The Trip: veel meer dan een fictieve Mijn Restaurant
Steve Coogan en Rob Brydon vertrekken op een culinaire rondreis door Engeland en keren terug met een uitstekende comedy.
The Trip ***
A-Film/Wild Bunch
Het kan in deze tijden van culinaire reality, bakwedstrijden en barbecueprogramma’s vreemd lijken om een tv-reeks aan te prijzen waarin twee mannen van middelbare leeftijd enkele restaurants bezoeken. Maar The Trip is veel meer dan een fictieve variant op Mijn Restaurant, en de twee hoofdrolspelers zijn ook niet bepaald de Britse versie van Willem Asaert en Yves Desmet.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Acteur en komiek Steve Coogan bedacht en speelde Alan Partridge, een typetje dat in het Britse comedycanon een plaatsje heeft verdiend tussen Basil Fawlty en David Brent. Zijn collega Rob Brydon schitterde dan weer in het erg onderschatte Marion and Geoff en was ook te zien in Gavin & Stacey. Toen zij in 2005 samen meespeelden in A Cock and Bull Story van Michael Winterbottom groeide het idee om met de regisseur een tv-serie te maken, waarin de twee acteurs net als in de film een licht uitvergrote versie van zichzelf zouden spelen: het resultaat werd The Trip, dat in 2010 op de BBC werd uitgezonden en later ook in iets kortere vorm in de bioscoop te zien was.
Als Coogan van een krant de opdracht krijgt om enkele restaurants in het noorden van Engeland te gaan bespreken, vraagt hij Brydon hem te vergezellen. De twee vertrekken voor een reis die hen in zes afleveringen langs evenveel restaurants brengt en hen laat kennismaken met de Britse haute cuisine. De nadruk ligt daarbij niet op hun culinaire ervaringen (ook al is de aflevering waarin ze de moleculaire keuken voorgeschoteld krijgen kostelijk), maar op de tafelgesprekken tussen Coogan en Brydon. In grotendeels geïmproviseerde scènes ontpoppen de twee zich tot ‘jongetjes van veertig jaar’, die elkaar proberen te overtroeven met gevatte opmerkingen en imitaties van beroemdheden – vooral Michael Caine ten tijde van Get Carter is een favoriet.
De manier waarop Coogan en Brydon elkaar afkatten, is bijzonder grappig; als Coogan een lolly van eendenvet te eten krijgt en die met zijn komische werk op tv vergelijkt – ‘bekend maar toch ook weer net iets anders’ – merkt Brydon bijvoorbeeld droogjes op dat die vergelijking helemaal opgaat, ‘want lolly’s zijn ook iets wat we vroeger leuk vonden’. Toch sluipt er ussen alle gekibbel en imitatiedrang door ook een zekere tristesse in de reeks: Coogans liefdesleven is een puinhoop en ook zijn carrière in de VS loopt helemaal niet zoals hij het gehoopt had, terwijl Brydon bang is om enkel maar bekend te zijn om zijn imitaties en zijn ‘Small Man Trapped in a Box’-stemmetje. Onder de drang om grappen te maken zit een heleboel twijfel en spijt verborgen, die af en toe boven komt piepen.
Tussen tv-serie en film (die ook apart op dvd is verschenen) zijn er weinig verschillen, maar toch lijkt deze box ons een betere keuze. De structuur – één aflevering per restaurant – is helemaal op maat van een tv-reeks gesneden, en zorgt er ook voor dat de herhalingen – ‘we voeren altijd hetzelfde gesprek’, zoals Brydon halverwege toegeeft – niet echt storend werken. Hoe Coogan en Brydan het eten dat hen voorgeschoteld werd uiteindelijk quoteren, kom je weliswaar niet te weten, maar van ons krijgt het duo voor ‘sfeer en gezelligheid’ alvast een welverdiende 9.
Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier