Batman & co willen de georganiseerde misdaad uit de stad. Dat is buiten de Joker gerekend.
Zaterdag 2/4, 21.10 – VT4. Christopher Nolan met Christian Bale, Heath Ledger, Michael Caine. VS 2008.
Sorry, Jack! Vergeet de vertolking van Nicholson als de grappende sadistische anarchist The Joker in Tim Burtons filmversie van de Batmancomic. De grijnzende clown die Heath Ledger in Christopher Nolans grimmige vervolg op zijn eigen Batman Begins neerzet – met zijn gezicht verborgen achter een uitdagende laag uitgedroogde KISS-verf – moet de meest memorabele en enge clownact uit de filmgeschiedenis zijn.
Om even de puntjes op de i te zetten: geestelijke stripvader Bob Kane ontleende de look van de Jokerfiguur aan het personage van Conrad Veidt uit de stille film The Man who Laughs. Regisseur Nolan maakt in zijn gerestylde kijk op de iconische DC Comics van Batmans criminele aartsvijand opnieuw een psychopathische superschurk, als metafoor voor het post-9/11-terroristenkwaad.
Zelfs de gentleman in technologisch vleermuispak (een even droevige als coole Christian Bale) kleurt een stuk donkerder in deze behoorlijk beklemmende sequel. Zijn dilemma? Het bedwingen van zijn zelfhaat en wraakgevoelens wanneer hij in zijn door misdaad geplaagde Gotham City uitgedaagd wordt door de altijd onvoorspelbare Joker – ‘I am an agent of chaos’. Batman wordt zelf haast een outcast, terwijl hij openbaar aanklager Dent (Aaron Eckhart) als een alternatief naar voren schuift.
Nochtans lijkt Nolan zich niet echt op Batmans agonie te hebben geconcentreerd. Met andere woorden: de pure en soms overtrokken bombastische Hollywoodactie wint het van de epische terreur en het psychologische perspectief. De gemaskerde held is écht wel minder interessant dan de persverse Joker, en het heeft iets akeligs om te beseffen dat Ledger, die na de opnames met slapeloosheid kampte, nog tijdens de postproductie stierf aan een overdosis pillen. Het doet je afvragen hoe ver de man ging in het aftasten van zijn grenzen en het inleven in zijn personage.
