Stand-upcomedy: Nigel Williams als pijnstiller

In ‘Nigel Williams beken(d)t’ gaat Williams op zoek naar een pijnstiller tegen alle maatschappelijke ellende.

The Play = Nigel William beken(d)t

Gezelschap = Nigel Williams

In een zin = Een rakend, opvallend oprecht en vaak grappig portret van een man die durft toe te geven dat hij het ook allemaal niet meer weet.

Hoogtepunt = Het moment waarop Williams toont hoe hij na een deugddoende linzenmaaltijd op een biologisch toilet zit en de ecologische levenstijl eventjes totaal niet meer ziet zitten…

Score = * * *

Quote = ‘Ik heb deze show op pijnstillers geschreven’

Wie goed kijkt, ziet dat Williams een beetje mankt. De man heeft sinds enkele weken een nieuwe linkerknie. Kermend van de pijn lag hij op een zaal in het Middelheimziekenhuis. Dat leverde tonnen inspiratie op voor een voorstelling over de zoektocht naar pijnstillers in een maatschappij op drift.

Williams voelt zich soms misbruikt als pijnstiller, bekent hij. Zo zat hij tijdens een aflevering van de Kruitfabriek naast Jean-Luc Dehaene om te proberen uitleggen waarom Groot-Brittannië overweegt om uit de Europese Unie te stappen. ‘Als ik een 02-nummer zie verschijnen op mijn telefoon, vraag ik me af wat er nu weer mis is in Engeland’. In het licht van een simpel spotje en in een zwarte jeans en hemd staat Williams op een kale scène. Alles is zo sober mogelijk gehouden. Het enige wat hij wil doen, is vertellen. Over zijn onbegrip voor een wereld waarin mensen muren en hekkens tussen elkaar plaatsen, elkaar uitlachen en het milieu verpesten. Over de behoefte van die zieke wereld aan een pijnstiller.

Doet Williams tijdens deze voorstelling dan niets anders dan zagen over de vierkant draaiende wereld? Eigenlijk wel. Maar de vijftien jaar in het vak maken dat hij hilarisch kan zagen en dat gezaag kan opleuken met gevatte improvisaties. Wat er in de zaal gebeurt is even belangrijk als wat er op de dag waarop de voorstelling plaatsvindt, gebeurde. Dat alles maakt een fundamenteel onderdeel uit van zijn ‘vertelling’. Al vertellend over wat hem nu weer overkomen is, komt hij de rode draad van zijn voorstelling even tegen om er vervolgens weer van weg te vertellen. Zo is hij op z’n best. Terloops loert hij even op zijn uurwerk en verzuchten dat de tijd toch wel erg snel gaat.

Tijdens de opvoering die ik bijwoonde, werd er iemand onwel. Williams speelde daar adequaat op in en zette zo een nog rakender portret neer van zichzelf: een man die het eventjes niet meer weet behalve dan dat de lach en oprechtheid de eerste hulp – of ‘pijnstillers’ – bij (maatschappelijke) ongevallen zijn. Wanneer hij de scène weer verlaat, mankt hij net iets meer. Te veel pijnstiller geweest en te weinig pijnstillers genomen, wellicht.

Smaakmaker: Williams te gast in de toenmalige Kruitfabriek:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.nigelwilliams.be