De terugkeer van Sense8 en 9 andere tips voor de nieuwe tv-week

Volg de gids en u weet weer wat te kijken van zaterdag 2 tot vrijdag 8 juni 2018.

CHECK-POINT: THE FOURTH ESTATE (Donderdag 7/6, 21.15, Canvas)

20 januari 2017. In de newsroom van The New York Times staren hoofdredacteur Dean Baquet en zijn team naar een tv-scherm. Onbewogen zien ze hoe de nieuwbakken leider van de vrije wereld in zijn inauguratietoespraak de politieke elite die achter hem staat opgesteld expliciet verantwoordelijk stelt voor de ‘American carnage’ die momenteel aan de gang is.

Het is ongehoord in de Amerikaanse politieke geschiedenis, stelt een redacteur vast. Tegelijk is het business as usual sinds Donald Trump anderhalf jaar eerder zijn campagne op gang trapte, zowat iedereen die weerwerk bood schoffeerde en tijdens zijn befaamde campagnebijeenkomsten de traditionele media aan de schandpaal nagelde.

Baquet, een veteraan met veertig jaar politieke verslaggeving in de bagage en een Pulitzer op de schouw, blijft er rustig onder, maar zijn blik verraadt dat hij voor een titanenwerk staat: objectief verslag uitbrengen over een president en een Witte Huis die zijn krant vijandig gezind zijn.

Sterker kon The Fourth Estate niet beginnen. De terecht met veel bombarie aangekondigde vierdelige docuserie van Liz Garbus biedt een volstrekt unieke blik achter de schermen van een krantenredactie die meer dan ooit met een vergrootglas wordt bekeken en tegelijk haar weg moet zoeken in een veranderend medialandschap, waarin breaking news vaak het eerst op Twitter te lezen valt.

Als een vlieg op de muur slaat Garbus de drukke bezigheden in de newsrooms in New York en Washington gade. Ze registreert de teleurstelling van de journalisten wanneer de conculega’s van The Washington Post met een scoop gaan lopen, de verbetenheid waarmee ze, vaak op buikgevoel, zelf op zoek gaan naar nieuws en de wrijvingen en interne brandjes die hier en daar ontstaan.

Haar camera draait constant, maar zit niet in de weg. De reacties van de protagonisten – van onderzoeksjournalisten en columnisten tot een ex-tabloidschrijfster die al twintig jaar op goede voet leeft met Trump – voelen oprecht aan. Wanneer de president op een bijeenkomst van Amerikaanse conservatieven de mainstreammedia doelbewust uitroept tot vijand van het volk en een verslaggever zijn minachting nauwelijks kan verbergen, legt Garbus dat genadeloos vast. Je rol opnemen in een democratie impliceert nu eenmaal dat je soms uit die rol valt, moet ze gedacht hebben.

The Fourth Estate is niet alleen een bijzonder document over een stilaan verguisd beroep, maar ook een vurig pleidooi voor de vierde macht. De kundige beeldvoering, de vaak zenuwslopende suspense en de onheilspellende themasong van Trent Reznor en Atticus Ross krijgt u er zomaar bij.

SUCCESSION (vanaf zondag 3/6, Play More)

U denkt er allicht anders over wanneer uw aanslagbrief in de bus valt, maar ook de één-procent heeft zijn besognes. Wanneer de bejaarde, boertige mediamagnaat Logan Roy (de Schotse veteraan Brian Cox) groot nieuws aankondigt, denken zijn vier kinderen dat hij eindelijk een stap terug zal zetten. Tot hun ontzetting meldt hij droogweg dat zijn pensioen allesbehalve nakend is en dat hij hun stiefmoeder (Hiam Abbass) meer macht in het familiebedrijf wil geven. Nog voor het viertal met het mes op de keel de nodige documenten kan tekenen, krijgt de patriarch een hersenbloeding. Terwijl Logan voor zijn leven vecht, doen de kinderen – een weifelende troonopvolger met een drugsverleden, een arrogante bon vivant met een drugsheden, een dochter met politieke ambities en een idioot met een veel te jong lief – in de wachtzaal van het ziekenhuis een gooi naar de macht. Met zijn spitse dialogen, verwrongen familiebanden en getroebleerde personages belooft Succession HBO-kwaliteitsdrama met een twist. Geproduceerd door onder meer Adam McKay (goed voor een Oscar als coscenarist van The Big Short), die ook de eerste aflevering regisseerde.

