Jude Law geeft ‘The New Pope’ sexappeal: ‘Ik was het beu om de mooie jongen te spelen’
Hij mag de jongste jaren dan minder vaak opduiken in topfilms – en in natte dromen – in deze coronatijden is Jude Law opnieuw alomtegenwoordig. Een gesprek met de Britse steracteur, nu on demand te zien in de pausenserie The New Pope, de wraakfilm The Rhythm Section én in Contagion, de pandemiethriller uit 2011 die plots opnieuw een hit werd.
‘Sorry dat ik wat later ben.’ Jude Law excuseert zich hoffelijk wanneer hij een halfuurtje later dan voorzien zijn entree maakt in de zonovergoten kamer waar we rendez-vous hebben. ‘Ik moest meer handtekeningen uitdelen dan ik had verwacht’, voegt hij er met een genereuze grijns aan toe. Buiten blijven de fans zijn naam ondertussen zo luid scanderen dat zijn assistent besluit om het raam dicht te doen. We bevinden ons in Venetië, op een moment dat corona nog gewoon de naam van een Mexicaans biertje was, voor de wereldpremière van The New Pope, de topserie waarin Law, drie jaar na The Young Pope, zijn knappe kop, dito lijf en zoetgevooisde stem opnieuw aan de weinig orthodoxe paus Lenny oftewel Pius XIII leent.
Die zwembroek in The New Pope moet het kleinste kostuum zijn dat ik ooit gedragen heb, nota bene in een serie over de katholieke kerk.
Als vanouds ziet Law er pico bello uit – stijlvol, marineblauw pak, een lichtgeel sjaaltje om de hals gedrapeerd, alsof hij linea recta van een fotoshoot voor Dior Homme is gekomen, het herenparfum waarvan hij al jaren de posterboy is. Alleen zijn Wikipedia-pagina verraadt dat hij inmiddels al 47 is en dat zijn glansrollen in eXistenZ (1999), The Talented Mr. Ripley (1999), A.I. (2001) en Cold Mountain (2003) al even achter hem liggen. Maar zelfs al is hij niet meer de jeune premier van weleer en heeft hij zich omgeschoold tot karakteracteur – denk aan zijn passages in de Sherlock Holmes-films, de Harry Potter-spin-off Fantastic Beasts of desnoods Captain Marvel, weggeweest is hij nooit. En talent, uitstraling en luidruchtige fans heeft hij duidelijk nog steeds in overvloed.
Die laatsten vergapen zich de jongste weken opnieuw aan hun idool in Contagion (2011), Steven Soderberghs thriller over een pandemie die op streamingplatformen weer een kijkcijferkanon werd. Maar er is on demand ook nieuw kijkvoer: naast The New Pope mag de geboren en getogen Zuid-Londenaar in de wraakthriller The Rhythm Section aan Blake Lively de kneepjes van het killersvak bijbrengen.
‘Ik ben tevreden met het punt waarop ik me bevind’, verzekert Law ons terwijl hij zich elegant neervleit op het soort poef waarop gewone stervelingen maar sullig ogen. ‘Men waarschuwde me dat zodra de teller op 45 staat je carrière een andere wending neemt. Dat klopt ook, maar eigenlijk ervaar ik daar alleen maar voordelen van.’
Leg uit.
Jude Law: Je hoeft jezelf niet meer zo nodig te bewijzen of een persona achterna te hollen dat anderen in grote mate voor je hebben gecreëerd. Je bent bevrijd van jezelf. Je kunt meer tijd nemen voor jezelf en je gezin, en je beseft dat het leven geen sprint is maar een marathon, en dat het dus best oké is om af en toe het tempo wat te minderen. Ik bevind me in de luxepositie dat niets meer hoeft terwijl me af en toe wel nog geweldige projecten aangeboden worden. In deze tijden, waarin carrières sneller uitdoven dan ze oplichten en acteurs, zeker in Hollywood, meer dan ooit wegwerpproducten lijken, kan ik me alleen maar gelukkig prijzen.
Een van die geweldige projecten is de HBO-reeks The New Pope, waarin je als paus concurrentie krijgt van John Malkovich. Had je meteen zin in deze sequel?
