‘Blijf gerust nog lang in mijn hoofd hangen, Luc De Vos’

‘Ik mag dat zeggen, hé, dat ik werk zoek?’ dixit Luc Dufourmont, Roste Luc uit Bevergem en de brulboei van het onvolprezen ID!OTS, begin dit jaar in Knack Focus. En kijk, voortaan leest u hier elke vrijdag een al even onvolprezen column van hem: De Hoek van Luc Dufourmont. Daarin becommentarieert hij de actualiteit aan de hand van een song. Deze week legt hij de link tussen enkele gekke dagen op de Gentse Feesten en Ik ben aanwezig van Gorki. En of Luc De Vos nog steeds aanwezig is.

Dag 6 van de Gentse Feesten, 7 uur in de ochtend. Er komt een meisje voor mij zitten. Ze draagt een helrood vintage kleedje, vooraan diep uitgesneden. Ze heeft een zeer blanke huid, en ik ontwaar een klein sproetje tussen haar frêle borstjes. Ze is duidelijk ver heen en ik vraag: ‘Alles goed op Uranus?’ ‘Iets te warm voor de tijd van het jaar’ is haar antwoord. Die had ik zo snel niet zien aankomen. Ze staat op en zet haar tocht door het feestgewoel verder. Ik zit naast Dieter in koffiebar Gustaf. Correctie: ik zát naast Dieter, hij moet vertrokken zijn zonder dat ik het opmerkte. Hier is het fijn om Irish coffee te drinken, net weg van de drukte, op tweehonderd meter van de nooit eindigende Vlasmarktfuif. De perfecte plek om te genieten van een non-stop parade van nachtzombies op weg tussen hier en nergens, sinds kort aangevuld met Pokémonjagers. Gisteren nog kwam een jager me op de kiosk van de Kouter vertellen dat er zo’n creatuur naast mij stond. Ik wil het niet weten, niet begrijpen. Foert, ga weg.

Een luidruchtige dertiger legt zijn arm rond mijn nek, zuur zweet en Red Bull prikkelt mijn reukorgaan. ‘Mag ik een selfie?’ Enkele spatjes speeksel vliegen me in het gezicht. ‘Snel dan. En nee, ik weet niet wat nurfen is…’ Ik krijg nog een iets te harde schouderklop mee en de man vertrekt weer naar zijn vrienden, die waggelend op afstand waren blijven staan. Xavier, de uitbater van de bar, zet zijn banken binnen.

Normaal zou ik hier niet zitten rond deze tijd van het jaar, en zeker niet op dit uur van de dag, maar de last-minute aanbieding van de heren van Boomtown om hun vijf dagen durende festival op de Kouter te presenteren, maakt dat ik ruimschoots de tijd had om me na middernacht in het feestgewoel te begeven en de uitspattingen met vrienden te combineren met enige bezinning, al dan niet in nuchtere toestand. Luc De Vos is zeer aanwezig in Gent, meer dan ooit tevoren. Ik betrap mezelf erop dat ik veel aan hem denk tijdens mijn nachtwandelingen. Achteraan in de Charlatan hangt een grote afbeelding van zijn hoofd, badend in een rood-oranje hel licht… Het besef rijst hier dat ik nog geen afscheid kon nemen en niets heb geschreven over zijn heengaan. Nu kan ik het wel. Dag Luc, ik mis je en zie en hoor je nog altijd heel graag. Spijtig dat je weg bent. Blijf gerust nog lang in mijn hoofd hangen.

Op dag 7, om halfzeven ’s morgens zit ik alweer op de banken van de koffiebar en ben ik de laatst overlevende. Ik deel een whisky als slaapmuts met uitbater Xavier. Ik voel opnieuw een arm om mijn nek. De immer sympathieke Gorki-bassist Erik Van Biesen komt even een goeiemorgen zeggen. Ik zie zijn mond bewegen maar de woorden dringen niet door. Hij staat terug recht en we kijken elkaar in de ogen. Een hartige intense knuffel volgt, sans paroles. Gelijkgestemde zielen met een gemis, voor de een nog een stuk straffer voor dan de ander.

Dag 8, halfdrie in de namiddag, Delhaize Dok Noord. Ik kies voor een klaargemaakte salade niçoise en een stuk focaccia. Vriendelijke mensen daar, bij het verlaten van de winkel hoor ik de stem van Voske door de speakers. Anja, een van zijn grootste hits. Later stel ik vast dat er geen gepekelde ansjovisjes op het slaatje liggen. Kapitale fout van de traiteur. Volgende keer ‘Anders en Beter’.