‘Gaan we na deze beproeving voor ‘come together’ à la John Lennon, of wordt het nog meer ieder voor zich?’

Nu het openbare leven grotendeels is stilgevallen, wordt het meest toeristische voetpad ter wereld een plek vol symboliek, schrijft Knack Focus-redacteur Jonas Boel. ‘Net zoals de Fab Four hun oversteek maakten, maakt de wereld met de huidige pandemiecrisis een transitie door’.

Ook The Beatles ontsnappen niet aan de gevolgen van de lockdown en social distancing, en dat hebben ze aan Abbey Road te danken. Eerst waren er de memes. Vorige week vrijdag volgde de realiteit, toen de Londense stadsdiensten gebruik maakten van de lege straten om het beroemde zebrapad een nieuw likje verf te geven.

‘Abbey Road zebra crossing repainted in coronavirus lockdown’, het moet één van de vreemdere krantenkoppen in deze nochtans uitzonderlijke tijden zijn.

De cover van The Beatles hun elfde langspeler uit 1969 is één van de meest iconische beelden uit de popgeschiedenis. Fotograaf Iain Mcmillan nam het bewuste kiekje snel vanop zijn trapladder, terwijl een politieagent enkele minuten het verkeer tegenhiel. Nu ook in de Britse hoofdstad het openbare leven grotendeels is stilgevallen, wordt het meest toeristische, meest bekeken zebrapad op de planeet opnieuw een plek vol symboliek.

Net zoals de Fab Four op 8 augustus 1969 hun oversteek maakten, maakt de wereld met de huidige pandemiecrisis een transitie door. Er zal gesproken worden van een pre- en een post-coronatijdperk, en net zoals John, Ringo, Paul en George op het zebrapad bevinden we ons momenteel te midden van die overgang. Althans, zo luidt de meest gangbare idee.

‘De knopen die mensen en regeringen de volgende weken moeten doorhakken, bepalen wellicht hoe de wereld er de komende jaren zal uitzien’, schrijft historicus en succesauteur Yuval Noah Harari (Sapiens, Homo Deus) in een essay, dat De Morgen publiceerde. ‘Niet alleen onze gezondheidszorg, maar ook de economie, de politiek en onze cultuur’.

Volgens Harari zal de hele wereld compleet veranderd zijn eens het coronavirus is bedwongen, en staat de mensheid voor een belangrijke keuze: ‘Kiezen we voor de weg van de tweedracht, of gaan we het pad van de wereldwijde solidariteit op?’.

Maar voor we die keuze kunnen maken, zal iedereen zich toch uit zijn eigen bubbel moeten bevrijden. Want ook sommige geesten gaan in lockdown, zo lijkt het soms, nu de (des)informatiestroom over het coronavirus elke dag aan kracht wint.

Voor de veganisten ligt de oorzaak bij vlees eten. Klimaatactivisten zien een link met de opwarming van de aarde. Groene jongens, zoals het WWF, pleiten voor meer herstel en bescherming van ecosystemen. Business as usual. Zo ook in de politiek: voor NVA en Vlaams Belang is het de schuld van Marc Van Ranst. Voor SPA en PVDA is het de schuld van de besparingen en het grootkapitaal. Voor Trump was het eerst een verzinsel van de Democraten, toen de schuld van de EU, maar vooral van China. En Obama. Enzovoort.

De coronacrisis is de schuld van de lockdown parties, van Maggie De Block, van vleermuizen, van het vrij verkeer van mensen, van het ongebreidelde consumeren, van wielertoeristen, van G5, van Bill Gates, de schuld van de media, en waarschijnlijk van de sossen…

Terwijl we in onze handen klappen voor de frontlinie van de zorg, en de werkende bedienden uitgeput door hun knieën zakken, gaat het aloude vingerwijzen gewoon z’n gangetje. Ook van het ene Europese land naar het andere, elk op hun dividenden geilende banken en aandeelhouders naar elkaar, van de radicaal flaminganten naar de Walen, en van extreemrechts naar asielzoekers en migranten. ‘Zie je wel dat de grenzen dicht kunnen!’.

Intussen wandelen er fotomodellen met designermondmaskers over de catwalk, en worden Marc Zuckerberg van Facebook en Jeff Bezos van Amazon nog steeds slapend rijk, terwijl we massaal online verder shoppen, en zoals gewoonlijk film- en muziektips delen op sociale media. En Brugge is kampioen. Hallo, verandering?