Dans: Bruisende paddenstoelfilosofie

Grace Ellen Barkey laat paddenstoelen dansen op de aanstekelijke tonen van The Residents. Het resultaat: een kijk- en luisterfeest dat de vrijheid huldigt.

The Play = Mush-Room

Gezelschap = Needcompany

In een zin = Ontzettend leuk om te zien maar – ook al is dit een ode aan de vrijheid – toch beperkt Barkey haar danstaal te zeer tot de vertrouwde bewegingen.

Hoogtepunt = Het eindbeeld – waarin de paddenstoelen de mensheid veroveren – is nog net een tikkeltje indrukwekkender omdat Barkey hier flink wat kleurrijke kostuums en dito attributen aan het scènebeeld toevoegt.

Score = * * *

Quote = ‘Freedom!’

Denk aan de kracht waarmee champagne uit de fles spuit net nadat je er krachtig mee schudde. Met dié kracht buldert de vernuftige muziek van The Residents uit de geluidsboxen en stuwt de ‘paddenstoelperformers’ voort in Grace Ellen Barkey’s Mush-Room.

Naast die paddenstoelperformers – zes dansers in eenvoudig zwart pak, met wit T-shirt én een wit, vreemdsoortig kaboutermutsje op het hoofd – zijn er ook prachtige hangende exemplaren. Scenograaf en kostuumontwerper Lot Lemm ontwierp een onwaarschijnlijk mooi scènebeeld. Ze maakte een heuse paddenstoelenwereld waarin crèmekleurige papieren paddenstoelen middels katrolsystemen boven het toneel schommelen. Die paddenstoelen kunnen ook ‘dansen’. Wanneer de performers aan de katroltouwen hangen en de paddenstoelen door de lucht laten zwieren op de even zwierige als funky tonen van The Residents is het kijkfeest compleet. Dan kan je enkel glimlachen en genieten van de zotte en zo machtig knap vormgegeven bende op de scène. Het beeld straalt vrijheid en onbezorgdheid uit.

Dit is wat Barkey bedoelt wanneer ze aan het begin een van de performers laat aankondigen dat ze ‘Vrijheid willen!!!’ Barkey’s vrijheidstrijders zijn olijk uitgedoste paddenstoelen die de mens (vertolkt door Julien Faure) willen veroveren (of beter: bevrijden). Wat volgt, is een onbeschaamd plezante dansorgie waarin dansers elkaar plagen,verleiden en mekaar in het rond zwieren. als zeemeerminnen of een soort ‘Picasso-ogen op pootjes’ (als dat geen leuke knipoog naar The Residents is, die altijd optreden met oogbalmaskers). Kortom ze vieren en verbeelden de vrijheid van denken en doen. Leuk om te zien. Punt. Barkey’s danstaal is energiek, straalt levenslust uit en nodigt de dansers uit tot rennen, huppelen, schuifelen, … feesten! Haar dansers lijken constant te willen vliegen of vrijen. Het dansplezier spat dan ook van de scène. Maar. Barkey daagt haar dansers net te weinig uit tot grensverleggende danskunsten die meer doen dan dat vrijheidsgevoel illustreren. Onder de dansers bevinden zich nochtans een paar toptalenten, zoals Mohamed Toukabri, die – vers van P.A.R.T.S. – in dit stuk debuteert als Needcompanyperformer. Barkey beperkt hun capriolen net te veel tot stoeien met elkaar, met de papieren paddenstoelen en op de weergaloze muziek. Jammer dat ze zichzelf in een stuk over vrijheid beperkt tot choreografische middelmaat.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.needcompany.org