Dans: Verre van vulkanisch

Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Liz Kinoshita onderzoekt in ‘Volcano’ de geplogenheden van de musical én de jachtigheid van de westerse mens. Het resultaat is ‘Volcano’, niet vulkanisch maar wel een warm, energiek gedanst portret van het pogen (en het falen).

The Play = Volcano

Gezelschap = Liz Kinoshita

In een zin = Een interessant onderzoek waaruit een boeiende voorstelling groeide waarvan het ritme tijdens de premièrereeks geregeld inzakte door de onzekerheid van de (zingende) dansers.

Hoogtepunt = De dansers zitten tussen de toeschouwers en zingen intieme ‘serenades’ voor enkele toeschouwers. En ook: de scène waarin de dansers zich als stille, vermoeide en verstrengelde lichamen voortbewegen. Moe van te hard te leven. Een prachtig beeld waarin Kinoshita zichzelf als choreograaf eindelijk helemaal toont en zich niet laat beperken door het musicalonderzoek. Smaakt naar meer!

Score = * * *

Quote = ‘Sure if I’m nog succesful, it won’t be distressful, I’ve already been through the mill, I am being propelled, ain’t it a thrill.

In de lente van 2010 gooide de IJslandse vulkaan Eyjafjallajökull letterlijk roet in de reisplannen van veel Europeanen. Uit dat vooral groeide Liz Kinoshita’s Volcano.

Kinoshita stelde vast dat enkel enorme natuurkrachten nog in staat zijn om ons jachtige leefritme te stoppen. Samen met haar drie dansers opent ze Volcano al tapdansend. Omdat tapdansen voor haar de meest adequate vertaling lijkt van dat razendsnelle levensritme waaraan we momenteel met z’n allen net niet (of net wel?) ten onder lijken te gaan.

De voorstelling wil ons laten nadenken over dat levensritme. Het is een opeenvolging van dansscènes en songs. De dansers zijn geen geschoolde zangers en geven a cappella het beste van zichzelf. Of beter: ze proberen dat te doen, en falen geregeld. Dat falen maakt deel uit van het concept. Door een ‘musical’ te willen maken met ongeschoolde zangers ontstaat een zeer broze versie van dat normaalgezien zo stoere en protserige entertainment. En net die broze versie portretteert de hedendaagse westerling die wil leven en handelen alsof hij in een perfect geoliede musical rond huppelt. Tot een vulkaan of ander natuurfenomeen hem eraan herinnert dat hij niets meer is dan een broos wezen.

Dansers zijn perfectionisten. En je voelt dat de vier zo goed mogelijk trachten te zingen. Zelfs al mogen ze falen. Gevolg: wanneer ze zingen, stralen sommigen iets houterigs en onzekers uit en weten amper de inhoud van de song over te brengen. Dat fnuikt het ritme en maakt de voorstelling minder krachtig. De mooiste momenten zijn deze waarop de dansers enkel zingen (zoals tijdens de scène waarin de vier tussen de toeschouwers plaatsnemen en elk een kleine serenade brengen voor een van de toeschouwers) of enkel dansen (en samen prachtige dansportretten van het vallen, opstaan en ondersteunen maken). Dan zijn ze op hun sterkst en weten ze te raken. Tijdens de andere momenten heb je soms het gevoel te kijken naar moedige, zoekende dansers die zich aan een experiment wagen en zo goed mogelijk proberen te dansen terwijl ze ook nog eens zo goed mogelijk proberen te zingen. Én beseffen dat ze daar niet helemaal in slagen.

Volcano is een treffend portret van het hollen, het pogen en het falen van de jachtige, hedendaagse mens dat nog scherper en sterker kan worden als de dansers ook écht durven te falen. Niet alleen door te vallen maar ook door onbeschaamd vals te zingen.Nu lijken de vier gevangen in een ‘musicalachtig keurslijf’ dat snakt naar een ontwrichtende (en bevrijdende) vulkaanuitbarsting.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.caravanproduction.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content