Performance: New York als spiegel van de ziel
Pieter Ampe trok naar New York, liep er door de straten, keek er naar de mensen, werd bekeken en voelde hoe de stad zuurstof gaf aan zijn hart en ziel. Die ervaring deelt hij met zijn publiek tijdens de performance ‘So you can feel’.
The Play = So You Can Feel
Gezelschap = Pieter Ampe en CAMPO
In een zin = So You Can Feel is een teder, slim en bij momenten ongegeneerd erotisch zelfportret waar de duur van de voorstelling handig gebruikt wordt om de transformatie van een gekwetste, van pijn verdoofde ziel naar een geheelde ziel te tonen. Inclusief de tussenfasen: zich bekeken voelen door de wereld maar dan stap voor stap terug de wereld in de ogen willen kijken.
Hoogtepunt = Ampe werkt toe naar een absolute apotheose waar hij helemaal letterlijk en figuurlijk naakt en spierwit op een zwarte scène staat om dan, samen met het publiek, in de armen van Nina Simone te vallen…
Score = * * *
Hij trok naar New York, wandelde er uren en uren door de brede straten, keek naar de mensen, werd bekeken en voelde hoe de stad zuurstof aan zijn hart en ziel gaf. Die tocht maakt Pieter Ampe nu opnieuw in So You Can Feel.
Hij wandelt de scène op zoals hij wellicht ook door Madison Avenue of Times Square slenterde. De blikken die je al slenterend opvangt en werpt, bundelt Ampe tot een ietwat ongemakkelijke scène waarin hij oogcontact zoekt met een toeschouwer. Eerst staand, later zittend op een barkrukje, eerst verlegen dan giechelend. Het is een potje onbeschaamd en vermakelijk ‘eye flirting‘. Heel langzaam bouwt hij dat flirten uit tot een uitdagender verleiden. Daarbij telkens poses uitproberend die hij eerst checkt in een spiegel die wat verderop op de scène staat (met de spiegelende kant naar de coulissen zodat enkel Ampe zichzelf in de spiegel ziet). Af en toe helpt een flard popmuziek de sfeer te kleuren of simpelweg hitsig te maken.
Net wanneer je je afvraagt of het dit maar is en of Ampe echt niet meer te vertellen heeft, schakelt hij niet alleen figuurlijk een versnelling hoger. De (misschien iets te) gestage opbouw met kleding-, pruik- en posewissels blijkt een gewiekst voorspel voor een explosief tweede deel waarin de verlegen Ampe (zijn tedere zelf wat verbergend achter een ruwe baard) verrassend transformeert tot een hilarische stripper. Bloter kan hij zichzelf niet geven, denk je. En je denkt verkeerd. Na de ‘sexy apotheose’ begint Ampe van voren af aan. Hij wordt weer zijn zachte zelf en transformeert een tweede keer. Met behulp van een pruik en enkele liters witte verf staat hij plots als een dansende, witmarmeren (Griekse?) god voor het publiek. De performance ontpopt tot een nogal lijfelijke kritiek op onze hang naar fysieke en emotionele perfectie. En met de hulp van Nina Simone geeft en zingt Ampe zich volledig bloot. De loutering en het inzicht dat hij verkreeg na dagenlang stappen door New York, maakt zich nu ook van het publiek meester. En pas met de laatste beelden in je hoofd, kan je de eerste beelden van deze stevige performance lezen.
So You Can Feel is een teder, slim zelfportret waar de duur van de voorstelling handig gebruikt wordt om de transformatie van een gekwetste, van pijn verdoofde ziel naar een geheelde ziel te tonen. Inclusief de tussenfasen: zich bekeken voelen door de wereld maar dan stap voor stap terug de wereld in de ogen willen kijken. Eerst schuchter maar langzamerhand steeds baldadiger en daarbij misschien een of meer grenzen overschrijdend. Allemaal om jezelf terug te vinden en terug te kunnen voelen. Met dank aan New York als balsem voor en spiegel van de ziel.
Els Van Steenberghe
Meer info: www.campo.nu
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier