goris’ fascinatie voor kindsoldaten. Die kindsoldaten zetten Goris aan het denken over doodgaan en dooddoen. Goris’ creaties zijn virtuoos gemonteerde kluwen van sobere, sombere en behoorlijk rakende beelden. Hoe verdrietiger, eenzamer en vertwijfelder haar personages zijn, des te wonderlijker zijn haar scènebeelden. Hoog Gras schiep dan ook hoge verwachtingen. Iets te hoog…

In een ingenieuze constructie van filosoof / muzikant / beeldend kunstenaar Ief Spincemaille worden de toeschouwers als soldaten tussen vier langwerpige schermen opgesteld. Elk zit op een zwart krukje en kijkt in de richting die hem/haar wordt opgedragen. Je kijkt elkaar en de schermen aan, gevangen in een artistiek concept. Net zoals kindsoldaten gevangen zitten in een maatschappelijk systeem. Een fluisterende kinderstem ontpopt zich tot gids. Terwijl die stem Peter Verhelsts bedrieglijk eenvoudige poëzieportret van de dood fluistert, tonen de schermen een jongetje dat met zijn dode mama door hun huis zeult terwijl – buitenshuis – andere kinderen elkaar proberen te vermoorden. Die verwoede pogingen om de dood te verjagen (of te lokken), zijn documentair gefilmd door Kurt D’Haeseleer. D’Haeseleers doordacht spelen met felle kleuren, zwart-witbeelden en grofkorrelige opnames maken de filmbeelden over rouwen, doden en vluchten voor de dood draaglijk én prachtig om naar te kijken. Intussen klinken de iele kinderstemmen van het kinderkoor van De Munt – met dank aan componist Dominique Pauwels – tegelijkertijd als engelengezang en als doodskreten. Beelden, woorden en klanken bereiden samen een intense apotheose voor waarin het doden haast ondraaglijk heftig in beeld wordt gebracht. Tot het stil en donker wordt.

In Hoog Gras regisseert Goris geen acteurs maar haar toeschouwers. Overrompeld verlaat je ‘jouw’ voorstelling, als een acteur die net gedood heeft en gestorven is.

Toch overtuigt deze creatie niet helemaal. Omdat de kracht die van Goris’ scènebeelden met getormenteerde lijven afstraalt, (nog) niet afstraalt van de filmbeelden vol wroetende, kruipende, rennende en stervende of gestorven lichamen.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.lod.be