Sommige muzikanten wentelen zich eerst in miserie, om vervolgens het licht aan het eind van de tunnel te vinden. De post-punkers van Protomartyr lieten in de Botanique echter horen dat zij zich geen illusies maken en de uitzichtloosheid liever omarmen.
Wie op zoek gaat naar moderne post-punk, kijkt al snel richting het Verenigd Koninkrijk. Dankzij de grote concentratie aan bands als Shame, Idles, Dry Cleaning en Yard Act is dat uiteraard een logische reflex. Toch hebben de Britten geen monopolie op het genre. Ook in de Verenigde Staten leven er doemprofeten die hun narcotische verzen over neerslachtige rockmuziek prediken. Het beste voorbeeld is wellicht Protomartyr uit Detroit, een band die al vijf albums lang aan ene flinke reputatie werkt. Onder meer Iggy Pop en Greg Dulli van The Afghan Whigs zijn fan, en veel bands uit de nieuwe Post-punkgolf noemen het Amerikaanse kwartet als invloed.
Geen eindtijden
Op hun recentste album, Ultimate succes today uit 2020, hoorden we Protomartyr weinig nieuws doen. De groep bleef vooral haar grauwe geluid uitdiepen, en de teksten van frontman frontman Joe Casey waren nog steeds niet om vrolijk van te worden. De albumtitel was een ironische verwijzing naar het soort instant succes dat door zelfhulpboeken en Linkedin-specialisten gegarandeerd wordt. Een onmogelijke belofte, al zeker in een wereld die ten tijde van corona en economische crisissen elk moment dreigt te imploderen. Daarnaast gaan de teksten ook over Casey’s midlifecrisis en zijn worstelingen met zijn eigen sterfelijkheid na het overlijden van zijn vader.
Toen Casey het podium van de Botanique betrad, zag hij er ook een beetje uit als een predikant die het slechte nieuws kwam verkondigen. Terwijl zijn band erg casual uitgedost was in monochrome T-shirtjes, had de frontman zijn beste pak uit de kast gehaald. Hij was duidelijk degene die de spotlight op zich en zijn woorden gericht wilde zien. Toen hij de show aanvatte met Day without end, ook het eerste nummer op Protomartyrs recentste plaat, was het duidelijk dat hij niet het einde der tijden kwam verkondigen, maar iets nog veel griezeliger: een miserabel tijdperk dat nooit eindigt.
De uitzichtloosheid omarmen
Nog erger dan de emotionele pieken en dalen in zo’n crisis is het grauwe plateau waarop jij en de maatschappij zich na een tijdje gaan begeven. Daarom was het ook erg toepasselijke dat de muzikale ondersteuning bij Casey’s basstem soms wat eenvormig aanvoelde. Vaak gingen de nummers in elkaar over zonder dat de grens tussen beide duidelijk te trekken was, en elk nummer was even kleurrijk als een oud fabrieksgebouw. Melodie stond bijna nooit centraal, en het was vooral de ritmesectie die de nummers stuurde. Wel nodigden de nummers regelmatig uit tot gezapig meeknikken of zelfs voorzichtig wiegen. Wanneer je situatie uitzichtloos is, kun je uiteindelijk alleen maar met de stroom meegaan.
Zo’n show van een uur en een kwartier met enkel grijze miserie kan al snel monotoon worden, maar Protomartyr wist voor net genoeg afwisseling te zorgen om niet te vervelen, zonder de algemene sfeer te doorprikken. Een nummer als June 21 liet bijvoorbeeld toch een melodie horen die je makkelijk kan meeneurieën, en de wat harder rockende tracks als Blues festival wisten de catatonie eventjes weg te beuken.
Al waren dat vooral iets lichtere tinten grijs, en geen compleet nieuwe kleuren die Protomartyr aan zijn klankenpalet toevoegde. De groep was niet gekomen om catharsis op te wekken en het licht aan het einde van de tunnel te tonen, maar om de uitzichtloosheid te omarmen. Ook dat kan soms eens opluchten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