ALEX STRANGELOVE (vanaf vrijdag 8/6, Netflix)

Alex Truelove (Daniel Doheny) heeft alles wat zijn tienerhart begeert: prima cijfers op school, grappige vrienden en een dotje van een vriendin genaamd Claire, die hem van zijn maagdelijkheid probeert af te helpen, echter zonder veel succes. Alex tast namelijk in het duister over zijn seksuele geaardheid. Wanneer hij op een feestje de openlijk homoseksuele Elliott ontmoet, gaat zijn hart nog iets harder slaan. Alle vertrouwde ingrediënten van het tienergenre, inclusief komische sidekicks en hallucinogene padden, worden in deze film in de blender gegooid, maar regisseur Craig Johnson (The Skeleton Twins, Wilson), die tien jaar aan de film werkte, voegt daar nog een extra portie emoties en wat van zijn eigen tienerangsten aan toe. Een mix van Superbad en John Hughes’ highschoolfilms van weleer, u warm en grinnikend aanbevolen door producent Ben Stiller.

JIMI HENDRIX: HEAR MY TRAIN A COMIN’ (vrijdag 8/6, 22.30, NPO 3)

Are you experienced? Zelfs de meest doorgewinterde Hendrix-fan zal niet ontgoocheld zijn door deze docu over het Amerikaanse gitaargenie dat aan het eind van de jaren zestig voor een aardverschuiving in de rock zorgde. De chronologische aanpak – van Hendrix’ kindertijd in Seattle en zijn militaire dienst tot zijn veel te korte carrière als een van de beste gitaristen ooit – is an sich gewoontjes, maar de rijkdom aan onvertoond archiefmateriaal en interviews, onder meer met Hendrix’ eerste liefjes, de vermaarde geluidstechnicus Eddie Kramer en Hendrix’ bandleden, geeft dit portret toch dat tikkeltje meer.

THE AMERICAN DREAMS OF BOBBY KENNEDY (dinsdag 5/6, 21.15, Canvas)

Vijftig jaar geleden werd Robert ‘Bobby’ Kennedy, 42 jaar jong, doodgeschoten. De Franse documaker en Kennedykenner Patrick Jeudy dook in de archieven en zoomt in The American Dreams of Bobby Kennedy in op Bobby’s laatste jaren, beginnend bij de begrafenis van John Fitzgerald, zijn vermoorde broer. Bobby – senator voor de staat New York, architect van JFK’s presidentscampagne, later zijn minister van Justitie, vader van elf en volgens enkelen de man die Marilyn Monroe liet ombrengen – zou de fakkel van zijn broer overnemen. Hij streed tegen de Vietnamoorlog, de maffia en de misstanden die Afro-Amerikanen te verduren hadden. Maar net nadat hij de presidentiële voorverkiezingen van California gewonnen had, beëindigde een schutter de hernieuwde hoop waarvoor Bobby stond. Nixon werd president, de Democratische droom lag in duigen. Dankzij The American Dreams of Bobby Kennedy blijft de mythe wél intact.

PATTON (dinsdag 5/6, 20.40, Caz)

6 juni is D-day. Canvas herdenkt de landing in Normandië met de claustrofobische duikbootthriller Das Boot (op vrijdag 8/6), Caz haalt het grof geschut boven, met maar liefst zeven oorlogsfilms, waaronder The Great Escape (op maandag 4/6) en Patton. George C. Scott is briljant in deze klassieker uit 1970 als George S. Patton, de Amerikaanse tankgeneraal die een belangrijke rol speelde in Normandië en tijdens het Ardennenoffensief. De film is hoegenaamd geen verheerlijking van oorlogsheroïek maar een ambivalente karakterstudie van de veeleisende, complexe en controversiële topmilitair. Het scenario is overigens van Francis Ford Coppola, die er zijn eerste Oscar mee won.

XTC: THIS IS POP (donderdag 7/6, 22.35, Canvas)

Lang voor de drug xtc eind jaren tachtig de tweede summer of love van brandstof voorzag, was het ook gewoon een popgroepje uit het Zuid-Engelse Swindon. ‘Een van de weinige groepen die de strikte regels van de punk durfden te breken’, noemt The Police-drummer Stewart Copeland de bende rond Andy Partridge en Colin Moulding in deze BBC-documentaire. In een dik uur worden alle vakjes uit het grote rock-‘n-rollboek aangevinkt – van druggebruik tot clashende ego’s – en enkele van de wonderlijkste popparels ontleed: Senses Working Overtime, This Is Pop, Making Plans for Nigel, Dear God. Die laatste song was midden jaren tachtig een grote hit bij ernstige jongeren in het Vlaamse land, en vaste prik in de Tijdloze op Studio Brussel. Het recalcitrante, slimme, norse, met melodieën morsende XTC was dan weer een allercharmantste voetnoot in de popgeschiedenis.

