Band van de dag #20: Slowdive

Slowdive komt na twintig jaar afwezigheid weer samen, eerst in Village Underground in Londen, later op Primavera Sound in Barcelona. Niet iedereen zal daar happig om zijn. Nicky Wire van Manic Street Preachers noemde hen ooit “worse than Hitler”.

Begin jaren ’90 behoort Slowdive tot een select clubje van ‘shoegaze’-artiesten, samen met onder andere My Bloody Valentine, Ride en Lush. Het genre krijgt die naam mee omdat het typerend was voor de artiesten om tijdens het concert weinig te bewegen en een afgesloten, introspectieve houding aan te nemen. Zo leek het alsof de muzikanten steeds naar hun schoenen stonden te staren.

Nog voor de groep een eerste langspeler uitheeft, rekent de Britse pers haar al bij “The Scene That Celebrates Itself”. Een noemer die ze geeft aan enkele gelijkgezinde groepen die vaak bij elkaars optredens te zien zijn. Daarbij horen onder meer Lush, Moose, Swervedriver en Blur. Veel van de artiesten zijn university dropouts op de dool. De scene komt er dan ook niet door een gevoel van verhevenheid, maar is eerder een manier om gratis naar elkaars concerten te kunnen gaan.

Slowdive heeft in zijn relatief korte bestaan slechts drie albums uitgebracht. Het in 1991 verschenen ‘Just for a Day’ toont een band in zijn kinderschoenen. Geen slecht debuut, maar slechts een opstapje naar wat volgen zou. De productie zit gewoon niet goed genoeg in elkaar, waardoor het geheel soms wat goedkoop en cheesy klinkt. Toch weet Slowdive heel wat fans te verzamelen, al zijn de media er oorspronkelijk niet wild van, aangezien shoegaze rond die tijd al uit hun gratie is gevallen.

Opvolger ‘Souvlaki’ (1993) toont Slowdive op zijn hoogtepunt. De productie voelt strakker, meer gestroomlijnd aan, zonder dat daarbij de dromerige echo’s overboord worden gegooid. Op dit album prijken Slowdive’s bekendste nummers. Denk aan het warme, dromerige “When The Sun Hits”, opener “Alison” (“Alison I’ll drink your wine / I’ll wear your clothes when we’re both high”) en het gelukzalige “Machine Gun”.

Het derde en laatste album ‘Pygmalion’ is nauwelijks een werk van Slowdive te noemen. Eigenlijk is het niet veel meer dan een soloplaat van zanger/gitarist Neil Halstead, al is er hier en daar ook een ander bandlid te horen. Het geluid van de groep is opgeschoven richting ambient. Nummers bevatten vaak bewust geen enkele beat. Label Creation heeft tegen dan genoeg gehoord en laat de band vallen. Enkele groepsleden richten Mojave 3 op, dat verder teert op de droompop van weleer. Slowdive is dood. Tot nu.

Naar eigen zeggen was het aanbod van Primavera Sound doorslaggevend voor de reünie. “We waren eind vorig jaar nog eens samengekomen om te bekijken of er iemand van ons – en dus niet enkel journalisten – werkelijk geïnteresseerd was in een reünie. Het aanbod van Primavera was te mooi om te laten liggen. We hadden nog nooit in Spanje gespeeld en de line up zou ongetwijfeld fantastisch worden. Het voorstel om eerst op 19 mei in Londen te spelen – bijna dag op dag twintig jaar na ons laatste optreden in Toronto – maakte het plaatje compleet. The stars seemed to be lining up…”, aldus de band op zijn officiële website. Het is niet zeker of er nog meer concerten zullen volgen. (PS)