Nederlandstalige smartlappen met een hoekje af: Lien Van de Kelder en co. brengen ze ‘gegarandeerd polonaisevrij’ in het nu rondtoerende liedjesprogramma Smartschade.
Dankzij de kringwinkelende singletjesverzamelaar Jan De Smet zaten jullie qua aanvoer van levensliederen al gebeiteld. Wat brengt nieuwe rekruut Mauro Pawlowski bij?
Lien Van de Kelder: Naast zijn verleden in het balorkest van zijn vader heeft Mauro een grote affiniteit met het Nederlandstalige levenslied. Denk maar aan zijn steengoeie plaat als Maurits Pauwels uit 2016. In feite koesteren we allemaal een liefde voor rariteiten. Als Jan komt aanzetten met een heel oude Jan De Wilde zoals Ballade van de zeven vingers, dan stel ik Oh was ik maar een kleine zwakke vrouw voor – een tekst van Annie M.G. Schmidt – of Ik haat je van Brigitte Kaandorp. Tearjerkers zitten er niet tussen, al zingt Mauro wel Patsy van Rein de Vries, over een jeugdlief dat zelfmoord pleegt. En toch is het een grappige tekst: ‘Ook al woon je in een krot / Met de huisdeur kapot / Je weet toch hoeveel ik van je hou.’ (lacht)
Eind vorig jaar heb je met je man – regisseur Hans Herbots – en kinderen vier maanden in Thailand gewoond. Naar de Thaise Familie gekeken?
Van de Kelder: Dat niet. Ik had wel zo veel boeken in mijn koffer gestoken dat ik die in Zaventem over de andere valiezen moest verdelen vanwege het overgewicht. Fysiek ben ik er nog niet geraakt, maar ik heb wel het grote naslagwerk Kazerne Dossin, een overzicht van de permanente tentoonstelling daar, helemaal naar Bangkok meegesleurd. De ondertitel is Holocaust en mensenrechten. Ik heb het van voren naar achteren en terug doorgenomen. Heel boeiend. Ik blijf veel bezig met De Tweede Wereldoorlog. In dat kader heb ik ook het pamflet Indignez-vous!van Stéphane Hessel uit 2010 herlezen, een oproep tot vreedzaam verzet. Ik heb meteen al zijn andere boeken gekocht. Daarnaast vond ik Grand Hotel Europavan Ilja Leonard Pfeijffer een van de beste werken van de jongste jaren. In zijn visie van hoe Europa zich tot de rest van de wereld verhoudt, vermengt hij fictie en non-fictie. Dikwijls is dat heel grappig – ik heb gegierd van het lachen. Je leest het in één ruk uit en wilt het meteen nog eens lezen.
Heb je ook oor voor muziek die niet smartlapgerelateerd is?
Van de Kelder: Ja, hoor. We gaan vaak naar de Roma, hier om de hoek. Net nadat we uit Thailand terug waren, hebben we daar Fun Lovin Criminals gezien. Die zaal blijft een schitterende setting, je wordt er altijd warm ontvangen. Heel fijn concert ook. De energie spatte van het podium, de zaal werd knettergek. Verder ben ik met mijn kinderen laatst naar Groezel of Grijsje, het levende radijsje, een voorstelling van HetPaleis en Abattoir Fermé, geweest. Geweldig. Zoals zo vaak bij kindertheater heb je er als volwassene ook iets aan. Heel grappig én verrassend griezelig – mijn kinderen zijn tenslotte nog maar vijf en zes. Het stuk schuwde het thema van de dood niet: het gaat over een radijsje dat maar enkele dagen vers blijft en dan verschrompelt, zeg maar sterft. Een heel originele invalshoek alweer.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
