Theater: De kutwet

Wunderbaum doet elke toeschouwer ongerust naar de rugleuning van zijn zitje staren, laat edele delen door de lucht zwieren en dat allemaal om ‘De wet’ aan de kaak te stellen.

The Play = De wet

Gezelschap = Wunderbaum / KVS

In een zin = Grotesk rock-‘n-roll-theater met een vlijmscherpe missie maar een o zo moralistisch, ontgoochelend slot.

Hoogtepunt = Wine Dierickx komt op spitzen de scène op getrippeld. Netjes in tutu en met de haren in een dotje. Op haar rug hangt een zware, zwarte rugzak. Ze kijkt het publiek aan en vraagt of ‘het hier is voor de dansgroep?’. Ze herhaalt de vraag in haar beste Nederlands, Frans, Duits en Engels en druipt vervolgens ontgoocheld af.

Score = * *

Quote = ‘We zijn continu op zoek naar houvast, duiding en zingeving. Terwijl we ergens in ons achterhoofd ook wel weten dat dat zinloos is. Dus nemen we genoegen met constructies. Het wetboek is natuurlijk ook zo’n fictieve constructie.’

Een man met zilverkleurige pumps, witte sokken, harige benen, een wit T-shirtje en lange blonde lokken staat – samen met een aantal op dezelfde manier uitgedoste collega’s – elegant te wezen tijdens het tweede deel van Wunderbaums De wet. Met de gang van een boer die door zijn aardappelveld sloft, beent het gezelschap tot aan de rand van de scène. Ze kijken het publiek eerst ongeïnteresseerd en vervolgens almaar heviger kwijlend aan.

Voilà. Zo vertolkt Wunderbaum tippelende hoertjes die uit hun Roemeense of Hongaarse achtertuinen werden geplukt om hier het leven van ‘behoeftige’ mannen op te fleuren. Boven en achter hen transformeert het decor met behulp van een welgevormde neonlampenconstructie en een achterdoek (met niet mis te verstaan opschrift) tot een strakke maar des te flikkerende en wulpse verbeelding van het klaarkomen. Dit geschifte scènebeeld is zo hilarisch, schrijnend en smakeloos tegelijkertijd dat het daardoor treffend die smakeloze praktijken in de rosse buurten aanklaagt. Knap.

Zulke extreme vormkeuzes fungeren als perfect (en broodnodig) tegenwicht voor Wunderbaums maatschappijkritische stellingen over de grenzen van de wet. In drie wel zeer van elkaar verschillende bedrijven tonen ze hoe de wetgeving gedoemd is om te falen. Om het inhoudelijk ‘zwaaiende vingertje’ wat te verdoezelen zet Wunderbaum gniffelend in op een groteske rock-‘n-roll-vormgeving. Dat blijkt ook uit het eerste deel waarin we de trieste berechting van een Somalische piraat (‘Neen, een veiligheidsagent!’, schreeuwt zijn advocaat) meemaken en een al te gladde ‘fact checker’ voor joligheid zorgt (of dat althans probeert) terwijl de machtig mooie schilderijen van Rinus Van de Velde het scènebeeld domineren.

In het derde deel is de eer van visuele blikvanger weggelegd voor het zelfstandige spelende ‘orgel’ van Walter Hus. Het instrument begeleidt de a capella zingende performers. Hun lied is een bitterzoete ode aan Frontex maar – verdomme – het zingen gaat zo stroef, Michael Bijnens tekst is nogal beladen en dus gaat het, net aan het slot, mis. Gevolg: met een knoert van een vinger wijzen ze ons de deur. Na al dat wereld verbeterend rock-‘n-rollen toch nog eindigen als knarsende zagen. Er zou een toneelwet moeten bestaan die dat verbiedt.

Smaakmaker: Walter Hus’ orgel de ‘Frontex-song’ begeleidt –

Els Van Steenberghe

Meer info: www.wunderbaum.nl , www.kvs.be