Law: Een nieuwe reeks van Paolo Sorrentino, een van de beste regisseurs ter wereld? Met John Malkovich en al die andere geweldige acteurs? Is de paus katholiek? Tuurlijk had ik er zin in! (lacht) The Young Pope was indertijd bedoeld als een eenmalig project, als een acht uur durende film, maar toen Paolo zijn idee pitchte voor een tweede reeks, met nieuwe personages en een ander perspectief op het Vaticaan en de wereld van het geloof, was ik meteen verkocht. Ik beschouw The Young Pope en The New Pope als hoogtepunten in mijn carrière. Ik ben de eerste om toe te geven dat niet alles op mijn cv voor de eeuwigheid bestemd is, maar ik heb naast die twee reeksen toch ook in een paar klassiekers gespeeld waar ik apetrots op ben.
Hoe sta je tegenover het geloof, en de katholieke kerk in het bijzonder?
Law: Ik respecteer ieders overtuiging. Ik ben zelf niet gelovig maar wel spiritueel, zoals de meeste mensen dat in min of meerdere mate zijn. Ik bedoel: we worden allemaal weleens overvallen door de grootsheid en de mysteries van het leven: bij de geboorte van een kind, het overlijden van een geliefde, de schoonheid van een kunstwerk… Terugvallen op rituelen – of die mysteries vieren, zoals de kerk doet – kan heilzaam zijn. Het hoeven daarom geen kerkelijke rituelen te zijn en je hoeft ook niet per se in een opperwezen te geloven.
Nu, de serie is hoe dan ook geen aaneenschakeling van decadentie of goedkope spot. Paolo gaat respectvol om met de kerk, haar waarden en tradities. Alleen stelt hij ook kritische vragen en belicht hij ze op een hedendaagse manier, met humor, met sexappeal, met alles wat van ons mensen zondaars van vlees en bloed maakt – ook de pausen in dit geval.
Ik heb geleerd om mezelf beter af te schermen, om niet meer in penibele situaties te belanden. Dat is lastig als je jonger bent.
In één memorabele scène mag je als paus paraderen in een minuscule zwembroek, met allerlei bikinibabes om je heen. Hoe lekker – of ongemakkelijk – voelde dat?
Law: Het was het kleinste kostuum dat ik ooit gedragen heb, nota bene in een serie over de katholieke kerk. Die scène ziet er zwoel en sexy uit, maar het was winter en koud toen we ze draaiden. Ze was ook niet zo voorzien, ook niet toen de costumière me dat belachelijk kleine zwembroekje in de handen drukte. Het was een van Paolo’s vele goddelijke invallen van het moment.
Sorrentino voert je daar op als sekssymbool, wat niet nieuw voor je is. Ik denk aan je rollen in Wilde, Midnight in the Garden of Good and Evil, Gattaca, The Talented Mr. Ripley, Alfie en consorten. Stoort je dat soms niet?
Law: Op mijn 47e? Niet meer. Je maakt er het beste van voor je grijs wordt en de zwaartekracht toeslaat. (lacht) Ik geef toe dat ik het op een bepaald moment wel een beetje beu was om de mooie jongen te spelen. Zoals ik daarnet zei: je kweekt een persona dat grotendeels door anderen is gecreëerd en dat de acteur in jezelf dreigt op te slorpen. Daar moet je voor oppassen, wat ik – denk ik – heb gedaan door van in het begin heel verscheiden dingen te doen. Aan de andere kant: je wilt werken met goede regisseurs, dus doe je wat nodig is voor een rol. Als paus Lenny word ik geobjectiveerd met een vette, ironische knipoog. En gelukkig maar, want anders zou mijn vrouw dat wel in Paolo’s plaats doen. (lacht)
Maar je hebt daar in het verleden dus ook al slechte ervaringen mee gehad?
Law:Sure. Acteren is een kwestie van vertrouwen te geven, je te laten kneden en modelleren door een regisseur. Ik heb altijd een hekel gehad aan acteurs die zeggen: ‘Ik ben method. Ik volg mijn eigen pad.’ Zo blasé. Je bent er om het materiaal te dienen, je bent een stuk van de puzzel. Soms mondt die sprong in het onbekende uit in iets fantastisch, soms in iets ronduit rampzaligs. (lacht) Dat is het risico van het vak.
Een ander risico is dat je privéleven breed wordt uitgesmeerd in de pers, iets waar je in het verleden weleens last van hebt gehad, tot telefoonhacks en rechtszaken toe.
Law: Er waren tijden dat het ranzig was. Je ziet in de tabloids een monster gecreëerd worden, maar je kunt er amper wat tegen doen. Ik heb geleerd om mezelf beter af te schermen, om niet meer in penibele situaties te belanden. Dat is lastig als je jonger bent. Roem is een bijproduct van je beroep als acteur, van je ambitie, en ja: roem opent deuren, maar kan ook echt slopend zijn. En een handleiding krijg je er niet bij. Maar goed: ik heb het overleefd, ik heb eruit geleerd, en het ergste is voorbij.
Zeg je, terwijl er buiten tientallen krijsende fans op je staan te wachten.
Law: Dit is een première. Ik ben hier in functie. Dit kan ik allemaal hebben. Ik maak graag tijd voor de fans, want uiteindelijk zijn zij het die je rekeningen betalen. Alleen niet wanneer ik ga shoppen met mijn gezin, of eens rustig op restaurant wil gaan. Nu moet ik wel zeggen: het zijn meestal niet de fans die opdringerig zijn. Het waren paparazzi en journalisten die de grens tussen publiek en privé niet respecteerden.
Daarnet noemde je The Young Pope en The New Pope hoogtepunten in je carrière. Ik veronderstel dat The Talented Mr. Ripley daar ook bij hoort, voor velen nog altijd je allerbeste rol.
Law: Hoe lang is dat geleden? Eenentwintig jaar? Jezus, de tijd gaat snel. Ik had daarvoor al mooie dingen mogen doen, op film en in het theater, maar Ripley heeft me naar een ander niveau getild. Ik ben Anthony (Minghella, de regisseur met wie Law daarna ook Cold Mountain en Breaking and Entering maakte, nvdr.) nog altijd enorm dankbaar dat hij zo veel vertrouwen in me stelde, want op dat moment was ik absoluut niet bankable. Ik mis hem nog elke dag (Minghella overleed in 2008, nvdr.). Bovendien kon ik in Ripley samenwerken met Matt Damon, Gwyneth Paltrow, Philip Seymour Hoffman, Cate Blanchett… acteurs van wereldklasse van wie ik heel veel heb opgestoken. En dan dat geweldige script, dat briljante camerawerk, die decors en kostuums. Alles klopte aan die film. Je moet films ook niet alleen afmeten op cijfers of prijzen. Minstens zo belangrijk is hun opzet, ambitie, originaliteit en de mate waarin ze die realiseren. Ik heb vorig jaar Vox Lux gedraaid met de jonge, heel gepassioneerde regisseur Brady Corbet. Wel, die film heeft allicht maar evenveel gekost als het cateringbudget van Fantastic Beasts (waarin Law de jonge Perkamentus speelt, nvdr.) en weinig mensen hebben hem gezien, maar ik ben er even tevreden over.
Weet je die dingen pas als je de film uiteindelijk in de zaal ziet of voel je op voorhand soms al: dit komt niet goed?
Law: Als acteur ben je een onderdeel van de machine. Je kunt enkel je best doen en op het beste hopen. Je maakt films omdat het script je aanspreekt, omdat je een goed gevoel hebt bij een regisseur, omdat het iets nieuws of uitdagends is en – oké, heel soms ook – omdat het goed verdient. Maar de uitkomst heb je niet in de hand. Zelfs een regisseur heeft die niet altijd in de hand. Het is zoals Bill Goldman (de legendarische scenarist van klassiekers als Butch Cassidy and the Sundance Kid en All the President’s Men , nvdr.) ooit zei: in the movie business nobody knows anything. En misschien is dat maar goed ook. (lacht)
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Jude Law
Geboren op 29 december 1972 in Lewisham, Zuid-Londen. Is genoemd naar de gelijknamige Beatles-song.
Breekt eind jaren negentig door met films als Wilde, Gattaca, eXistenZ en The Talented Mr. Ripley.
Werkte zowel met Clint Eastwood (Midnight in the Garden of Good and Evil), Martin Scorsese ( The Aviator, Hugo), Steven Soderbergh ( Contagion, Side Effects), Mike Nichols (Closer), Sam Mendes (Road to Perdition), Woody Allen (A Rainy Day in New York), Wong Kar-wai (My Blueberry Nights) als Steven Spielberg (A.I.).
Stond ook meermaals op de planken in Londen en New York, onder andere in twee succesvolle opvoeringen van Hamlet.
Vader van vijf kinderen bij drie verschillende moeders. Sinds mei vorig jaar getrouwd met Phillipa Coan.
Twee keer genomineerd voor een Oscar, voor The Talented Mr. Ripley en voor Cold Mountain.
The New Pope
Vanaf 1/4 op lumiereseries.com en vanaf 22/5 op dvd. Elke donderdag om 20.35 op Fox.
The Rhythm Section
Nu in Apple TV+, Google Play en bij Proximus.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier