(Zaterdag 12/11, 23.00 – Canvas) Raging Bull is ongetwijfeld een van de belangrijkste Amerikaanse films van de jaren 80. Robert De Niro’s imposante en Oscargelauwerde performance vormt de ruggengraat van dit intense meesterwerk van regisseur Martin Scorsese.
Zaterdag 12/11, 23.00 – Canvas. Martin Scorsese, VS 1980.
‘Onze eigen De Niro’ werd Matthias Schoenaerts her en der genoemd na zijn van Geetbets tot Moskou geprezen van de door hormonen opgefokte veeboer in Rundskop. Daarmee doelen de fans natuurlijk op de grandioze prestatie en fysieke transformatie die Robert De Niro onerging voor Raging Bull. Voor zijn incarnatie van bokskampioen Jack La Motta in Martin Scorsese’s briljante uppercut van een biopic kwam de man maar liefst dertig kilo aan.
Raging Bull is ongetwijfeld een van de belangrijkste Amerikaanse films van de jaren 80. De Niro’s imposante en Oscargelauwerde performance vormt de ruggengraat van dit intense meesterwerk, maar Scorsese is natuurlijk niet zonder verdiensten. Niet alleen is deze film een modernistische update van de typische Hollywoodboksfilm, de regisseur brengt ook een hommage aan de vroege noir, het genre waar hij zelf zo van houdt. De virtuoze filmstijl en de thema’s pijn, schuld en verlossing maken van deze autodestructieve tragedie hét summum van een Scorsesefilm.
De Niro speelt LaMotta of de Bronx Bull als een primitieve maniak, een roofdier dat even gewelddadig uit de hoek komt als in de ring. Scorsese volgt La Motta van 1941 tot 1964, maar meer nog dan een portret van de op- en ondergang van een sportman, is dit boksdrama een intense studie van mannelijke brutaliteit en woede. ‘I’m not an animal’, roept La Motta. Niet het door de gangsters gecontroleerde wereldje van de prijskampen wordt zijn ondergang, wel zijn eigen gewichtsproblemen en pathologische afgunst tegenover zijn vrouw Vickie (Cathy Moriarty) en zijn toegewijde broer (Joe Pesci), die hij van ontrouw verdenkt.
‘Whether or not he is a sinner, I do not know. All I know is this: once I was blind and now I can see.’ Zo eindigt Raging Bull met een bijbelcitaat dat evengoed op bullebak LaMotta als op Scorsese slaat. Voor hem was het maken van de film een therapie om van de cocaïne af te blijven: LaMotta’s destructieve houding en daaropvolgende spirituele odyssee weerspiegelen dus zijn eigen demonen en zoektocht naar verlossing. Dat conflict tussen geweld en redding zal trouwens ook wel te maken hebben met de katholieke obsessies van scenarist Paul Schrader (Taxi Driver).
Scorsese’s koortsige expressionistische regie zorgt ervoor dat je in die gefolterde ziel van La Motta kruipt. Dankzij de schitterende grijs korrelige tabloidlook krijgt de film een documentaire kwaliteit, al wordt dat realistische effect vaak subtiel doorbroken door de vernieuwende, eveneens met een Oscar bekroonde montage met magistrale tempowisselingen van Thelma Schoonmaker. De explosieve gevechtsscènes krijgen daardoor zowel de allure van abstracte sporttableaus als religieuze martelaarsprenten. Cameraman Michael Chapman zit er nog het dichtst op als hij dit cinematografische zwaargewicht omschrijft als een Italiaanse Verismo opera waarin het zingen aan de camera overgelaten wordt.
