Waarom een doorsneeboekpresentatie opzetten als je er gelijk een literaire performance van kunt maken? Schrijfster-dichteres Moya De Feyter brengt op 29/5 in Zuidpool haar nieuwe werk Massastrandingen voor het voetlicht.
Een simpele vraag: waarover gaat dat?
Moya De Feyter: Geen mákkelijke vraag. (lacht) ‘Massastrandingen’ zijn die fenomenen waarbij walvissen zich collectief op het strand werpen, zonder dat we precies weten waarom. Ik heb het ook over stranden in de zin van falen en teloorgaan, zowel bij mens en dier als de planeet. Het boek was er sowieso eerst. Maar omdat het zich tussen poëzie, proza en theater situeert, en ik klassieke boekpresentaties vaak saai vind, dacht ik: laat ik er vijf acteurs bij halen. Voor ik begon te schrijven, heb ik waanzinnig veel natuurdocumentaires bekeken. Over walvissen, maar ook over koraalriffen, schildpadden, de oceaan, kernafval. Ik hou ervan om me in een onderwerp te verdiepen. Onlangs ben ik een lijst beginnen aan te leggen van dingen waarover ik niets weet, en dat was schokkend. (lacht) Ik ben geen wetenschapster, maar ik kan wel vanuit een artistiek oogpunt, vol verwondering, een medisch boek lezen. In mijn gedichten schrijf ik trouwens nogal veel over organen, en over het menselijke lichaam in het algemeen.
National Geographic heeft aan jou dus een goede klant gehad.
De Feyter: (lacht) Inderdaad. Ken je Yann Arthus-Bertrand? Hij heeft naast de natuurfilm Planet Ocean ook Human gemaakt, een docu over mensen van over de hele wereld, van de meest uiteenlopende economische, sociale en culturele achtergronden. Ze beantwoorden brede vragen zoals ‘wat is geluk voor jou?’ terwijl ze op exact dezelfde manier gefilmd worden. Je ziet een arme Ethiopiër doorgaans niet op dezelfde manier, in precies hetzelfde visuele kader, als een rijke Amerikaan. Hun antwoorden zijn vaak zinnig en wijs, verschillend maar ook gelijkend. Dat maakt het voor mij zo interessant.
Welk boek slorpt je momenteel op?
De Feyter:The Letters of Sylvia Plath, alle correspondentie die ze gedurende haar korte leven heeft geschreven. Ik ben gefascineerd door haar omdat ze zelfs haar kattebelletjes ontzettend goed schrijft, en met goed bedoel ik heel precies, heel beeldend, buitensporig gedreven. Ik zit nu in 1959, dus ik weet dat ze over vier jaar zelfmoord zal plegen. Daar is wel nog niets van te merken, zo levenslustig, gelukkig en verliefd is ze nog.
Men begrijpt: het gros van je vrije tijd gaat op aan boeken en docu’s.
De Feyter: Klopt. Of neen, vorige zomer heb ik de plaat Anastasis van Dead Can Dance ontdekt, en die cd speel ik sindsdien heel vaak de hele dag door. Het is donkere, romantische, wat gothic-achtige muziek en ik vind het fijn dat ze soms een beetje oosters klinkt. Ook de poëtische maar sobere teksten kunnen mij boeien. Heel mooi in combinatie met die stukken waarbij zangeres Lisa Gerrard in een onverstaanbare taal zingt. Op veel muziek knap ik af omdat ik de teksten banaal vind.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
