Els Van Steenberghe

Theater: Een (te) veilig Sierenscoconnetje

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

‘Gloria (in den hoge)’ doet deugd in al zijn kleuren- en woordenpracht maar had een beetje meer mogen ‘nijpen’.

The Play = Gloria (in den hoge)

Gezelschap = Compagnie Cecilia

In een zin = ‘Een deugddoende cocon om in te vertoeven, waar je je laaft aan het spelplezier en de prachtig scènebeelden maar waar de acteurs net te oppervlakkig samenspelen/dansen.’

Hoogtepunt = De monoloog van Renato (Tom Vermeir) over zijn dementerende vader. Hij staat huilend aan de rand van het goudglanzende toneel terwijl achter hem drie dames buitelen en kronkelen.

Score = * * *

Quote = ‘We zaten even in een coconnetje en hebben nu terug vleugels om als vlinders naar huis te vliegen.’

Onder en in een bloedmooi decor – witte Amerikaanse auto (‘slee’) onder een zijdeglanzend ‘korenveld’ – dat je een instant zomergevoel bezorgt, posteert Arne Sierens zijn droomcast: Leen Roels, Tom Vermeir, acrobate Aurelia Brailowsky en het meisje Yahli Vermeire. Rollebollend, buitelend en krom van de goesting spuien ze hun ongenoegen, hun twijfels, hun verlangens in ‘hun coconnetje’.

Dat coconnetje is een autowrak ergens in een natuurreservaat langs de Schelde. Roels en Vermeir (alias Gloria en Renato) stranden er. Vermeirs Renato belandt er na een zot huwelijksfeest – ‘alle Vlaamse klassiekers plakken aan mijn schoenzolen’ en Gloria na een wegloopavontuur dat haar naar Spanje voerde waar ze Véro (Brailowsky) leerde kennen. En dan is er nog het meisje dat op haar eentje speelt wegens veel te complexe thuissituatie vol rare bomma’s, een vreemdgaande moeder en dronken vader. Miserie! In dat prachtig belicht coconnetje vinden ze elkaar. Ze vertellen over hun leven in sappige Sierenswoorden vol weerhaken en taalkleurenpoëzie, ze dansen en koken samen, ze fantaseren samen, heel even willen ze samen de (figuurlijke) koffer in duiken. Maar neen. ‘We zaten even in een coconnetje en hebben nu terug vleugels om als vlinders naar huis te vliegen’, vat Renato het samen.

Vliegen, dat is wat de acteurs net te weinig doen. Ze spelen en babbelen, amuseren zich ontegensprekelijk maar ze kroelen net te weinig diep in de zielen van elkaar en hun personages. Het decor zindert van emotie, het spel niet altijd. Je kijkt naar hun gestoei maar je voelt zelden die zalige Sierensmelange van pijn, triestigheid en joie de vivre. Behalve Vermeir vinden de andere performers zelden die melange in hun spel. De personages schurken langs elkaar heen. Figuurlijk én letterlijk. Dat letterlijke schurken krijgt een acrobatisch tintje maar ook dat vermengt zich niet met het spel. De acrobatentoeren van Brailowsky voegen wat kleur maar weinig extra’s toe aan het geheel. Dans, woorden en spel haken (nog) niet stevig in elkaar vast.

Dat alles maakt Gloria (in den hoge) tot een deugddoende cocon om in te vertoeven, waarin je je laaft aan het spelplezier en de prachtig scènebeelden. Waar vier mensen geportretteerd worden. Maar waar (nog?) geen sterk Sierensportret van ‘de prutsende mens’ uit opdoemt. Daardoor kom je hongerig buiten. Want die verbale gevechten tussen Roels en Vermeir en de met gevaar flirtende acrobatentoeren van Brailowsky smaken naar veel meer (diepgang).

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Els Van Steenberghe

Meer info: www.compagniececilia.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content