‘Over persoonlijke keuzes moet een overheid even hard zwijgen als mannen over abortus’

Paul Baeten, schrijver van onder meer Wanderland, Straus Park, de nieuwe novelle Een smerig dier en de tv-reeks Over water, duikt elke week in de populaire cultuur.

De strijd tegen het patriarchaat is vandaag deel van bijna elk maatschappelijk domein of debat. Soms leidt dat trouwens onverwacht tot confrontaties met onze eigen prioriteiten en privileges. Denk maar aan Sofagate, het schandaal omtrent de ontbrekende stoel voor Ursula von der Leyen.

Een boertige, beschamende affaire. Charles Michel reageerde dan ook nog eens onhandig. Heel vervelend allemaal. Maar was het echt zo’n verrassing dat Recep Erdogan een vrouwonvriendelijke lul is? Had hij dan niet voldoende hints ten aanzien van zijn persoontje gegeven door al twintig jaar onafgebroken Turkije te leiden in stijgende gradaties van een dictatoriaal regime? Wat ons land er niet van weerhield om hem in 2015 te eren in de gezellige club die de Leopoldsorde toch is, en zeker ook Angela Merkel er een jaar later niet van weerhield om hem zo veel miljarden te bieden dat hij in zijn eentje bijna driekwart van de vluchtelingenstroom uit Syrië ‘opving’ om zo de rest van het verwende Europese rijk te vrijwaren.

Erdogan is de fixer die niet zo nauw hoeft te kijken op westerse dingetjes zoals scheiding der machten, vrije pers, persoonlijke vrijheden en al die andere snowflakenonsens. Iets duidelijker gezegd: Erdogan is een monster en naar gewoonte zal Europa de geschiedenis afwachten om hem ook zo te veroordelen.

Maar een stoel te weinig. Jongens, dán gaat het pas echt te ver.

Waarmee ik niet zeg dat daar geen stoel had moeten staan of dat Michel voor een keer zijn kromme, onderdanige rug had kunnen rechten om vervolgens de zijne af te staan. Ik zeg wel dat de balans soms goed zoek is.

Ondanks die soms wat cynische wendingen is elke strijd voor ontvoogding een goede strijd. Daarom geloof ik ook dat we op een soortgelijke manier als burgers aller genders af moeten van een heleboel compleet achterhaalde, soms verbazingwekkend vergaande bemoeienissen van onze overheid.

Concreet voorbeeld. Een vriendin wilde enkele jaren geleden scheiden, moest daarvoor eerst in therapie, om dan van een rechter te horen dat ze de toelating kreeg. Goh zeg, dankjewel meneer de juge. Zelf maakte ik overigens iets soortgelijks mee, terwijl de enige aan wie ik verantwoording af te leggen heb met betrekking tot een scheiding mijn dochter is. Wat rechters of ambtenaren daarover te zeggen hebben… Zelfs in het CERN in Zwitserland hebben ze geen deeltjes rondvliegen die klein genoeg zijn om aan te tonen hoe weinig mij dat kan schelen. Wat ik wel kan zeggen, is dat enkel al het idee dat een overheid denkt voogdje te mogen spelen over volwassen mensen mij danig pissig maakt.

Help de zieken en de maatschappelijk zwakkeren vooruit, organiseer onderwijs en hou het verkeer en de straten veilig. Maar over persoonlijke keuzes moet een overheid even hard haar mond houden als een groep mannen over abortus of Mia Doornaert over witte privileges.

Als onze politieke leiders dat even lijken te vergeten zodra we onze vrijheden terugkrijgen na de covid-pandemie, dan stel ik voor dat de afrekening bij de verkiezingen staalhard zal zijn. Het is hier tenslotte Turkije niet.