Dans: A Failing Community

Vier dolle mannen monteren in ‘A Coming Community’ de meest geflipte, inspiratieloze en frisse scènes achter elkaar. Een ratjetoe van pittige en pipse dans…

Terwijl Guilherme Garrido’s piemel vervaarlijk onze richting uit waaiert, vragen we ons af wat – los van het lollige – nu de betekenis van zo een beeld kan zijn. ‘Niets’, is onze voorlopige conclusie. De vier – Pieter Ampe, Guilherme Garrido, Hermann Heisig en Nuno Lucas – dollen en pogen een ‘gemeenschap’ te vormen. Dat gemeenschapsgevoel groeit uit een wankel arsenaal van scènes die als uit de hand gelopen dansimprovisaties ogen.

A Coming Community ( * * ) is de derde creatie waarin de Belgische danser/choreograaf Ampe en de Portugese kunstenaar Garrido samenwerken. Na de twee legendarische dansduetten (waaronder het fantastische Still Standing You) besloten ze voor hun derde creatie de handen (en benen) in elkaar te slaan met dansers/choreografen Heisig en Lucas. Het verdubbelen van het aantal mannen op de planken, doet de virtuositeit van hun danstaal geen deugd. Garrido (die als een woeste stier over de scène dendert) en Ampe (die als een wolf in schapenvacht over de vloer sluipt en huppelt) hebben een patent op explosieve, ‘pijnlijke’ beelden die tegelijkertijd hard en grappig of poëtisch zijn. Zulke beelden struikelen ook in deze creatie over elkaar. Van een robbertje ‘elkaars armen uitrukken’ over een dolgedraaide ‘zangsessie’ (duidelijk ingegeven door Ampes eerdere samenwerking met zijn broer en stemkunstenaar Jakob Ampe) tot een sublieme en adembenemende act met een felblauwe ballon.

De vier stormen op en af de kale scène die opgefleurd wordt door een soort kamerscherm. Dat bestaat uit de meest kitscherige en glinsterende stofjes. In die olijke vormgeving zit de sleutel tot het thema van de creatie: vier losgeslagen vrienden/acrobaten proberen een muziek- en stuntshow in elkaar te boksen. Variététheater anno 2012!

De amusante stoet hilarische, bevreemdende en halsbrekende scènes verbeeldt het falen én het troosten. Rondvliegende kleding- en decorstukken, gitaargepengel en tromgeroffel zorgen voor extra pit. Toch ontsteekt de creatie eerder de waakvlam dan het vuur in het publiek. Waarom? Er schort wat met het ritme. Bovendien zijn sommige scènes (de bewegingen, de mimiek, het samenspel) te weinig zorgvuldig uitgewerkt. Daardoor mist het stuk de coherentie en kracht om als een vuurbal vol slapstick, melancholie en mankracht over de scène te denderen. Dus oogde – tijdens de première – het willen tonen van het falen nog te zeer als falen zélf.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.campo.nu