Theater: Een Blaasavontuur…

Dankzij voorstellingen als ‘Blaas’ van Boukje Schweigman zijn theaterliefhebbers zowat de meest avontuurlijke, onverschrokken kunstliefhebbers. Waarom? Ze moeten wel…

The Play = Blaas

Gezelschap = Boukje Schweigman

In een zin = Scheigman laat zich door de kunstwerken van Cocky Eek inspireren en maakt Blaas: een ‘blaasavontuur’ dat je eventjes uit de drukke wereld trekt en opneemt in een wiegend walhalla. Eentje waar we allemaal uit zijn gekropen en heel soms terug in zouden willen verdwijnen. Jammer dat licht- en muziekcompositie niet origineler uit de hoek komen.

Hoogtepunt = Het moment waarop je de enorme ‘blaas’ op je af ziet komen. Plots voel je twee armen en word je meegenomen, weg van de tribune. Het ding dropt je zachtjes in het midden van de speelvloer.

Score = * * *

Theaterliefhebbers behoren tot de meest avontuurlijke kunstliefhebbers. Ze moeten wel! Sinds enkele jaren is het lang niet zeker of ze gewoon vanuit een (pluchen) stoeltje een theater- of dansstuk kunnen beleven. Het locatie- en participatietheater blijft oprukken! Met overlevingstochten door slecht verlichte stadsparken, zompige moesstuinen, vochtige kelders én gigantische luchtbellen tot gevolg.

Blaas van Boukje Schweigman is verantwoordelijk voor onze meest recente ‘overlevingstocht’. Sinds Schweigman in 2003 afstudeerde aan de Mime Opleiding van de Theaterschool te Amsterdam bouwt ze aan een op z’n zachtst gezegd bizar oeuvre waarin ze voorwerpen als zwepen, hoeken en spiegels letterlijk in de ring gooit. Publiek en performers worden uit hun ‘comfort zone‘ gesleurd. Ze kunnen niet anders dan zich ‘overgeven’ aan de voorwerpen. Met, als het goed is, ontwapenende theaterervaringen tot gevolg.

Blaas is geen uitzondering op die Schweigmanregel. Dit stuk ontstond uit Schweigmans fascinatie voor de kunstwerken van Cocky Eek . Nadat je schoenen, jassen en tassen in een kist gedropt hebt, schuifel je op witte sokjes een nog wittere ruimte in. Daar ligt niets. Behalve wat witte lakens. Een van die lakens wordt opgeblazen tot een kubusvormige ballon die door de ruimte ‘stoeit’ – net een jong dier – en daarbij (uiteraard) op de toeschouwers botst. Eerst is de ballon verlegen en voorzichtig maar wordt almaar onstuimiger. Tot het wezen een van de toeschouwers ‘opzuigt’ en op de toneelvloer neerlegt. Dan is het hek pas goed van de dam. De kubusvormige ballon wordt opgeslokt door een reusachtig exemplaar dat zich vervolgens tegoed doet aan het publiek. Zelfs toeschouwers die eerst weigeren om de tribune te verlaten, gaan overstag. Wat dan volgt, is een bij momenten betoverende ervaring die een geborgen, onthecht gevoel oproept. Alsof je in een enorme baarmoeder zit. Die baarmoeder beweegt, licht en geluid dringen door de wanden heen. Hier laat Schweigman kansen liggen. Zowel lichtregie als soundscape blaken niet van originaliteit. Er wordt wat aangemodderd met wit, rood en blauw licht en te ondefinieerbare, zachte geluidjes.

Desondanks zuigt dit blaasavontuur je eventjes uit de drukke wereld en neemt je op in een wiegend walhalla. Eentje waar we allemaal uit zijn gekropen en heel soms terug in zouden willen verdwijnen.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.schweigman.org