Van een subversieve thriller tot een felkleurige animatiefilm: dit is er deze week op uw tv.
ELLE (Vrijdag 9/11, 22.10, NPO 3)
‘Ik ben te amoreel om me er druk over te maken.’ Met dat ene zinnetje diende de Nederlandse regisseur Paul Verhoeven ten tijde van Showgirls de tegenstanders van zijn vaak controversiële films van antwoord. Tonnen boze reacties kreeg hij ook na Elle, een subversieve thriller die een wel heel beladen onderwerp behandelt: verkrachting als een prikkel voor seksuele fantasieën.
Verhoeven laat er geen gras over groeien en opent meteen met de brutale verkrachtingsscène. De alleenstaande Michèle (Isabelle Huppert) wordt in haar huis in een rijke buitenwijk van Parijs overvallen door een man met een bivakmuts op. Hoe hard ze zich ook verzet, de indringer is te sterk, geeft haar een paar rake klappen en vergrijpt zich aan haar. In plaats van aangifte te doen bij de politie, ruimt ze rustig alle sporen van het delict op en neemt ze een bad. Al snel pikt Michèle, die een videogamebedrijf runt, de draad weer op, en dan slaat Verhoeven pas écht aan het provoceren: zijn protagoniste begint te fantaseren over haar belager en doet er alles aan om hem opnieuw te ontmoeten.
Hoe meer Michèle weigert om zich in de slachtofferrol te wentelen, hoe meer we over haar perverse karakter en duistere verleden te weten komen. Zo pusht ze haar designers om de game waaraan ze werken seksueel agressiever te maken, heeft ze seks met de man van haar beste vriendin, twijfelt ze over haar rol als moeder en – last but not least – blijkt haar vader een seriemoordenaar. Het maakt dit spannende psychodrama, waarin ook een storm, een libertijnse oma en een religieuze buurvrouw een belangrijke rol spelen, alleen maar uitdagender.
Is Elle amoreel? Bagatelisseert Paul Verhoeven verkrachting of heeft hij net veel voeling met de vrouwelijke psyche? Het oordeel is aan de kijker. Waar niemand omheen kan, is dat Hupperts vertolking van Michèle even indrukwekkend is als die van de frigide pianolerares Erika Kohut in het al even gecontesteerde La pianiste van Michael Haneke. Faut le faire.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
LIFE BEHIND BARS: VISITING HOUR (Woensdag 7/11, 21.30, Eén)
Een bendeoorlog met zelfgemaakte messen en schedels die op tralies gekraakt worden krijgt u in Life Behind Bars: Visiting Hour niet te zien. In de plaats daarvan toont deze docu u het zeer intieme, soms levensbelangrijke, vaak ook onwennige bezoekuurtje waarop een resem gevangenen in Glasgow elke week recht heeft. Mark, een drugskoerier die al een tiental keer vastzat, ziet zijn negende kleindochter voor het eerst en bezweert haar dat hij na zijn straf het rechte pad zal bewandelen. Een lachje volgt. ‘Je hebt ook een fucking bruidegom nodig’, countert Gary – op zijn negentiende veroordeeld tot levenslang voor moord – de trouwplannen van zijn verloofde. Mike, die zijn vrouw probeerde te overrijden, vraagt zijn vader, een dominee, om vergiffenis: nét geen passage uit een Russische roman. In Life Behind Bars: Visiting Hour komen mensen binnen en buiten de gevangenismuren zacht en onzacht met elkaar in aanraking.
MEDAL OF HONOR (Vrijdag 9/11, Netflix)
‘Combat is not a motivation to hate. It’s a motivation to love your brothers’, vindt Clint Romesha. In Afghanistan leidde hij een tegenaanval, raakte gewond, nam toch meerdere Talibanposities in en bracht gewonde kompanen in veiligheid. Hij is een van de 3600 militairen die in anderhalve eeuw de hoogste eer in het Amerikaanse leger kregen: de Medal of Honor. In de gelijknamige docureeks kijken Romesha, zijn strijdmakkers en thuisfront terug op ‘de ergste dag van hun leven’, met behulp van archiefbeelden en reconstructies. Hetzelfde gebeurt bij zeven andere veteranen. Onder hen: een van de weinige Afro-Amerikanen die de onderscheiding kregen, een WO II-veteraan die meer dan twee dagen standhield tegen een Duitse overmacht, een Vietnamheld en een sergeant die in Korea moederziel alleen zijn terugtrekkende divisie dekking gaf. Medal of Honor vertelt heftige verhalen, maar beperkt zich niet tot het heroïsme op het slagveld.
