Dans: Tafeldanseressen met een missie

Vrouwen die over tafels rollen, een man die borden in het rond zwiert en (orgel)muziek die als goudpoeder over deze beelden dwarrelt. Dat is ‘O, Mensch’ van Nono C.

The Play = O, Mensch

Gezelschap = Nono C.

In een zin = Vrouwen die over tafels rollen, een man die borden in het rond zwiert en (orgel)muziek die als goudpoeder over deze beelden dwarrelt. Dat is ‘O, Mensch’ van Nono C. Onbeschaamd romantisch maar ook nog iets te dicht aanleunend bij de leermeesters.

Hoogtepunt = In de beuk van de kerk staan vijf tafels in een lange rij achter elkaar. Aan het ene uiteinde zit een man voor een bord soep. Hij huilt / zingt. Gevangen in een streep licht. Boven hem ‘zingt’ het orgel en voor hem slingert een vrouw zich tussen, over en langs de tafels. Een beklijvend beeld dat de kloof én de aantrekkingskracht tussen een man en vrouw in schoonheid vat.

Score = * *

De premièrereeks van ‘O, Mensch’ speelt in een gebouw dat de mens met zijn nietigheid confronteert: een kerk. Een ontwijd exemplaar waar theaterspots de heiligenbeelden verdreven. Achter het orgel zitten twee geluidskunstenaars en over de marmeren grond rollen Gudrun Ghesquière, Chanel Selleslach en Esse Vanderbruggen. Deze drie dames vormen samen het piepjonge danscollectief Nono C.

Ze studeerden aan de hogeschool voor de kunsten Codarts (Rotterdam), het koninklijk conservatorium voor dans (Antwerpen) en Anne Teresa De Keersmaekers P.A.R.T.S. en verdienden hun sporen bij onder meer Jan Fabre en Akram Khan. Kortom, dit trio kreeg een stevige injectie dansgeschiedenis. Daaruit groeide deze eersteling: O Mensch. Dans over de kloof die twijfel, onbegrip en dagelijkse sleur tussen geliefden slaat.

De beredeneerde sensualiteit van De Keersmaeker, de haast bestiale heftigheid en snelheid van Fabre en het theatrale van Akram Khan lijken hier in elkaar te verstrengelen. Dat werkt. Soms. Want de drie dames – ‘versterkt’ door een dwalende Wolfram Ghesquière (Winther) wiens melancholische zangstem in de kerk jammer genoeg nauwelijks hoorbaar is – genereren nul komma nul emotie wanneer ze zich verliezen in te afgelikte choreografietjes vol pronte armpjes, handjes en kinnetjes. Ze raken wél wanneer ze hun lenige lijven in de kerk, tussen de zuilen, over de tafels en op de vloer smijten. Opgezweept door de virtuoze tonen van Tom Tiest (Winther) en Wout Goris. Dan zuigen ze je mee in hun emotionele rollercoaster en voel je hoe een nieuwe danstaal ontkiemt. Een taal die over de verwevenheid van schoonheid en pijn vertelt met smachtende stemmen, likkend licht, gierende instrumenten en de lucht doorklievende lijven. Als piëta’s in vertwijfeling gooien ze zichzelf uit elkaars armen. Een zeldzaam schoon dansbeeld van de dubieuze kracht waarmee geliefden elkaar aantrekken én afstoten. Maar. Deze explosieve topscènes worden afgewisseld met scènes die net te veel aanvoelen als op meesterwerken (zoals Rosas danst Rosas) geënte vingeroefeningen.

Met O Mensch bewijst Nono C. dat het over het talent beschikt om het complexe leven te portretteren in adembenemende beelden, het heeft een oor voor intrigerende soundscapes, een oog voor toplocaties én drie virtuoze danseressen met lef. Nu deze lef aanwenden om een meer ontvoogde choreografische taal te ontwikkelen en dan is Nono C. écht klaar om potten te breken.

Els Van Steenberghe

Smaakmaker – een blik achter de schermen:

Meer info: http://www.facebook.com/pages/Nono-C/