De euthanasie van de paus

Dat de paus op het eind van de maand euthanasie pleegt, daar mag ik mijn fortuin op verwedden.

Het rumoer rond de vlucht van paus Benedictus XVI heeft één aspect over het hoofd gezien. Zijn nakende euthanasie. De eerste van een lange rij. Want de plaatsvervanger van God heeft de deur geopend voor een ommezwaai van het Vaticaanse denken en doen.

De XVI is niet de eerste paus die voor zijn dood het loodje legt. Gregorius XII moest in 1415 onder dwang van het Concilie van Konstanz en na heel wat juridische spitstheologie ontslag nemen. De terugkeer naar zijn oude kluis – letterlijk, ik zuig het niet uit mijn duim – kwam er voor de zwakke Celistinus V, geboren Pietro da Murrone, na een machtsspelletje door zijn opvolger Bonifacius VIII. Hij vierde een rampzalige politiek en Dante gooide hem de hel in. Fabeltje? Sla er de Goddelijke Komedie maar op na. In Canto 27 van het hoofdstuk Hel, vers 85, noemt Dante de schurk, ‘Lo principe d’i novi Farisei /…’ [De vorst der nieuwe Farizeeërs].

Buiten deze twee is elke paus in het harnas gestorven. Johannes-Paulus II bezweek onder het gewicht ervan en kon enkel nog wat stamelen, enkel begrijpelijk voor de curieworsten. Ze maakten er machtige odes van over ziekte en lijden. De invloed van ettelijke flessen Chateauneuf zal ongetwijfeld geholpen hebben. De beste intriges ontstaan in de fles. Pas daarna komt het zwaard, uit de schede en/of uit de mond, eraan te pas.

Dat de paus op het eind van de maand euthanasie pleegt, daar mag ik mijn fortuin op verwedden. De goede man heeft zijn euthanasie namelijk zelf aangekondigd. Voor een schare roodhuiden, edelen van blauw, blauwer, blauwst bloed in de Sint-Pieterskerk, toeristen en een leger camera’s. Wereldwijd zal de euthanasie te zien zijn. Troonsverzaking! zegt u. Dan beperkt u zich maar tot de helft van wat het menselijk bestaan uitmaakt. ‘There are more things in heaven and earth, Horatio, / Than are dreamt of in our philosophy,’ zegt Shakespeare terecht, bij monde van zijn lievelingszoon Hamlet.

Hoe zei de paus het ook weer, bij de laatste vergadering van de Roomse koorddansers? ‘Nadat ik herhaaldelijk voor God bij mezelf te rade ben gegaan, ben ik tot de stellige overtuiging gekomen dat mijn krachten niet langer toereikend zijn om adequaat het Petrusambt te vervullen. […] Om deze reden, en ik ben mij zeer bewust van deze daad, verklaar ik in volledige vrijheid, dat ik op 28 februari om 20.00 uur het ambt neerleg van Bisschop van Rome, […] en dat op dat moment de Heilige Stoel, de Zetel van de Heilige Petrus, vacant is…’ Als dat geen euthanasie is, mag u mij bij het groot huisvuil zetten.

Maar dat zal u niet doen, als u mij nog even het woord laat. De sleutelwoorden in zijn verklaring zijn herhaaldelijk, mezelf, stellige, toereikend, bewust en vrijheid. Exact dezelfde woorden staan in de laatste wilsbeschikking van een persoon die uit het leven wil stappen wanneer hij vindt dat hij geen volwaardig mens meer is. Met die schriftelijke verklaring mag niet alleen hij maar ook een derde de kraan laten toedraaien door een dokter en zijn acolieten. En dat is wat op 28 februari staat te gebeuren. 11 februari is de verklaring opgesteld. Het is nu aftellen tot het historisch moment.

Hij / zij die vindt dat ik de spot drijf met de Kerk en zijn piepende pomp, moet eens goed luisteren. De paus zei eerder, en hij was niet de eerste van zijn soort, ‘dat het ambt van paus hem door God geschonken is.’ Welnu, wat God gegeven heeft, neemt de mens niet af. Zo wil het de leer van de kerk van Rome. Doet hij dat toch, pleegt hij, heb ik gelijk of heb ik gelijk, euthanasie. Zulk een mens zou in wezen, mijn waarde parochianen, moeten worden weggejaagd naar Opgrimbie. Er is daar momenteel een wachtlijst, maar er komen binnenkort enkele gebouwen bij, dus lang zal hij niet in een Beiers flatje moeten zitten.

Begrijp mij goed: ik ben niet tegen zijn beslissing, maar zijn kerkleer laat het niet toe. Ik juich het toe omdat met deze beslissing Benedict bewijst dat hij nooit een conservatieve paus is geweest, maar altijd een progressieve. Volgens mijn Roomse bronnen had hij dat besluit motu propio al genomen toen hij in de laatste levensmaanden van de Poolse pope de Famiglia Pontificia aan het bewerken was om hem in het wit te steken.

En met deze beslissing is het hek van de dam. God is niet alleen voor Nietzsche, maar ook voor alle Vaticaanse theologen dood. Zij hebben voortaan het laatste woord. Met als gevolg een grote schoonmaak en een nieuw interieur [niet van Ikea]. Priesters mogen trouwen en kinderen hebben, de echtelijke scheiding [zoals uw dienaar zelf aan de lijve heeft ondervonden] niet langer een lijdensweg, het homohuwelijk krijgt de Roomse zegen, en nog wat van die dingen meer, te veel om op te sommen, en u kent ze zelf wel, maar het voornaamste zal zijn dat vrouwen priester mogen worden, en eenmaal priester, ja zelfs bisschop, aartsbisschop, én kardinaal.

Ik zal het niet meer meemaken, maar misschien dat het nog voor deze eeuw is, een vrouw als paus. Dan zal urbi et orbi de sedes stercoraria naar het rariteitenkabinet van het Vaticaanse museum verhuizen, dat helaas alleen toegankelijk zal zijn voor de leden van Opus Dei, de Ridders van Malta, abten, matris praefectus, prelaten en de soldaten van Christus, de jezuïeten. Het enige jammerlijke zal zijn dat de gebruikelijke uitspraak, na het bijhorend ritueel, in de vergeethoek zal verdwijnen. Ik vind hem zo mooi: ‘Habes duos testes, et bene pudentes!’ [Hij heeft twee testikels, en ze hangen er zo mooi bij].

Guido Lauwaert