SENSE8 (finale seizoen 2 vanaf vrijdag 8/6, Netflix)

‘De serie was alles waarvan de fans konden dromen: gedurfd, kick ass en gewoonweg onvergetelijk.’ Met een emotionele boodschap kondigde Netflix vorig jaar het einde aan van Sense8, de populaire sciencefictionreeks over een groep mensen die via telepathie elkaars gevoelens, waarnemingen en vaardigheden kunnen delen. Er waren geruchten dat niet alle acteurs wilden tekenen voor een derde seizoen en dat de hoge productiekost – een slordige negen miljoen dollar per aflevering – een vervolg onmogelijk maakte. Fans protesteerden wereldwijd en uitten massaal hun grieven op sociale media. Netflix besloot daarop om deze twee uur durende finale te produceren om alsnog een einde aan de serie te breien.

ANOTE’S ARK (woensdag 6/6, 22.55, NPO 2)

Je zult maar in Kiribati wonen, het eerste land ter wereld dat door het stijgende zeeniveau volledig zal verdwijnen. Bij goed weer is de eilandrepubliek, een verzameling atollen en riffen tussen Hawaï en Fiji, een tropisch paradijs, maar ze wordt steeds meer door stormen geplaagd. De Zwitserse regisseur Matthieu Rytz volgt twee inwoners van de archipel. Tiemeri Tiare is een jonge moeder die haar familie een nieuwe toekomst wil geven in Nieuw-Zeeland. Anote Tong is de voormalige president en klimaatonderhandelaar van Kiribati, die de inwoners al opgeroepen heeft om de eilanden te verlaten.

12 JOURS (zondag 3/6, 22.10, Canvas)

Sinds de wet van 27 september 2013 moet in Frankrijk een patiënt die zonder eigen toestemming in een psychiatrisch ziekenhuis wordt opgenomen binnen de twaalf dagen, en desgevallend daarna om het half jaar, voor een rechter verschijnen. Op basis van het medische dossier en aanbevelingen van een arts beslist die of de internering wordt verlengd. Magnum-fotograaf en documentairemaker Raymond Depardon kreeg als eerste de toestemming om die hoorzittingen te filmen.

Depardon trok voor zijn docu naar Le Vinatier, in de buurt van Lyon, het grootste psychiatrische complex van Frankrijk. Hij volgde er zeventig personen van wie hij er uiteindelijk een tiental overhield, 0,01 procent van de 100.000 mensen die jaarlijks in Frankrijk gedwongen in de psychiatrische zorg terechtkomen.

In de kleine rechtszaal van het ziekenhuis parkeerde hij drie camera’s: een voor de patiënt en zijn advocaat, een voor de rechter en een derde voor een totaalopname. Elk commentaar, elke analyse of conclusie blijf achterwege. Alles wordt strak geobserveerd. Sommige patiënten hebben een ernstig misdrijf begaan, anderen horen stemmen in hun hoofd. Sommigen berusten in hun gedwongen opname, anderen willen er zo snel mogelijk weg. Onder invloed van de medicijnen staren de meesten strak voor zich uit.

Een jonge moeder die voor haar kind wil zorgen, een paranoïde vrouw die geen verzorging wil maar vurig haar stervenswens uitdrukt, een man die dringend naar huis moet om voor zijn vader te zorgen (die hij tien jaar geleden vermoord heeft): het betoog van de patiënten, al dan niet verward, is vaak verpletterend pijnlijk.

Depardon opent zijn film met een citaat van de Franse denker Michel Foucault: ‘De weg van de mens tot de ware mens loopt via de gek.’ Foucault is de man die in zijn Geschiedenis van de waanzin in de zeventiende en achttiende eeuw beschreef hoe de gek door het succes van het rationalisme steeds meer naar de marge geduwd werd. Terwijl hij vroeger deel uitmaakte van de collectieve verbeelding werd hij almaar meer de uitzondering die de dwingende regel versterkte. Het past uitstekend bij Depardons niet-aflatende interesse in psychiatrie en justitie, die eerder ook al bleek uit Urgences (1988) en Délits flagrants (1994). Niet toevallig zoekt de camera in de contemplatieve intermezzo’s, op muziek van Alexandre Desplat, almaar meer de buitenlucht op, weg van de benauwende ziekenhuisgangen.