Els Van Steenberghe

Theater Aan Zee: Ice Ice Baby

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

SIN en ’t Arsenaal brengen met Troost een koffiezwarte muziektheatervoorstelling over cool rappend en nerveus door de onderbuik van de stad schrijden op zoek naar warmte en (een bakje) troost…

The Play = Troost

Gezelschap = SIN en ’t Arsenaal

In een zin = Troost is een pittig pleidooi voor meer empathie tussen de zogeheten autochtonen en allochtonen dat evenwel sterker zou overtuigen mochten zang, vertelling en dans iets beter in evenwicht zijn.

Hoogtepunt = De scène waarin Jabar vertelt hoe zijn vriendin koelbloedig zijn hond en beste vriend Jackie vermoordde.

Score = * *

Kent u hem nog, die ‘übercoole’ rapper Vanilla Ice die met Ice Ice Baby een paragraafje in de popmuziekgeschiedenis afdwong? Net zo cool staan de dame en heren van SIN op de scène. We kregen het er, ondanks de zomerse hitte, zowaar koud van.

Typische hip hop moves met de handen, een tengere vrouw die haar best doet om moordlustig te kijken en enkele stoer getatoeëerde performers (onder wie eentje met een wit gepoederd hoofd) die rappend over het podium dollen op stevig dreunende muziek… Toegegeven: dit ís een imponerend scènebeeld. Belangrijk minpuntje: zoveel ‘coolheid’ creëert eerder een muur tussen het publiek en de performers dan een brug te slaan. Hierdoor blijf je als toeschouwer wat verweesd – ‘koel’ – naar de personages staren.

Die personages dolen door de stedelijke onderwereld. Ze zijn op zoek naar warmte, troost en liefde. Ze zoeken al zó lang dat ze amper nog weten hoe warmte voelt en hoe ze liefde moeten geven (en krijgen). Huisauteur Fikry el Azzouzi schreef een beklijvend verhaal over mensen die verharden door de bikkelharde omgeving waarin ze trachten te overleven. We volgen een vreemde jongeman die drie wezens koestert: zijn vader, zijn hond en zijn staalharde straatvriendinnetje. Dat vriendinnetje is een weinig dankbare rol voor de frêle Ikram Aoulad. Ze staat zo stoer en strak mogelijk op de scène (met gekruiste armen en haast bevroren mimiek). Maar die houding beperkt haar eerder als actrice. Het maakt haar personage niet enkel kil maar ook vlak. Junior Mthombeni brengt het er als de wit gepoederde Jabar beter van af. De live DJ van hiphopgroep NoMoBS jaagt zijn confraters aan een sneltreinvaart door de voorstelling. Het ritmeverschil tussen de (te vaak slordig gearticuleerde) rapscènes en de gesproken scènes is echter zo groot dat rap en vertelling elkaar amper versterken maar eerder afbreken.

SIN is een jong collectief dat een artistieke stek wil veroveren door in te zetten op een multimediale en multiculturele theatertaal. Ze willen ‘dingen maken zoals cineast Spike Lee’ (lees: geëngageerde, tegen racisme strijdende kunst maken). Troost is het opmerkelijke bewijs van die integere zoektocht. De dolende personages verbeelden de talloze individuen die gedwongen worden tot dolen omdat ze niet mogen/kunnen thuiskomen in onze samenleving. Troost is een pittig pleidooi voor meer empathie tussen de zogeheten autochtonen en allochtonen. Nu nog dans, zang en spraak tot een iets coherenter geheel componeren én die ‘coole’ factor onder controle houden zodat die het publiek niet ‘bevriest’ maar net warm maakt voor en opzuigt in het verhaal.

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

EN

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Els Van Steenberghe

Meer info: www.tarsenaal.be en www.gen2020.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content