Hoe zou het nog zijn met… Soko?

Soko, SoKo of Stéphanie Sokolinski leek na haar smash hit ‘I’ll Kill Her’ (2007) volledig van de muzikale aardbodem verdwenen, maar bracht onlangs haar debuut uit en tourt nu de wereld rond.

Wat weinigen weten, is dat Soko actrice is. Ze speelde enkele bescheiden rollen in verschillende televisieseries en mag hoe langer hoe meer haar kunde op het grote scherm tentoonspreiden (‘Bye Bye Blondie’, ‘Augustine’). Op haar tweeëntwintigste verhuisde ze naar Los Angeles in een poging haar acteercarrière van de grond te krijgen. Daarvoor leidde ze een bohemiennebestaan. Ze sliep waar ze plek vond en gaf optredens waar er geïnteresseerden waren. Die vond ze via Facebook. Wat weinigen weten, maar niemand zal verbazen eens vertrouwd met haar hippiemanieren, is dat Soko volledig veganistisch eet. Ze hield er zelfs een blog over bij samen met muzikale vriendin ASKA of Aska Matsumiya. Vijf jaar is ze weggeweest, maar nu is Soko meer dan ooit aanwezig. Fluisterig, lieflijk, kinds, hees en met een krak zingt ze over liefde, verdriet en een rits andere gevoelens.

Soko is dood
“I would have waited like a week or two/ But you never tried to reach me/ No, you never called me back/ You were dating that bleach-blonde girl/ If I find her, I swear, I swear” (‘I’ll Kill Her’ 2007)

Met een schattig accent verwoordde Soko haar dodelijke jaloezie. Met een kinderlijke simpelheid de meest cynische gedachtegang. En het was erg catchy bovendien. November 2006, slaapkamer in Parijs: Soko nam een liedje op en postte het op MySpace. Het jaar daarop pikte een Deense DJ van het radioprogramma The Black Boy Scouts het nummer op. Weer een jaar later en ‘I’ll Kill Her’ klonk uit de speakers tijdens de modeshow van Stella McCartney in Parijs. Zo kwam ook België, meer bepaald Studio Brussel, op de hoogte van het bestaan van Soko. Ze veroverde al gauw heel het land en belandde op plaats nummer 3 in de Ultratop, overigens de eerste keer dat ze in een hitlijst werd opgenomen. De EP die Soko uitbracht kreeg de titel Not Sokute (spreek uit: not so cute), misschien in een vergeefse poging haar schattige imago te vermorzelen.

Maar in de plaats daarvan was het zijzelf die stierf. Of dat liet ze op MySpace weten. Ze veranderde haar username in ‘Soko is dead’ en schoof haar instrumentenkist aan de kant, bang van de muziekindustrie en opnieuw gebeten door die verrekte acteermicrobe. Niet getreurd; zeven maanden later herrees ze als een feniks uit haar as en werkte ze verder aan nieuwe nummers, hoogstwaarschijnlijk aangespoord door toenmalig lief en muze Alex Ebert, zanger bij Edward Sharpe & The Magnetic Zeros. In een interview uit 2009 verantwoordde ze die eerste beslissing: “Een professionele muzikante? Ik wil alleen iets doen voor mijn eigen plezier, niet voor dat van andere mensen. Ik wil niet voldoen aan bepaalde verwachtingen. Ce n’est pas mon truc… Du tout. Albums verkopen, zaken doen, daar doe ik niet aan mee.” Op de vraag of ze veel optredens in het verschiet heeft, antwoordde ze onbekommerd: “Ik weet nog niet waar, hoe, met wie… Ik houd ervan om telkens met verschillende mensen te spelen, te improviseren met een groep die mijn nummers niet kent. C’est cool.”