CONVICTION: MURDER AT THE STATION (Maandag 5/11, 23.20, Canvas)
Elf dagen nadat ze zeven messteken kreeg werd het lichaam van Paula Poolton teruggevonden in een kofferbak dicht bij een station. De dader: haar ex-minnaar Roger Kearney, althans volgens het Britse gerecht. Dat baseerde zich noch op forensisch bewijs, noch op duidelijke camerabeelden. Waardoor Louise Shorter van de ngo Inside Justice – een team van advocaten, ex-agenten en experts dat eventuele miskramen van Vrouwe Justitia opspeurt – de zaak door het Hof van Beroep wil laten behandelen. In Conviction: Murder at the Station van James Newton (The Detectives) volgt u Shorter tijdens haar loodzware zoektocht naar nieuw bewijs dat Kearney zou kunnen vrijpleiten maar hem evengoed een zwaardere straf zou kunnen opleveren. Scherper dan op de eventueel onterechte veroordeling zelf zoomt Conviction in op Shorter en haar team, op hun motivatie én op de dan weer meer, dan weer minder verdachte Kearney. Wat is uw verdict?
IL CAPITALE UMANO (Vrijdag 9/11, 21.50, Canvas)
Op een winteravond wordt een argeloze fietser door een SUV van de weg gemaaid, waarna de bestuurder prompt vluchtmisdrijf pleegt. Dat tragische voorval, dat net zoals in de Akira Kurosawa-klassieker Rashomon telkens vanuit een ander gezichtspunt wordt verteld, heeft grote gevolgen voor twee huishoudens: dat van een kleine makelaar met financiële problemen en dat van een rijke hedgefondsbeheerder, misschien wel de toekomstige schoonvader van de dochter van de makelaar. Paolo Virzi, de Italiaanse regisseur die eerder het prettig gestoorde La pazza gioia maakte, schenkt veel aandacht aan de thrillerelementen in de bestseller Human Capital van Stephen Amidon, en transponeert de roman van Connecticut naar het rijke noorden van Italië en het Comomeer. Toch is dit meer een scherpe satire over hebzucht, kapitalisme en de teloorgang van de traditionele Italiaanse familiewaarden.
THE DISTANT BARKING OF DOGS (Zondag 4/11, 21.50, Canvas)
Sinds de dood van zijn moeder woont de tienjarige Oleg samen met zijn baboesjka Alexandra in een half verlaten, verpauperd dorp in Oost-Oekraïne dat dagelijks wordt opgeschrikt door het geluid van afweergeschut en raketinslagen. Dat houdt Oleg niet tegen om samen met zijn jongere neef Yarik en de oudere buurjongen Kostia het avontuur op te zoeken. De Deense documaker Simon Lereng Wilmont trok een jaar lang met Oleg en zijn grootmoeder op. Dat leverde hem niet alleen een reeks betoverende, poëtische beelden op, maar ook een intiem portret over opgroeien in een oorlogsgebied en de fysieke en de psychologische impact die dat op een kind heeft. Bekroond als het beste debuut op het prestigieuze IDFA-festival in Amsterdam.
THE BOOK OF LIFE (Zaterdag 3/11, 15.10, VTM)
Guillermo del Toro en Tim Burton zijn geen bloedbroeders maar wel verwante geesten. Dat merk je ook aan deze door Del Toro geproduceerde, felkleurige animatiefilm die net als Pixars Coco draait om de Día de Los Muertos, de dag waarop in Mexico de doden worden geëerd. Dit eenvoudige verhaal over een stierenvechter met muzikantenbloed en een krijger die allebei verliefd worden op hetzelfde meisje, is een visueel levendige rit doorheen de Mexicaanse folklore en zit boordevol geestige gags. Lang niet zo duister en eng als Burtons knekelavontuur The Nightmare Before Christmas, maar ook in The Book of Lifewordt de doodsthematiek nooit betuttelend gebracht.
OZONE HOLE: HOW WE SAVED THE PLANET (Vrijdag 9/11, 23.40, NPO 2)
milieuactivisme linkt, speelden de Amerikaanse president en de Britse premier een belangrijke rol in het herstellen van het gat in de ozonlaag. In Ozone Hole: How We Saved the Planet leren we hoe de Mexicaanse scheikundige Mario Molina in de jaren tachtig aan de alarmbel trok. De latere Nobelprijswinnaar had achterhaald dat bepaalde chemicaliën uit airconditioners en koelkasten de ozonlaag aantastten, waardoor er ter hoogte van Antarctica een gat was ontstaan. In 1987 zette Reagan samen met dertig andere landen het Protocol van Montreal op poten om de vervuiling terug te dringen. In 1990 riep Thatcher vervolgens alle landen ter wereld op om voor ozonvriendelijke alternatieven te kiezen. Mét succes: het gat zou tegen 2050 volledig moeten verdwenen zijn.
