Hoera, één avond (en daarna nóg drie dagen) onweer op komst: Hemelbestormer is een van de drie Belgische bands die op donderdag Graspop Metal Meeting openen.
Jullie mengeling van sludge, postmetal, doom en ambient mag er wezen. En die prachtige groepsnaam uiteraard ook.
Frederik Cosemans (drums): Dank u. Een hemelbestormer is een soort idealist die de gevestigde waarden in vraag stelt. Aangezien we dat een beetje met onze muziek willen proberen – ons eigen ding doen, los van de clichés die het genre met zich meebrengt – leek het woord ons wel geschikt. Goed, buiten ons taalgebied levert dat vaak grappige uitspraken op. Maar er zijn bands die het zichzelf nog moeilijker maken: onze eerste ep, Portal to the Universe (2014), was een samenwerking met een Italiaanse groep die Vanessa Van Basten heet. (lacht)
Ondertussen zijn jullie met Aether en A Ring of Blue Light twee langspelers verder.
Cosemans: Ja, en we beschouwen het toch als een vorm van erkenning dat Graspop ons naar de Metal Dome uitgenodigd heeft. Zeker omdat we samen met Off the Cross en Concealed Reality uit honderden inzendingen zijn gekozen.
Een leraar Engels-geschiedenis die atmosferische metal speelt, wat leest die zoal?
Cosemans: Boeken over de wereldoorlogen! Maar laatst ben ik aan de Duin-reeks van Frank Herbert begonnen, een klassieker in de sciencefictionliteratuur die mooi is heruitgegeven. Een speciale schrijfstijl, trage opbouw, rauw ook: dat spreekt me wel aan. En dat vind je misschien ook wel in onze muziek terug. (lacht)
Wat bijvoorbeeld nog?
Cosemans: Als je mij vraagt naar welke dingen ik dezer dagen persoonlijk luister: Algleymi, de fenomenale nieuwe plaat van Misþyrming, een IJslandse blackmetalband. Je stelt je er niet de mooie IJslandse landschappen bij voor, eerder de zwarte kale rotsen, de bergen waar niks groeit. Maar er zit toch melodie in die het een zekere schoonheid meegeeft. Oké, voor veel mensen is dat extreme muziek, maar daar beperk ik me niet toe. Onlangs zag ik Madrugada, die na tien jaar weer samen zijn. Voor mij is dat een van de beste bands ooit. Ze stonden in de Roma voor de twintigste verjaardag van hun eerste plaat Industrial Silence. Fantastisch: zo veel gevoel, zo veel echtheid. Een muzikant moet achter zijn muziek staan, erin geloven, die ademen. Madrugada is wél een aanrader voor iedereen, zou ik zeggen.
Ook toevallig: ik blijk de enige kijker aan de telefoon te hebben die zich bij het slot van Game of Thrones kon neerleggen.
Cosemans: In tegenstelling tot de rest van de wereld. (lacht) Bij ons in de leraarskamer zijn er al talloze bomen over opgezet. Het laatste seizoen van Game of Thrones kwam inderdaad haastig over – enkele afleveringen méér ware beter geweest – maar bij zo’n hype heeft iedereen wel zijn diepe theorieën waarvan hij hoopt dat die zullen uitkomen, vanwege deze hint in seizoen drie of die uitspraak in seizoen vier. Maar er kan nu eenmaal maar één einde zijn. Lap, daar ga ik van de collega’s commentaar op krijgen. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier