Band van de Dag #55: Fanfarlo

Een popgroep die op haar nieuwe plaat pleit voor de teloorgang van de mensheid? Geef toe, je komt het niet alle dagen tegen. En toch is dat precies wat Fanfarlo doet op haar pas verschenen derde langspeler ‘Let’s Go Extinct’.

Fanfarlo concerteert op zaterdag 8 maart in de ABClub in Brussel.

Dat het kwintet, ondanks die weinig aanlokkelijke onheilsboodschap, toch over een trouwe aanhang beschikt, heeft dus alles met zijn muziek te maken. Want die klinkt doorgaans tintelend en speels en is voorzien van even springerige als catchy melodieën, van het type dat al na enkele luisterbeurten door je hoofd blijft spoken.

Met een blaaskapel heeft het Britse gezelschap niets te maken. Fanfarlo ontleende zijn naam aan een novelle van Charles Baudelaire, die op de van oorsprong Zweedse zanger-gitarist Simon Balthazar blijkbaar een zekere indruk had gemaakt. Sinds de groep in 2009 debuteerde met de cd ‘Reservoir’ maakt ze barokke, euforisch klinkende indiepop met folkinvloeden, die in hetzelfde straatje thuishoort als die van collega’s als Arcade Fire, Beirut en Talking Heads.

Fanfarlo maakt nerveuze, soms wat hoekige maar altijd toegankelijke muziek die blijk geeft van stilistische veelzijdigheid. Typerend voor zijn sound zijn inventieve arrangementen, frivole koortjes, borrelende synths, onstuimige trompetfrazen en de zwierige vioolinterventies van de in ons land opgegroeide Cathy Lucas. Maar het vijftal brengt net zo goed harpen, xylofoons en marimba’s in stelling.

Net als David Byrne schrijft Simon Balthazar liedjes die het doordeweekse popcliché ver overstijgen. Hij zingt onder meer over wetenschap, filosofie, de dreiging van de apocalyps of over zijn drang ieder belangrijk moment uit zijn leven in een beeld te vatten. Op de vorige langspeler van zijn band, het in 2012 verschenen ‘Rooms Filled With Light’ herinnerde hij, in het numer ‘Tanguska’, zelfs aan een zware meteorietinslag die in 1908 Siberië in rep en roer zette. Van de platen van Fanfarlo valt nog een en ander op te steken, zoveel is duidelijk.

In oktober 2013 brachten Balthazar & Co met ‘The Sea’ een ep uit die het begin vormde van een tussen science fiction en utopie balancerend project, dat zopas een vervolg kreeg op de conceptplaat ‘Let’s Go Extinct’. Fanfarlo stelt zich dezelfde vragen als diegene waar Darwin een antwoord op trachtte te geven met zijn evolutietheorie: waar komen we vandaan, hoe valt te verklaren waar we ons vandaag bevinden en waar gaan we naartoe?

‘Let’s Go Extinct’ vertelt geen lineair verhaal, zoals ‘Tommy’ van The Who of ‘Ziggy Sardust’ van David Bowie. De luisteraar raakt evenmin in de ban van de lotgevallen van specifieke personages, maar de songs zijn wel aan elkaar gelinkt door een gemeenschappelijk thema. Uiteindelijk komt Simon Balthazar tot de conclusie dat de mensheid er een behoorlijk potje van heeft gemaakt en het dus beter zou zijn mocht ze, zoals de dinosaurieërs op het einde van het krijttijdperk, geheel van de aardbodem verdwijnen.

Gelukkig worden die bedenkingen verpakt in melodieuze songs die zowel de geest als de zintuigen stimuleren. Zelf omschrijft Fanfarlo zijn huidige sound als “space opera meets spaghetti western” en dat geluid blijkt alvast in de smaak te vallen bij de samenstellers van soundtracks. De groep figureert in televisiereeksen als ‘Grey’s Anatomy’ of films als ‘The Twilight Saga’ en één van haar songs werd zelfs gebruikt in een reclamespot van Georgio Armani. Als we dan toch gedoemd zijn, zoals Balthazar beweert, heeft hij er tenminste wél voor gezorgd dat we op lekkere muziekjes de pijp uit gaan.

Dirk Steenhaut

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content