Paul Baeten

‘Links heeft zowel in de VS als in Europa gekozen voor het pad van het schuldgevoel’

Paul Baeten Columnist bij Knack Focus

‘We zijn niet allemaal hetzelfde. Anders kon iedereen chirurg of fysicus worden’, schrijft Paul Baeten, auteur van onder meer Wanderland, Straus Park, de nieuwe novelle Een smerig dier en de tv-reeks Over water.

Ik heb een droom waarin Donald Trump en met hem elke Roger Stone, elke Roger Ailes (die gelukkig al dood is) en elke Derek Chauvin verstikt worden tot ze niet meer bewegen en in hun laatste minuten ervaren wat het is om machteloos te zijn. Fysiek machteloos, ook, maar vooral machteloos tegenover een systeem dat ontworpen is om hen tegen te werken.

Wanneer ik mensen voor het Witte Huis zie staan, denk ik in de eerste plaats: hopelijk breken ze binnen en branden ze heel dat potsierlijke kutgebouw en de walgelijke eikel erin plat.

Is dat slim? Ik weet het niet. Zou dat iets veranderen ten goede? Ik weet het niet. Zou het deugd doen? Reken maar.

Ik schrijf dit stuk op de eerste juni, dus de kans dat tegen de publicatie ervan je sociale-mediafeeds alweer gedomineerd worden door humblebrag-coronaselfies en bullshitquotes die witte middenklassevrouwen graag posten om te laten zien hoe spiritueel het leven in hun verkavelde achtertuin wel is, is groot.

Dat is namelijk wat er elke keer gebeurt. De status quo overleeft. Peter en Lien gaan weer lekker fietsen. Elon Musk gaat naar Mars.

Links heeft zowel in de VS als in Europa gekozen voor het pad van het schuldgevoel.

De verkiezing van een racistisch personage uit reality-tv als president van de Verenigde Staten heeft volgens mij maar één voordeel gehad, en dat is dat de idioot natuurlijk niet in staat is om de verouderde Amerikaanse propaganda geloofwaardig te houden en zodoende aantoont hoe zielig die eigenlijk is.

Nu wordt elke week duidelijker dat dit een land is dat zijn zieken niet op een menselijke manier kan helen, zijn wapenlobby niet kan terugdringen, zijn paramilitaire, losgeslagen politie niet kan controleren en dat meer dan 150 jaar na het zogezegde einde van de slavernij nog compleet doordrongen is van systematisch racisme en de facto niet meer dan een tribale klassenmaatschappij is waarin een obsessie voor achterlijke concepten als geloof en kleur in 2020 nog altijd doorslaggevend is.

En hier is het natuurlijk niet veel beter. Of hoeveel zwarte nieuwsankers, ministers, opiniemakers, hoofdgeneesheren, strafpleiters, acteurs, hoofdredacteuren, filmmakers, topbankiers of schrijvers heb je al zien rondlopen tussen het noorden van Antwerpen en het zuiden van Brussel?

Ik wacht wel even terwijl je diep nadenkt.

Na de verkiezingen van een hoop racistische populisten door vooral oudere, doorgaans witte mannen uit de naoorlogse generatie in niet-stedelijke regio’s – om de babyboomers eens niet bij naam te noemen – heeft links zowel in de VS als in Europa gekozen voor het zo typische pad van het schuldgevoel. Want links – dus ook de media – had het fout ingeschat en wist niet dat er zo veel mensen zich voelden alsof ze niet meetelden.

Dat is een kwalijk gevolg van het slappe idee dat alle meningen evenwaardig zijn.

Sommige meningen zijn goed geïnformeerd en beredeneerd of genuanceerd, andere worden er maar uit geflapt door ignorant volk. We zijn niet allemaal hetzelfde. Anders kon iedereen chirurg of fysicus worden.

Het is net aan zij die meer inzicht en verstand meekregen om de rest in de goeie richting mee te trekken. En niet, zoals het nu gebeurt, precies omgekeerd. Want daar kun je vanuit je verkavelde achtertuin lacherig om doen, tot mensen sterven en steden branden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content