Band van de Dag #87: Kurt Vile & The Violators

Men noemt hem soms de ultieme slacker, omdat zijn muziek zo lethargisch klinkt. Maar laat je door zijn lijzige stem niet misleiden: de psychedelische folkrocker Kurt Vile mag dan al langharig zijn, werkschuw is hij allerminst. “I might be adrift / But I’m still alert”, klinkt het op zijn jongste cd.

Kurt Vile, 34 inmiddels, is afkomstig uit Philadelphia en is een beetje gefrustreerd omdat hij nooit een hoger diploma behaalde. Terwijl zijn vrouw in Boston de laatste hand legde aan haar doctoraal proefschrift, verdiende hij de kost door met een vorklift vrachtwagens te lossen. Maar Vile was gelukkig nog met andere talenten gezegend. Op zijn zeventiende was hij thuis begonnen, met behulp van een open gestemde gitaar en een afstandse drummachine, cd-r’tjes te produceren en een deel van die vroege lofi-opnamen zouden later hun weg vinden naar platen als ‘Constant Hitmaker’ (2007) en ‘God Is Saying This To You…’ (2009).

Voor een deel loopt Kurt Viles muzikale carrière parallel met die van zijn vriend Adam Granduciel. Samen maakten ze een tijdlang deel uit van The War on Drugs, een band die tegenwoordig overal wordt bejubeld. Vile was als songwriter echter net iets productiever, zeker sinds hij onderdak vond bij het Amerikaanse Matador-label waar hij, nu met zijn eigen groep The Violators, ‘Childish Prodigy’ uitbracht. Kim Gordon van Sonic Youth verklaarde aan iedereen die het horen wilde hoezeer ze die cd grijs had gedraaid en voor hij het wist mocht Vile samenwerken met legendarische gitaarrockhelden als J. Mascis van Dinosaur Jr en Thurston Moore. Dankzij platen als ‘Smoke Ring For My Halo’ en, vooral, ‘Wakin On A Pretty Daze’, werd de artiest uiteindelijk door de mainstream-media ontdekt en wist hij ook in onze streken een loyale aanhang te verwerven.

De muzikale wortels van Kurt Vile liggen in de klassieke rock van de seventies en vallen te sprokkelen op de akkers van Neil Young, Bruce Springsteen, Lou Reed en Tom Petty. Maar de man houdt net zo goed van Krautrock en stoeit in zijn hoogstpersoonlijke Americanavariant graag met reverb en open akkoorden. Die herhaalt hij net zo lang tot ze bij de luisteraar een hypnotisch effect sorteren. Als songwriter ziet hij vooral heil in een eenvoudige aanpak. Toch vindt hij geen rust voor alle details in zijn liedjes onwrikbaar op hun juiste plek staan.

Sufkop

Zijn meest ambitieuze en gestroomlijnde langspeler tot nu toe is zonder twijfel het vorig jaar verschenen ‘Wakin On A Pretty Daze’, al heb je wellicht enkele draaibeurten nodig om tot dat besef te komen. Want ook al klinkt Kurt Viles akoestische folkgrunge soms een beetje nonchalant, niets wordt aan het toeval overgelaten. Opvallend is bijvoorbeeld dat de muzikant het epische niet schuwt: de plaat begint en eindigt met tracks die met gemak de tienminutengrens overschrijden, zonder ook maar één moment te vervelen. Vile heeft zijn ambacht verfijnd, komt trefzekerder dan ooit uit de hoek en versiert zijn songs, behalve met slide-, pedalsteel- en mandolinebijdragen, ook met drones en kosmische sythesizerklanken. Psychedelisch? Jazeker, maar dan wél met oog voor het alledaagse. “Making music is easy. Watch me”, meldt hij in ‘Was All Talk’.

Voor iemand die wel eens voor sufkop wordt gescholden, klinken zijn teksten op ‘Wakin On A Pretty Daze’ verrassend helder en direct. Ze handelen over de uitdagingen van het leven als volwassene en over de vraag hoe de verlokkingen van het muzikantenbestaan te rijmen vallen met het gezinsleven – Vile is vader van twee dochtertjes. “I will promise to go outta my way / To do the right thing from now on”, belooft de zanger in het van schuldgevoelens doordrongen ‘Too Hard’.

Live lijkt Kurt Vile, die overigens een bedreven gitarist is, zich soms op te houden in zijn eigen wereldje, waardoor er tussen hem en zijn publiek -ongewild- een zekere afstand ontstaat. Maar wanneer hij zijn band even de coulissen instuurt en hij zijn breedbeeldsongs in zijn eentje brengt, krijgen ze, in al hun intimiteit, pas écht een dwingend karakter. Het toeval wil dat de zanger vanavond in Gent eenmalig solo te bewonderen valt. Geen idee hoe het bij u zit, maar ons klinkt dat nieuws als muziek in de oren.

Dirk Steenhaut

Kurt Vile geeft vanavond, voorafgegaan door Pall Jenkins van Black Heart Procession, een soloconcert in de Gentse Vooruit.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content