Dexter 5: Voer voor psychopaten

Onze favoriete seriemoordenaar speelt in het vijfde seizoen van ‘Dexter’ mee in een heel eigen versie van ‘Belle en het Beest’.

Reeks. Wie het vierde seizoen van Dexter nog niet heeft gezien, raden we aan om a) die box zo snel mogelijk in huis te halen en b) na deze zin te stoppen met lezen. In de vorige jaargang slaagde de reeks over de barmhartige seriemoordenaar Dexter Morgan er niet alleen in om alles wat voorafging nog te overtreffen, de – welja – bloedstollende finale waarin het hoofdpersonage zijn vrouw verloor, liet bovendien het beste verhopen voor wat nog zou komen.

Het vijfde seizoen lost de hoge verwachtingen bij de start ook in, met een ijzersterke eerste aflevering waarin Dexter leert omgaan met een nieuwe emotie – rouw – en de gevolgen van de moord op Rita voor zijn gezin onder ogen ziet. De stress die met het rouwproces gepaard gaat, biedt Dexter het hoofd op de enige manier die hij kent: door andere psychopaten op te sporen en van kant te maken. Tijdens een van die expedities bevrijdt hij per ongeluk een jonge vrouw uit de handen van een verkrachter/moordenaar en als blijkt dat de dame eigenlijk het slachtoffer was van een heel groepje mannen, besluit Dexter om samen met haar wraak te nemen op alle daders. Natuurlijk drijft de serie al elk seizoen op de spanning tussen de hoofdrolspeler en een ander personage (zijn broer, zijn vriend, een tegenstander…), maar het bondgenootschap tussen de psychopaat en het getraumatiseerde meisje Lumen (een erg intense Julia Stiles) tilt alles nog net een niveau hoger.

Daarom is het des te spijtiger dat de schrijvers deze keer in de nevenverhalen enkele steken laten vallen. Terwijl in het vierde seizoen alles perfect in elkaar haakte, krijg je hier de indruk dat men bij de start wel wist waar de plot rond Dexter en Lumen naartoe ging, maar dat de rest onderweg verzonnen werd. Een zaak rond enkele rituele moorden dooft halverwege volledig uit en de subplot waarin Quinn onderzoek doet naar het dubbelleven van zijn collega Dexter verliest gaandeweg alle geloofwaardigheid – de ontknoping ervan is echt bij de haren getrokken. Nu goed, de kracht van Dexter heeft altijd al vooral in het hoofdpersonage gelegen en die minder sterke zijsprongetjes zijn dan ook niet meer dan bloedspatjes op een voor de rest weer knap seizoen.

Extra’s. Een paar gewiste scènes en een gesprek waarin makers en acteurs twintig vragen over het verleden en de toekomst van Dexter beantwoorden.

Stefaan Werbrouck