‘Het is hoog tijd dat de monocultuur aan comedians en grote tv-koppen wordt afgebroken’
‘Ik spring niet graag op de “het zijn allemaal witte mannen”-kar’, schrijft auteur Paul Baeten, ‘maar het zijn godverdomme wel allemaal witte mannen.’
Conan O’Brien Needs a Friend, Comedians in Cars Getting Coffee, My Next Guest met David Letterman, soms zelfs WTF with Marc Maron… Het lijkt wel of podcasts en Netflix-interviewreeksen gemaakt zijn om comedians en entertainmentfiguren met elkaar over hun eigen succes te laten praten.
En ik spring niet graag op de ‘het zijn allemaal witte mannen’-kar, maar het zijn godverdomme wel allemaal witte mannen. Soms ook witte vrouwen, soms ook zwarte mannen. Maar een van die kenmerken hebben ze wel altijd.
Ik heb een heel dubbel gevoel bij die reeksen. Ik kijk of luister ernaar, kan er soms van genieten en tegelijkertijd denk ik: als ik nu nog een miljonair tegen een andere miljonair hoor zagen over hoe goed ze het wel niet doen, dan ontploft er minstens één orgaan.
Het is hoog tijd dat de monocultuur aan comedians en grote tv-koppen wordt afgebroken.
– Wat doe jij het goed, zeg.
– Neeeee, stop, jij doet het goed!
– Och, je overdrijft. Weet je nog, vroeger, toen we nog arm waren!
– Hahaha! Nee!
– Ik ook niet!
– Hahahaha!
– Hahahahaha! ‘Arm’!
– Ik ben zo ver weg van de realiteit dat ik weer denk dat ik heel goed weet hoe de realiteit eruitziet.
– Grappig dat je dat zegt, want….
– Niet zeggen! Jij ook?
– Ik ook!
Dit gebeurt nota bene in formats waar ze nog rijker van worden.
Ik hou ook van een lekker maal en een comfortabel hotel, ik vind niet dat mensen niet rijk mogen worden. Ze hoeven er gewoon niet zo nodig een podcast of reeks over te maken.
Langzaam praten en vaak een pauze laten vallen in de vraagstelling of het antwoord zorgt niet automatisch voor diepgang.
Je leert er wel het een en ander van. Bijvoorbeeld. Veel comedians schatten zichzelf slimmer in dan ze zijn. Langzaam praten en vaak een pauze laten vallen in de vraagstelling of het antwoord zorgt niet automatisch voor diepgang. Een programma opnemen in een podcaststudio ‘met je gewone kleren aan’ of ergens in een theater: ook hier geen garantie op diepgang. Mensen van boven de vijftig denken al graag eens dat hun idee het enige echt juiste idee is. En ik spring niet graag op de ‘het zijn allemaal witte mannen’-kar, maar dat zijn dan godverdomme wel opvallend vaak witte mannen.
Mensen die me al eens gezien hebben, weten dat ik diep van binnen een Oost-Aziatische vrouw ben, maar tot de technologie het toestaat, zal ik bekendstaan als een witte man.
Met andere woorden, de vermelde formats (en er zijn er nog, geloof me, lijst te verkrijgen op eenvoudige aanvraag) zijn natuurlijk ook een toekomstbeeld dat me wordt voorgehouden.
En dit zijn dan nog de goeie ietwat oudere witte mannen. Conan! Jerry! Dave! Komaan! Die zijn toch tof?
En toch kunnen die zo zagen dat je denkt: O-fucking-K B.O.O.M.E.R.
En ik ben zelfs te oud om dat te denken, en bovenal veel te veel deel van precies hetgene dat ik hier probeer aan te kaarten.
Dus bij deze toch enige excuses. Ik weet dat we onszelf te graag horen praten, ik weet dat we te veel houden van het eigen gelijk, ik weet dat onze grappen soms (oké, vaak) flauw zijn. De meesten bedoelen het niet slecht, maar het is wel hoog tijd dat de monocultuur aan comedians en grote tv-koppen wordt afgebroken.
Had ik trouwens al gezegd dat ik een podcast overweeg?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier