De Duitse Dominique Dillon de Byington werd op de wereld gezet in Brazilië, maar slijt haar dagen tegenwoordig in het bruisende Berlijn. Daar maakt ze lieve liedjes en zoekt ze naar zichzelf.
Dillon is verbonden aan het Duitse technolabel Bpitch Control, maar gebruikt verbazend weinig (opzichtige) elektronica in haar introverte songs. In 2011 liet de jonge zangeres ‘This Silence Kills’ op de wereld los. Deze intimistische cd roept op tot contemplatie in plaats van uitbundigheid.
Het dramatische openingsnummer van de plaat, ‘Abrupt Clarity’, ligt nog in lijn van het label en ook de laatste song ‘Gumache’ bevat hints naar elektronische beats en digitale knoppendraaierij. De rest van het album is echter een kabbelende stroom, waarin stem en instrumenten de overhand nemen.
Na haar eerste worp trok de Berlijnse schone zich terug om te werken aan haar ‘moeilijke tweede’. Ook had ze tijd nodig om te bezinnen en gemoedsrust te vinden. Dat vertelt ze althans op haar Facebookpagina, waar ze haar zielenroerselen en nieuw werk met haar fans deelt. Tijdens het schrijf- en opnameproces eiste Dillon volledige privacy. De gedachte aan pottenkijkers maakte haar angstig omwille van de kwetsbaarheid die de zangeres de vrije loop laat tijdens het creëren van nieuw werk. ‘The Unknown’ (2014) werd dan ook opnieuw een eerlijke en gevoelige plaat, zoals zijn voorganger. De elektronische invloeden zijn duidelijker aanwezig op het tweede album, maar ook de poppy en jazzy klanken die ze zichzelf eigen heeft gemaakt keren terug op ‘The Unknown’.
De dromerige sfeer die de songs van Dillon uitademen, zijn een rechtstreeks gevolg van deze eenzaamheid die de zangeres bewust opzoekt. Iedere nacht staat ze om half vijf op om te werken aan nieuwe nummers. Die periode van ‘willen slapen en nooit helemaal wakker zijn’ noemt ze een ‘fantastische tijd in haar leven.’
Dillon klinkt als het zusje van grote dames zoals Joanna Newsom, Lykke Li, Björk, Kate Bush en Regina Spektor. Met haar kinderlijke, krakerige stem zingt ze lieve (I want to be your lover, wipe your lipstick across my mirror), maar soms ook bijzonder lugubere (Sometimes when I wish to kill / I count from one to six hundred kilometres) liedjes die door de luisteraar zelf ingevuld kunnen worden. ‘Ik wil geen verhalen vertellen. Dan schreef ik wel literatuur. Ik heb gekozen voor de vorm van poëzie zodat iedereen een eigen betekenis kan geven aan mijn teksten,’ aldus Dillon over haar lyrics. Zonder zich op te dringen, nestelt Dillon zich in onze oren en eist ze de aandacht op die ze verdient. (LP)
