Het meisje dat te veel van lucifers hield: Anorexiatoneel

Het NTGent dropt ‘Het meisje dat te veel van lucifers hield’ in het donker. Het resultaat is toneel zonder vuur of brandgevaar.

Het meisje dat te veel van lucifers hield *

NTGent

Tot eind december te zien in NTGent en Frascati Amsterdam

‘Aoeoeoe…’, klinkt het in het schemerduister. Een halfnaakte deerne en een broodmagere jongen – met de broek op de enkels – huilen als wolven naar de maan. Ze staan op een immense, met potgrond bedekte eetkamertafel, waaraan hun waanzinnige vader alias psychiater alias kamerpianist (pittig vertolkt door Steven Van Watermeulen) net een potje yoghurt heeft opgelepeld. Terwijl kaarsjes flakkeren onder een kale boomstronk, probeert het publiek alle bizarre, vaak woordeloze scènes met elkaar te verbinden.

Dat lukt niet. Regisseur Julie Van den Berghe vertrok van Gaétan Soucy’s succesroman Het meisje dat te veel van lucifers hield. Uiteraard moet je als theatermaker niet louter een boek in dialoogjes gieten, maar Van den Berghe en haar cast lijken niet alleen het kind en het badwater, maar ook de badkuip en zelfs de hele badkamer ineens weg te gooien. Blijkbaar hebben de spelers zelf mee de mystieke taferelen uitgedacht – vol waakvlammetjes, kreetjes en verstikkend plastic – geïnspireerd op Soucy’s hoofdpersonages.

Wat de acteurs betreft hebben we vooral lof voor ancien Van Watermeulen, die verrassend grotesk en indringend speelt. Spijtig genoeg blijven het meisje (Simone van Bennekom) en haar broer (Vincent van der Valk) daarnaast niet overeind. Beiden staan te schutterig op het toneel om de fantasie te prikkelen en al te vaak spreken ze ongearticuleerd. Het enige waar ze in slagen, is mist zaaien in het hoofd van de toeschouwers.

Het stuk is een te uitgebeende interpretatie van het boek – anorexiatoneel. Je kunt de creatie pas begrijpen als je het boek gelezen hebt. Voor wie dat (nog) niet gedaan heeft: Het meisje dat te veel van lucifers hield is een gruwelijk en in een prachtige taal geschreven relaas van een wereldvreemd meisje dat samen met haar broer geïsoleerd en absurd wordt opgevoed door haar vader. Als papa sterft, gaat de wereld voor hen open.

Desondanks verraden de mooi gecomponeerde scènebeelden en het sfeervolle klankdecor dat hier een regiebelofte aan het werk is geweest. Het blijft uitkijken naar evenwichtiger werk van Van den Berghe dat ons na de voorstelling niet dwingt om stilletjes naar de maan te huilen. Niet als een wolf, maar als een teleurgestelde toeschouwer. Aoeoeoe…

Els Van Steenberghe

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content