Band van de Dag #16: Mø

De nieuwe Lykke Li, de nieuwe Grimes, de nieuwe Lana Del Rey, er werd de laatste tijd genoeg geschreven en gezegd over de Deense Mø. Misschien beschikt ze wel over de beste papieren om simultaan underground en mainstream te behagen.

De nieuwe Lykke Li, de nieuwe Grimes, de nieuwe Lana Del Rey, we zijn de laatste tijd genoeg met dergelijke loze beloften om de oren geslagen. Maar misschien beschikt de Deense Mø wel over de beste papieren om komende maanden simultaan underground en mainstream te behagen. ‘Maar ik blijf een punk vanbinnen.’

Ørsted ziet 23 jaar geleden het levenslicht in het kleine Deense stadje Ubberud, en net als alle andere kleine Deense meisjes is ze gek op The Spice Girls. Wanneer ze in Kopenhangen aan de kunstacademie gaat studeren, richt ze als rebelse tiener de electropunkband Mor (Deens voor ‘moeder’) op.

Als Ørsted voor een stage naar New York trekt, gaat er een andere wereld open: ‘Ik raakte in de ban van goedkope r&b en crap rap’. De demo’s die ze maakt als Mø (oud Deens voor ‘maagd’, spreek uit ‘meuj’) raken via via tot bij producer en landgenoot Ronni Vindahl van het studio- en songschrijversteam No Wav., dat eerder met Lykke Li en Rhye werkte. Vindahl gaat aan de slag met een a-capellatrack, waaruit Pilgrim ontstaat. Daarna volgt een tweede YouTube-release, Maiden, en raakt de via blogs opgepookte hype in een stroomversnelling.

Op het jaarlijkse showcasefestival CMJ Music Marathon in New York gaat de naam Mø vlot – nu ja – over de tongen: ‘Grappig, want we stonden niet eens geprogrammeerd op het officiële parcours, we speelden vooral op geïmproviseerde houseparty’s en in kleine, donkere bars voor vijftig man.’

‘We’, dat zijn Ørsted, Lindahl op gitaar, een dj, een drummer, en een manager die bedolven wordt onder liefdesbrieven van alle grote en kleine labels. Uiteindelijk kiezen ze voor RCA/Sony, een major. ‘Ik heb simpelweg mijn hart gevolgd, en de mensen van RCA lijken er oprecht in te geloven.’

De officiële debuutsingle, Waste of Time, is een schoolvoorbeeld van wat Ørsted zelf als ‘organische electro-indiepop met een vleugje soulvolle straatwijsheid’ bestempelt. Op de vier tracks tellende ep Bikini Daze wordt die sound nog verder uitgediept, en is goed te horen waarom Mø vaak met Lykke Li vergeleken wordt. ‘Ik begrijp het wel, hoor, het is zelfs een compliment om in één adem met zulke grote namen te worden genoemd. Toch denk ik dat er evenveel verschillen als gelijkenissen zijn. Wacht maar af.’

Uitschieter op Bikini Daze is XXX 88, een track die ze maakte met producer Diplo: ‘Ik had in een Brits magazine verklapt dat dat mijn droomsamenwerking was, een fan zette het op Twitter en Diplo antwoordde: ‘We love her.’ Echt waar, zo vlot is het gegaan. (lacht).’

Haar invloeden? Santigold, Twin Shadow, Ray Charles, The xx, Blood Orange, The Clash: het zijn allemaal namen uit de iPod van Ørsted, maar haar grootste voorbeelden zijn Karen O van Yeah Yeah Yeahs en vooral Kim Gordon van Sonic Youth. ‘Sonic Youth heeft mijn leven veranderd. Alles aan die groep – de muziek, de teksten, het artwork – was zo bad ass. Hoe ze jongleerden met ironie en oprechtheid, zo cool! Mijn favoriete track is Swimsuit Issue, uit hun album Dirty, gezongen door Kim Gordon. Zij is mijn ultieme rolmodel. Je zou het nu misschien niet zeggen, maar diep vanbinnen blijf ik een punk.’ (JB)