Impromptu shows
“Dear Swiss Friends, i’m djing tonight in Geneva at the Mirror bar of the Swissôtel Metropole, 34 quai general Guisan from 6 pm to 9 pm ..FREE .. come say HI and dance rock’n’roll tunes! 😀 xx” [sic] (4 november 2009, Facebook)

De kracht van sociale media valt niet te onderschatten. Zo werd ze ontdekt, zo kon ze leven. Via Facebook kondigde ze een dag van tevoren aan waar ze zou optreden, en de volgende dag stond de zaal ook effectief vol. Ze speelde zonder setlist en de bezetting van de band verschilde keer op keer. Door haar impromptu shows kreeg Soko een schare volgelingen uit Europa en de Verenigde Staten. Via het sociale netwerk vond ze ook gezelschap in vreemde steden en een bed om te overnachten.

Als ze niet op een podium stond of voor haar computerscherm hing, dan gaf ze het beste van zichzelf voor de camera’s. In 2010 werd ze genomineerd voor de César du meilleur espoir féminin voor haar rol in ‘À l’origine’, geregisseerd door Xavier Giannoli. Even later verleende Soko haar bekorende stem, zij het slechts één zinnetje, aan Dracula’s Mina Harker in de animatiekortfilm ‘Mourir Auprès de Toi’ van Spike Jonze in een samenwerking met ontwerpster Olympia Le-Tan. Het eindgenerieknummer ‘Hump and Jump’ werd overigens ook door Soko geschreven en gezongen.

Toen verscheen volgend, hier vertaald, Facebookbericht: “Ik geloof opnieuw dat er mensen zijn die muziek maken omwille van de juiste redenen. De medaille gaat naar de geweldige Fritz Michaud, wiens geduld en talent me op weg geholpen heeft en alle twijfels en moeilijke tijden deed verdwijnen en nu ben ik bijna klaar om het met jullie te delen… Het wordt een dubbelalbum en het heet ‘I Thought I Was an Alien'” (13 februari 2011)

Dansen met aliens Als Soko al van de muzikale aardbodem verdwenen leek, dan was dat om inspiratie te vinden in hogere sferen. In de videoclip van de titeltrack ‘I Thought I Was an Alien’, opnieuw een samenwerking met Spike Jonze, danst ze met en liefkoost ze een buitenaards wezen. Van de meer dan honderd nummers die ze in de tussentijd had neergepend, hebben er vijftien het album gehaald. Ze gaan over hartzeer, onzekerheid, depressie en eenzaamheid en worden steevast op die lieflijke, tedere, zweverige Sokomanier gebracht. De laatste clip die werd uitgebracht is die van ‘Destruction of the Disgusting Ugly Hate’, een lied over zelfmoord, waarin Soko op haar gezicht slaat en fascinerende headbangbewegingen maakt. De alien van weleer komt ook nog eens piepen. Nee, Soko is niet dood. Meer dan ooit wil ze leven, getuige het nummer ‘We Might Be Dead by Tomorrow’.

Opmerkelijk is haar podiumpresence waarmee ze samen met de tijdloze, inspirerende en veelal intrigerende nummers de zalen telkens weet te beroeren. Al kan haar ook een gebrek aan draagwijdte en gewichtigheid worden verweten. Kritiek over haar eenvormigheid en amateurisme blijft niet uit. In haar tournee doorheen de wereld heeft Soko België niet links laten liggen. Op Les Ardentes (4 juli) kon ze niet geheel overtuigen en over haar passage in de Botanique waren de recensies verre van lovend. Zelf was ze uiterst tevreden. Om het af te leren, een laatste Facebookberichtje om de teneur te vatten:

“BRUSSELS… Botanique SOLD OUT SHOW… WOW.. biggest thank yous on the planet.. this was such an amazing beautiful magical special night.. thanks for listening to my new songs too and being the BEST SINGERS EVER !!!!.. HUGE ALIEN LOVE TO YOU !!!!!!! see you sooner than soon ! kisses from all of us !” [sic] (18 maart 2012)

(CB)