HET UUR VAN DE WOLF: ADJE (Donderdag 8/11, 23.00, NPO 3)
Weinig mensen van 64 zijn nog zo gepassioneerd met hardrock bezig als de Nederlandse gitarist Adrian ‘Adje’ Vandenberg. Regisseur Marcel de Vré goot het parcours van de langharige rockgod in een documentaire. Jarenlang tourde Adje de wereld rond met zijn band Vandenberg – herinnert u zich de stroperige ballad Burning Heart nog? – en later ook met de Amerikaanse rockers van Whitesnake. Na een radiostilte van veertien jaar met occasionele gastoptredens richtte Vandenberg in 2013 een nieuwe groep op: Moonkings. Hun debuutplaat leverde hen meteen enkele prijzen op en wereldwijd speelde de band voor uitverkochte zalen. De Vré volgt Vandenberg tijdens de optredens van zijn nieuwste band en onderzoekt wat de Nederlander ertoe bracht om helemaal opnieuw te beginnen.
ER WAS EENS (Zondag 4/11, 21.00, Canvas)
De zesdelige docureeks Er was eens werpt een blik op de werking van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen in Brussel, vooral bekend van zijn Museum voor Natuurwetenschappen, waar onder meer de restanten van dertig iguanodons zijn opgeslagen. De reeks werd aan elkaar gepraat door acteur Bruno Vanden Broecke en bedacht door het jonge productiehuis Diplodokus, eerder al verantwoordelijk voor de Canvasreeksen Slijk en Asfalt.
‘De kiem werd gelegd toen mijn broer op vakantie was in Afrika’, zegt medebedenker en -regisseur Lennart Stuyck. ‘Te midden van de jungle botste hij ineens op een expeditie van het instituut waar het museum aan verbonden is. We hadden er geen flauw benul van dat die zulke expedities deden. Zou tof zijn om die wetenschappers eens te volgen voor een reeks, dachten we al snel.
Heb jij een bijzondere band met het museum?
Lennart Stuyck: Een band zou ik het niet noemen, eerder een soort verwondering. Ik ben er als kind vaak geweest. De dino’s herinnert iedereen zich wel, maar ik weet vooral nog dat de laatste Belgische wolf daar opgesteld stond, die volgens de legende door koning Leopold I werd afgeschoten. We zijn op zoek gegaan naar dat dier: het blijkt nu niet meer in het museum maar in de coulissen te staan.
Wat kan de kijker nog zoal opsteken?
Stuyck: Ik heb drie afleveringen geregisseerd, waaronder die over de mens. Ik wist voordien hoegenaamd niet dat de jongste neanderthaler in België werd gevonden, net zoals de oudste Europese homo sapiens. Zo zijn er nog wel verhalen waaruit blijkt dat ons land een interessante plek in de geschiedenis inneemt.
Het museum bestaat zo’n 250 jaar. Waarom brengen jullie het nu pas onder de aandacht?
Stuyck: Het is een erg sfeervolle plaats. Een beetje vervallen, maar dat zorgt net voor extra charme. We weten dat er renovaties gepland zijn, waardoor het een deel van de aantrekkingskracht van weleer zal verliezen. Vandaar dat we deze reeks nu wilde maken.
En vanwaar die curieuze titel, Er was eens?
Stuyck: Enerzijds vanwege het sprookjesachtige, en ook omdat het Instituut alles behandelt wat ooit geleefd heeft. We wilden er ook visueel iets moois van maken. Al moesten we wel opletten dat we niet naar schooltelevisie overhelden. Er waren mogelijkheden genoeg om het interessant te maken zonder het met een belerend toontje te brengen.
Gelukkig maar. Wordt wetenschap op de Vlaamse televisie stiefmoederlijk behandeld?
Stuyck: Ik wil niet negatief klinken, maar ik vind dat er wel meer wetenschap op tv mag komen. Het lichaam van Coppens is een goed programma, maar geen wetenschap pur sang. Het draait eerder om weetjes. Ik mis nog een écht goed wetenschapsprogramma.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
